Warmtetransmissiecoëfficiënt

De warmtetransmissiecoëfficiënt (WTC) is de gemiddelde warmtedoorlating in watts per vierkante meter warmtegrens en per graad temperatuurverschil. De warmtetransmissiecoëfficiënt is het equivalent van de energieprestatiecoëfficiënt (EPC), waarbij het verschil tussen beide uit de naam valt op te maken. Bij de EPC wordt bijvoorbeeld rekening gehouden met zonnepanelen, die in het gunstige geval 10% energievoordeel opleveren bij een in 1990 gebouwde woning. Ter vergelijking gaat de bandbreedte van de labelwaarde B van 1,05 tot 1,3, hetgeen 28% is. De berekeningsmethode voor de EPC is zo gecompliceerd, dat direct na het uitkomen van de NEN 5128 (± 1992) een vereenvoudigde bepalingsmethode was toegestaan. De berekeningsmethode van de WTC in Wikipedia heeft dus een officiële status en is gebaseerd op W/m².°C in plaats van GJ/jaar.m².°C. De WTC kan berekend worden door het gemiddelde vast te stellen van alle onderdelen van de warmtegrens (zie U-waarde), of door het jaarverbruik van aardgas voor verwarming te delen door de gemiddelde jaartemperatuur en de warmtegrens. (1 m³ gas/jaar komt overeen met 1 watt). In de praktijk geeft de laatste berekening een goed resultaat. De verwarming brandt echter 8 in plaats van 12 maanden. Dat betekent, dat 1/3 van het jaarverbruik niet op de berekende manier door de warmtegrens gaat. De oorzaken zijn: wind om gebouwen (zie gevoelstemperatuur), luchtafzuiging, natuurlijke ventilatie (o.a. tocht) en het gebruik van ramen en deuren. Met behulp van de WTC kan men globaal de EPC voor woningen berekenen, door de WTC van vrijstaande woningen te vermenigvuldigen met 2,5, de half vrijstaande woningen met 2 en de tussenwoningen met 1,5.