Abraham Isaac Kook

Abraham Isaac Kook (Hebreeuws: הרב אברהם יצחק הכהן קוק, HaRav Avraham Yitzchak HaCohen Kook, ook bekend onder het acroniem ראי״ה (HaRaIyaH); geboren in Grīva (Russische Keizerrijk; nu een district van Daugavpils in Letland), 8 september 1865 – Jerusalem (toen in het gebied Palestina in het Ottomaanse Rijk), 1 september 1935) was een joods orthodox geleerde en de eerste asjkenazische hoofdrabbijn van het gebied Palestina in het Ottomaanse Rijk, dat later de hedendaagse staat Israël werd. Hij wordt beschouwd als één van de vaders van het moderne religieus zionisme.

Leven

Abraham Isaak Kook studeerde de Tora, Talmoed en Kabbala in Ludsen, Dünaburg en aan de beroemde jesjiva van Valoshyn (tegenwoordig in Wit-Rusland). Van 1888 tot 1904 was hij rabbijn in Žeimelis (nu in Litouwen), van 1895 tot 1904 was hij rabbijn in de naburige stad Bauska. Nadat hij was uitgenodigd door de joodse richting Bnei Mosje om hun rabbijn te worden in Jaffa, emigreerde hij in 1904 emigreerde hij naar Palestina als onderdeel van de tweede alija. Hij kwam op 13 mei aan te Jaffa. Als opperrabbijn van Jaffa en omstreken vestigde Abraham Isaak Kook zich in Neve Tsedek (נווה צדק), een nederzetting in het zuidwesten van het huidige Tel Aviv.

In 1913 leidde hij een delegatie van rabbijnen, onder wie rabbi Jozef Chaim Sonnenfeld, aan de nieuw opgerichte seculiere nederzettingen (mosjavot) in Samaria en Galilea, met het doel de kolonisten aan te sporen tot het onderhouden van de sabbat, het onderwijs van de Tora en andere religieuze gebruiken zoals het bijdragen van de tienden van de oogst.

Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog bevond hij zich in Europa, en hij zag zich genoodzaakt om gedurende de oorlog in Zwitserland en Londen te verblijven. In 1916 werd hij rabbijn van de Spitalfields Great Synagogue in Londen (van de Orthodoxe Joodse gemeente Machziche Hadath).

Na zijn terugkeer uit Europa werd hij in 1919 opperrabbijn van Jeruzalem. Vanaf 1921 was Abraham Isaac Kook de eerste asjkenazische grootrabbijn voor Palestina, een rang die later werd overgenomen door de Grootrabbijnen van Israël. In die hoedanigheid stichtte hij de Associatie van de Grootrabbinaten van Israël, de Rabbanut, en Israëls Nationale Rabbinale Rechtbanken (Av Bet Din), die samenwerken met de Israëlische regering en verantwoordelijk zijn voor juridische aangelegenheden zoals huwelijk, echtscheiding, bekering en onderwijs.

Hij regelde politieke allianties tussen seculiere zionisten en aanhangers van het religieuze zionisme. Volgens zijn theologisch systeem zag hij de jeugdige, seculiere en zelfs antireligieuze, socialistische pioniers, de chalutzim, als onderdeel van een groots goddelijk plan waardoor het volk Israël zou worden verlost uit hun tweeduizend jaar durende diaspora (Hebreeuws גלות galut, Jiddisch: ’golus’).

Zijn medegevoel voor seculiere Joden wekte de argwaan van zijn charedi-tegenstanders, van wie sommigen behoorden tot het oude rabbinale establishment dat had bestaan sinds de tijd van de Turkse controle over Palestina. Hun leider, Rabbi Joseph Chaim Sonnenfeld, was de grootste rabbinale rivaal van Rabbi Kook.

Rabbi Kook is de auteur van een omvangrijk aantal werken over joods denken en mystiek. Zijn werk heeft echter de eigenaardigheid dat hij betrekkelijk korte, meestal los van elkaar staande, dagboekachtige tekstgedeelten schreef, die vervolgens door redacteurs thematisch werden gerangschikt en bewerkt. Het is daarom moeilijk onderscheid te maken tussen de leer van Kook en die van zijn school.

Hij stichtte een van de meest prestigieuze religieuze scholen van Israël, de jesjiva Merkas HaRav Kook in Jeruzalem. Samen met zijn zoon Tsvi Jehoeda Kook, wordt Abraham Isaac Kook beschouwd als geestelijke vader van de messianistische kolonistenbeweging Gush Emunim.

  Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met Abraham Isaac Kook op Wikimedia Commons.

 

artikelkiem