Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Jan Schoonhoven - Beambte 18977
| Jan Schoonhoven - Beambte 18997 | ||
| Afbeelding gewenst | ||
| Regie | Sherman De Jesus | |
| Productie | Cécile van Eijk | |
| Montage | Pim Verdonk | |
| Uitgebracht | 26 oktober 2005 | |
| Genre | Documentaire | |
| Lengte | 53 minuten | |
| Taal | Nederlands | |
| Land | Nederland | |
| IMDb-profiel | ||
| MovieMeter-profiel | ||
Jan Schoonhoven – Beambte 18977 is een Nederlandse documentaire van regisseur Sherman De Jesus over kunstenaar Jan Schoonhoven die uitkwam in 2005.
Synopsis
Jan Schoonhoven (1914 – 1994) werd bij zijn leven al vergeleken met Vermeer en Mondriaan. Zijn mysterieuze, witte reliëfs gemaakt van karton en papier marché worden nu voor tonnen geveild in Sotheby’s en Christie’s. Jan Schoonhoven zelf leefde als een sobere en bescheiden PTT ambtenaar. Wie was deze man die zich in het openbaar spontaan naakt liet beschilderen door de wereldberoemde Japanse kunstenares Yayoi Kusama, om de volgende dag weer bedaard op tijd op kantoor te verschijnen? In 1967 wordt hij bekroond op de Biënnale van Sao Paulo en is daarmee in één klap internationaal bekend. Hij wordt sindsdien beschouwd als één van de belangrijkste Nederlandse kunstenaars van de 20ste eeuw, en is van invloed voor een geheel nieuwe generatie. Begin jaren zestig vormde Schoonhoven samen met Armando, Jan Henderikse en Henk Peeters de ‘Nulgroep’ die zich keerde tegen de spontaniteit, het persoonlijke en de gevoelsexpressie in de kunst. De Nederlandse Nul-groep vond aansluiting bij in de internationale Zerobeweging, met onder andere de Fransman Yves Klein, de Italianen Piero Manzoni en Lucio Fontana en de Duitsers Mack, Piene en Uecker.
1958 was voor Schoonhoven een cruciaal jaar. In dat jaar maakte hij een reliëf voor een nieuw postkantoor in de oude binnenstad van Delft. Waarschijnlijk de enige opdracht die hij ooit ontving. Bij de uitvoering van het reliëf riep hij de hulp in van zijn vriend Jan Henderikse. Drie jaar voor de dood van Schoonhoven is het reliëf met stille trom weggehaald van de plek waar het altijd heeft gehangen. Het zou via omzwervingen in directiekamers in Den Haag en Groningen zijn beland in een kelder. Jan Henderikse volgt het spoor vanaf de plek waar het jarenlang heeft gehangen en loodst de kijker door de oude stad en door het leven van Schoonhoven.
Ontvangst
Op IMDB heeft de film een 7,9 uit zeven stemmen. Gemeentemuseum Den Haag schreef over de film dat het een prachtig document was “waarin humor en ontroering samengaan met bijzondere interviews”. Ineke Kester schreef in de KRO-Gids: “(…) Dat is het mooie aan de documentaire, je leert er op een speciale manier naar kijken”.