Kleito

Kleito is volgens de Critias van Plato de moeder van de eerste keizer van Atlantis.

De mythe van Kleito

Wij schrijven omstreeks 350 voor Christus. Plato voert een filosofische dialoog met Socrates, Timaeus en Hermocrates, die zich voor eenmaal als passieve luisteraars schikken. Plato vertelt hen het verhaal zoals Critias en Timaeus dit vernamen van Solan, die vernam het van de priesters in Egypte, en die de vertelling terug naar Griekenland bracht.

Plato beschrijft hoe de goden, met Zeus als god der Goden, de aarde onder elkaar verdeelden, de mens toe deed komen wat hij verdiende, en hoe deze goden de mens begeleiden die leefden in ieder deel door hen beheerst.

Poseidon nam het schoonste en rijkste paradijs, badend in het licht van Helios en gekoesterd door de warme golfstroom rond zijn deel. Hij maakte dit eiland tot een mythe door verliefd te worden op Kleito, dochter van Evenor en Leucippe. De samensmelting tussen de god Poseidon en de wonderschone Kleito deed Poseidon de bodem breken, de bergen sluiten, de zones zee en land veranderen zodat het eiland afgesloten werd door drie cirkels van water en twee van land.

Niemand maar dan ook niemand kon het eiland waarop Kleito en Poseidon leefden, bereiken. Het eiland zelf maakte Poseidon rijk aan water en voedsel. Hier in deze rijke, beschermde omgeving baarde Kleito vijf tweelingen die het eiland opdeelden in tien delen over welke zij regeerden. De eerst geborene van de eerste tweeling, Atlas genaamd, stelde Poseidon onder de hoede van Kleito. Atlas werd keizer en Poseidon noemde het eiland naar hem: Atlantis.

Atlantis bezat een rijkdom en schoonheid zoals nooit eerder voorgekomen is en nooit weer zal voorkomen. Vanwege de grootsheid van hun rijk kwamen vele geschenken van andere koninkrijken buiten dit eiland. In het centrum van Atlantis bevond zich de tempel van Kleito en Poseidon, onaantastbaar en van puur goud. De inwoners van Atlantis overstelpten Kleito, Poseidon en hun tien zonen met geschenken.

De tien zonen hadden elk de absolute heerschappij over hun deel van Atlantis. Poseidon stond echter aan het hoofd van het eiland. Hij stelde de wetten en regels op voor zijn zonen. De belangrijkste was deze: 'Zij mochten nooit en te nimmer tegen elkaar strijden en mochten nooit zelfstandig over leven en dood beslissen'.

Vele generaties waren de zonen en het volk gehoorzaam aan de wetten en toonden genegenheid voor de goden omdat zij eerlijke en grootse levenskrachten bezaten, en vriendelijkheid en wijsheid samenvoegden in hun leven en omgang met elkaar. Zij verafschuwden alles behalve deugdzaamheid, gaven weinig om hun levensstand en bezittingen welke slechts een last voor hen waren. Zij waren sober en zagen dat hun bezittingen toenamen door deugdzaamheid en vriendschap.

Maar na verloop van tijd, toen het goddelijke in hen steeds meer afnam en zij steeds dichter bij het menselijke kwamen te staan, werden zij bedorven door een niet rechtschapen ambitie en macht.

Zeus, god der Goden, die regeert volgens de wet en in staat is dergelijke dingen te zien, bemerkte dat een eerbaar ras in een treurige toestand verkeerde. Hij besloot dit ras te straffen en riep alle goden bij elkaar om te besluiten tot een holocaust die op 5 juni 8498 voor Christus in een dag en een nacht een eind maakte aan het machtigste volk en schoonste en rijkste paradijs dat ooit door mensen is gekend.