Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Eric Gill
| Eric Gill | ||
| ||
| De beeldhouwer en letterontwerper Eric Gill, omstreeks 1908 | ||
| Algemene informatie | ||
| Volledige naam | Arthur Eric Rowton Gill | |
| Handtekening | 
| |
| Geboren | 22 februari 1882, Brighton | |
| Overleden | 17 november 1940, Uxbridge | |
| Doodsoorzaak | longkanker | |
| Nationaliteit | Brits | |
| Bekend van | lettertypes, o.a. Gill Sans, Perpetua | |
| Beroep | beeldhouwer, graficus, letterontwerper | |
| Overige informatie | ||
| Religie | rooms-katholiek | |
Eric Gill (voluit: Arthur Eric Rowton Gill (Brighton, 22 februari 1882 – Uxbridge, 17 november 1940) was een Engelse beeldhouwer, letterontwerper en een controversieel figuur.
Leven en loopbaan
Arthur Eric Rowton Gill werd geboren op 22 februari 1882 als tweede van dertien kinderen in de Zuid-Engelse kuststad Brighton. De familie Gill verhuisde in 1897 naar Chichester, waar Eric Gill aan de Chichester Technical and Art School ging studeren.
Van 1899 tot 1903 volgde hij een praktijkopleiding in het architectenbureau van William Douglas Caröe. Hij bezocht ’s avonds een opleiding tot beeldhouwer aan het Westminster Technical Institute. Hij volgde een cursus kalligrafie aan de Central School of Arts and Crafts in Londen bij Edward Johnston en was diep onder de indruk.
Hij trouwde in 1904 met Ethel Hester Moore (1878–1961), met wie hij drie dochters had en een geadopteerde zoon.
Van 1905 tot 1909 ontwierp hij initialen en boekcovers voor de uitgeverij Insel-Verlag in Leipzig, Duitsland. In 1906 tekende hij initialen voor de uitgeverij Ashendene Press. Hij verhuisde in 1907 met het gezin naar het Sopers huis in Ditching, Sussex, waar hij als beeldhouwer actief was. Het huis werd later het centrum van een gemeenschap van kunstenaars rondom Gill.
Hij werkte van 1913 tot 1918 aan kruiswegstaties voor de kathedraal van Westminster. In 1924 verhuisde hij naar Capel-y-ffin in Wales. Maar daar was hij het al gauw beu, en hij verhuisde in 1928 naar de Pigotts-Farm in Speen bij High Wycombe, dichter bij Londen, waar zijn meeste klanten woonden. Van 1925 tot 1931 tekende hij initialen en illustraties voor de uitgeverij Golden Cockerel Press, en ontwierp voor hen een eigen lettertype.
Hij werkte ook voor de London Underground. Samen met zijn zwager begon hij een handdrukkerij voor bibliofiele luxe-uitgaven, Hague & Gill.
In 1930 tekende hij voor de laatste uitgave van het tijdschrift Le Fleuron. Hij werd in 1936 geëerd als Royal Designer for Industry. In 1937 graveerde hij een postzegel, die vijftien jaar lang in gebruik bleef.
Controverse
Gill was heel religieus. Hij bekeerde zich in 1913 tot het katholicisme en was in 1918 een medestichter van de Guild of St. Joseph and St. Dominic, een religieuze gemeenschap waartoe verschillende kunstenaars behoorden. Zijn religiositeit staat in strijd tot zijn obsessie door seks.[1] Een aantal van zijn beeldhouwwerken tonen expliciet seksuele activiteiten, die in die tijd niet in het openbaar vertoond mochten worden. Voor een aantal van deze sculpturen stonden zijn zus en haar man model. Gill hield zijn seksuele activiteiten nauwkeurig bij in zijn dagboeken. Na zijn overlijden verkocht zijn vrouw de erfenis, inclusief de dagboeken, aan de Clark Library van de University of Southern California. Ze had geprobeerd om een aantal van de aantekeningen in de dagboeken te censureren, maar had dit opgegeven wegens de grote hoeveelheid van dagboeken. Volgens de dagboeken had Gill naast talrijke buitenechtelijke affaires een incestueuze verhouding met zijn zussen Angela en Gladys. Bovendien misbruikte hij zijn dochters Betty en Petra toen zij teenagers waren[1] en deed hij seksuele ’experimenten’ met zijn hond.[1] Vroegere biografen (bijvoorbeeld Robert Speaight) zwegen hierover, maar de huidige biografen (zoals Fiona MacCarthy) stellen dat dit in zijn kunstwerken tot uiting komt en dat zijn seksuele activiteiten hem ’inspireerden’.
Eric Gill overleed op 17 november 1840 na een operatie wegens longkanker.
Lettertypen
Bekende lettertypen van Eric Gill:
- Perpetua (1925)
- Gill Sans (1928)
- ITC Golden Cockerel
- ITC Golden Cockerel Initials & Ornaments (1929)
- Solus (1929)
- Joanna (1930–1931)
- Floriated Capitals (1932)
- Aries (1932)
- Bunyan (1934)
- Jubilee (1934)
- Pilgrim (1953)
- Gill Display Compressed
- Gill Hebrew
Beeldhouwer
Gills beeldhouwwerken zijn vooral reliëfs in steen. Hij was lid van de Arts and Crafts Movement. Bekende voorbeelden zijn:
- Prospero and Ariel, BBC Broadcasting House in Londen
- Crucifixion en John the Baptist, Guildford Cathedral in Guildford
- North Wind (1928), London Undergroud Building aan 55 Broadway in Londen
- Cavendish crocodile (1933) in Cambridge (onderdeel van Cambridge Sculpture Trail 2)
- The creation of Adam (1938), drie bas-reliëfs voor het Palais de Nations van de Volkenbond in Genève
Weblinks
- http://www.ericgill.org.uk
- Font Designer Eric Gill, op www.linotype.com
- MyFonts website over Eric Gill
Verwijzingen
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Fiona MacCarthy, in: The Guardian, Fiona MacCarthy, 17 oktober 2009, Mad about sex
Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met Eric Gill op Wikimedia Commons.
