Henry S. Tanner

Henry Samuel Tanner (Engeland, 7 februari 1831 – San Diego, Califoria, V.S., 28 december 1918) was een arts die een voorstander werd van therapeutisch vasten. In 1880 vastte hij 40 dagen in Manhattan, New York City.

Dr. Tanner leed jarenlang aan reuma en aan astma-aanvallen die zijn slaap chronisch stoorden. Wanneer hij wakker was, had hij voortdurend pijn. In 1877 besloot hij dat het tijd was om te sterven. Hij geloofde niet zo in actieve zelfdoding, maar aangezien men in die tijd van mening was dat een mens na tien dagen zonder voeding sterft, besloot hij dit te proberen. Hij dronk alleen nog maar water. Op de vijfde dag van zijn vasten was hij in staat om goed te slapen. Op de elfde dag was hij niet dood, maar schreef dat hij zich zo goed voelde als in zijn jeugd. Omdat hij er nog steeds van uitging dat hij zou sterven, vroeg hij een collega arts, dr. A. Moyer, om hem te onderzoeken. Dr. Moyer was ook verbaasd, en zei: „Je zou op de drempel van de dood moeten staan maar ziet er beter uit dan ik je ooit gezien heb.” Onder begeleiding en observatie van dr. Moyer vastte dr. Tanner nog eens eenendertig dagen. Na zijn vasten had hij geen symptomen meer van reuma, astma of chronische pijn.

Toen andere medici het verhaal hoorden, deden ze het af als bedrog. Hij werd overstelpt met kritiek. Om te bewijzen dat hij niet loog, kondigde hij in januari 1880 aan dat hij nog eens veertig dagen zou vasten. Deze vastenperiode ging in op 28 juni 1880. Zijn plan was oorspronkelijk om deze keer ook niet te drinken. Nadat hij van de tweede tot tiende vastendag geen water had gedronken, werd hij ertoe gebracht om voor de rest van de periode toch te drinken. Vanaf de zesde vastendag begon de New York Times dagelijks een verslag te publiceren over dr. Tanners toestand en liet het artikel elke dag somberder klinken, in het vooruitzicht dat hij zou sterven. Op 7 augustus berichtte de Times dat Tanner zijn vasten met middernacht zou breken in het bijzijn van 2000 toeschouwers. De vele artsen vreesden nog steeds dat het slecht met hem zou aflopen als gevolg van het opnieuw beginnen met voeding. Hoewel hij zijn vasten brak met melk (wat tegenwoordig sterk afgeraden wou worden), had hij alleen wat last van misselijkheid en wat braken.

Op 10 september begon hij een rondreis als spreker waarin hij ’starvation’ (’hongeren’, ’verhongering’) aanprees als een middel tegen ziekte.

Hij overleed op 28 december in San Diego, Californië. Hij was toen 87 jaar.