Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Tai chi
| 太極拳 | |
|---|---|
| Een klas die Tai Chi gevechtssport beoefent in Peking. | |
| Chinees Naam | |
| Pinyin | Tàijíquán |
| Wade-Giles | T'ai4 Chi2 Ch'üan2 |
| vereenvoudigd Chinees | 太极拳 |
| Traditioneel Chinees | 太極拳 |
| Kantonees | taai3 gik6 kyun4 (jyutping)/T'aai Gik K'uun |
| Japans | 太極拳 |
| Koreaans | 태극권 |
| Vietnamees | Thái Cực Quyền |
Tai chi, vaak geschreven met hoofdletters als Tai Chi, (Tai Chi Chuan, Wade-Giles (Taiwan); Tài jí quán of Tàijíquán, pinyin (China); tai ji chuan (Yale)) is een bewegingsactiviteit die traditioneel deel uitmaakt van het Chinese wushu.
Oorsprong
Oorspronkelijk zijn de bewegingen van tai chi gevechtshandelingen, gebaseerd op de oosterse leer van yin en yang, van drukpunten en meridianen.
Stijlen
Er bestaan binnen het tai chi verschillende groepen, stijlen genaamd, namelijk de Chen-, Yang-, Wu- en de Sun-stijl, waarbij de yang-stijl voornamelijk langzaam wordt uitgevoerd en de chen-stijl ook explosieve momenten in zich heeft. Deze stijlen zijn vaak weer onderverdeeld in diverse substijlen van leraren die er hun eigen kennis, vaardigheid en ervaring aan toe hebben gevoegd. De bewegingen worden in een vaste volgorde uitgevoerd. De tai-chibeoefenaren spreken van "De Vorm". Elke stijl kent zijn eigen vormen, die van leraar op leerling worden overgedragen. Een vorm helemaal doorlopen duurt 3 tot 20 minuten. De langzame bewegingen, die vanuit de buik en vooral zeer ontspannen uitgevoerd worden, zijn kenmerkend voor tai chi.
Doelstellingen
Hedendaags zijn de meest prominente doelstellingen van tai chi: gezondheid, ontspanning en balans. Deze doelstellingen worden bereikt door een bepaalde vorm van inwendige energie, de 'Chi, goed te laten stromen'. Die Chi stroomt in de meridianen van de aarde naar de hemel en omgekeerd door en langs het lichaam[feit?]. In de verschillende vormen leert men de stroming van Chi te beheersen. Het leren van een vorm duurt meestal enkele jaren. Er zijn enkele verdiepingsniveaus, waarbij de doelstellingen van de beoefenaar mee veranderen. De student begint met het leren beheersen van de nodige basis (correcte lichaamshouding, correct plaatsen van de voeten en het openen van de liezen) en het uitvoeren van de tai-chibewegingen zonder het gebruik van spierkracht[feit?]. Daarna ligt het accent meer op de innerlijke beleving van de bewegingen, met aandacht voor de Chi-stroming in de meridianen. Uiteindelijk resulteert dit in 'innerlijke kracht', die wordt gekenmerkt door het vermogen om mee te gaan in elke beweging van een tegenstander zonder dat je zelf je balans verliest[feit?]. Zo ver hoeven beoefenaren niet te gaan. Al in het begin levert tai chi de beoefenaren een beter evenwichtsgevoel op. Na enig trainen leert men ook het gevoel van stromende Chi herkennen[feit?]. Als warming-up, worden vaak Chi Kung oefeningen gedaan, deze zijn simpeler en meestal gericht op een enkel aspect, een specifiek orgaan of meridiaan. Een tai-chivorm integreert alle aspecten. Zowel jonge als oude mensen kunnen deze bewegingskunst beoefenen. Men kan er lenig mee blijven, tot op hoge leeftijd het evenwichtgevoel blijven trainen en er mee mediteren. Een correct beoefenen van tai chi kan ook leiden tot het verdwijnen van ouderdomskwaaltjes, rug- en nekklachen en hoofdpijn[feit?].
Tai chi als vechtkunst
Hoewel, met name in het Westen, de nadruk bij veel tai-chibeoefenaren ligt op het gezondheidsaspect van tai chi en het 'slechts' als bewegingsleer wordt gezien, zijn er ook beoefenaren die deze kunst beoefenen om haar effectiviteit als zelfverdedigingskunst. Met name in de Chen-stijl is de nadruk op het zelfverdedigings aspect veel sterker aanwezig dan bij bijv. de yang-stijl. De vormen worden vaak dieper uitgevoerd, waarbij men dus meer door de knieën zakt en zo beter de balans leert te bewaren. Bij tai chi als zelfverdediging ligt de nadruk met name op het verstoren van de balans van de tegenstander, door in de beweging van de tegenstander mee te gaan en deze te neutraliseren. Daarbij is het behouden van het eigen evenwicht uiteraard van groot belang. Op het moment dat de tegenstander uit balans is gebracht, kan eventueel een tegenaanval worden ingezet.
Gezondheidsaspecten
De gezondheidsaspecten van tai chi komen voort uit dezelfde uitgangspunten als de oosterse vechtkunst. Daarbij wordt niet zomaar op de tegenstander ingeslagen, maar worden (soms) speciale acupunctuurpunten aangevallen, met het doel de Chi van de ander te ontregelen. Dezelfde acupunctuurpunten kunnen ook worden gebruikt om een mens in balans te krijgen[feit?]. Een vrije doorstroming van Qi wordt gezien als de beste garantie voor een lang en gezond leven. Deze vrije energiestroom wordt verkregen door de bewegingen van een taiji-vorm regelmatig te beoefenen[feit?].
De naam en de spelling
Tai chi is een verkorte naam. Voluit heet het T'ai Chi Ch'uan, meestal vereenvoudigd tot Tai Chi Chuan. Woord voor woord vertaald betekent dat ongeveer ultieme beste vuist (vechtmethode). Deze term is eeuwen geleden ontstaan toen gevechtstechniekontwikkelaars de meest effectieve (dodelijke) en efficiënte methode voor het gevecht ontwikkelden. Bij bijna alle stukjes van de Vorm gaan afweerbeweging en aanvalbeweging samen.
Er zijn drie erkende systemen die een poging doen de chinese karakters om te zetten in een westerse schrijfwijze. De meest voorkomende schrijfwijze is Tai Chi Ch'uan. Deze schrijfwijze wordt Wade-Giles (Taiwan) genoemd. Een tweede schrijfwijze is tai ji quan of taijiquan. Deze schrijfwijze wordt pinyin (China) genoemd. En een derde, ietwat minder bekend, is tai ji chuan (Yale systeem). De uitspraak is voor alle drie dezelfde, en is bij benadering (fonetisch): Thai Dzjie Tsjhwèn. Met de klemtoon op het middelste woord, dat heel kort wordt uitgesproken. In het Nederlands is het echter meer gebruikelijk Tai chi als 'tai-tsjie' uit te spreken.
NB: de uitspraak en betekenis van Chi is hier niet dezelfde als die in Chi Kung, waar Chi de betekenis heeft van Levensenergie, en uitgesproken wordt als "tsjie".
Trivia
- Het watersturen in de tekenfilmserie Avatar is gebaseerd op tai chi.
Externe links
| Chinese cultuur |
|---|
|