Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Adrien van de Branden de Reeth
Adrien Fernand Marie Joseph Ghislain baron van den Branden de Reeth (Watermaal-Bosvoorde, 8 juni 1899 - Ukkel, 26 juli 1980) was een Belgisch minister en magistraat.
Familie
Van den Branden was een lid van het geslacht Van den Branden de Reeth en zoon van Raymond baron van den Branden de Reeth (1870-1947), eerste advocaat-generaal bij het Brussels hof van beroep, en jonkvrouw Hortense du Roy de Blicquy (1874-1951). Hij trouwde in 1923 met Marie-Madeleine barones d'Huart (1902-1978), met wie hij acht kinderen kreeg.
Loopbaan
Van den Branden promoveerde tot doctor in de rechten en trad toe tot de staande magistratuur, waar hij opklom tot het ambt van procureur des Konings in Brussel. Hij was politiek gevangene, zowel tijdens de Eerste als de Tweede Wereldoorlog. Tijdens deze laatste leidde hij binnen de magistratuur een verzetsgroep. Hij werkte ook mee aan de 'valse Soir' die op 9 november 1943 in de kiosken te koop lag in plaats van de 'echte' collaborerende Le Soir. Hij werd bij de Bevrijding nationaal secretaris van het Onafhankelijkheidsfront.
In de regering-Achille Van Acker II (2 augustus 1945 tot 9 januari 1946, in functie tot 3 maart) werd hij als extraparlementair technicus, minister van oorlogsslachtoffers. Ook al was het hem als magistraat niet mogelijk om politieke kleur te bekennen, was het algemeen bekend dat hij geassocieerd was met de Union Démocratique Belge, de travaillistische christelijke partij die uit het Verzet was ontstaan. Het was opmerkelijk dat zijn kabinetschef een belangrijke communistische leider was, Xavier Relecom. Hij slaagde er in de talrijke en uiteenlopende organisaties van nazislachtoffers te groeperen in de Nationale Confederatie van Politieke Gevangenen en Rechthebbenden.
Hij keerde na zijn regeringsdeelname naar de magistratuur terug en eindigde zijn carrière als eerste advocaat-generaal bij het Brusselse hof van beroep.
Onderscheidingen
- Grootofficier in de Kroonorde
- Commandeur in de Leopoldsorde
- Commandeur in de Orde van Leopold II
- Medaille van de Weerstand
Literatuur
- Theo LUYCKX, Politieke geschiedenis van België van 1789 tot heden, Brussel, 1964.
- Paul VAN MOLLE, Het Belgisch Parlement, 1894-1972, Antwerpen, 1972.
- Oscar COOMANS DE BRACHÈNE, État présent de la noblesse belge, Annuaire 1985, Brussel, 1985.
- Pieter LAGROU, Mémoires patriotiques et occupation nazie, Brussel, Ed. Complexe, 2003.