Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Élégie (Poulenc)
| Élégie | |
| Componist | Francis Poulenc |
| Soort compositie | eendelig los werk, tonaal |
| Gecomponeerd voor | Twee piano's |
| Toonsoort | Fis-majeur |
| Gecomponeerd in | zomer 1859 |
| Opgedragen aan | Marie-Blanche |
| Duur | ca. 7 minuten |
| Oeuvre | Werken van Poulenc |
 Bezoek ook Dorp Luisterrijk
| |
De Élégie van Francis Poulenc is een werk voor twee piano's, gecomponeerd in Bagnois en Forêt in de zomer van 1959. Het werk is opgedragen aan Marie-Blanche en in 1960 uitgegeven bij Éditions Max Eschig, Parijs.
Het is een eendelig stuk, geschreven in Fis-majeur. De subtitel luidt: "en accords alternés", ofwel in 'afwisselende akkoorden'. De melodie van de ene piano wordt bijna voortdurend syncopisch door de andere piano geïmiteerd. Het karakter van de elegie komt tot uitdrukking door onder andere het tempo: "Très calme et mélancholique", met een metronoomcijfer van 54. Het stuk begint en eindigt zeer zacht.
De componist voegde zelf als 'voorwoord' in vier talen een noot toe:
„Jouer cette Elégie comme si on l'improvisait, un cigare aux lèvres et un verre de cognac sur le piano. Tous les contretemps (sorte de vibration de l'accord précédent) doivent être à peine effleurés. Dans l'ensemble on ne mettra jamais trop de pédale”
Francis Poulenc
Vertaald:
„Deze elegie dient gespeeld te worden alsof men hem improviseert, een sigaar tussen de lippen en een glas cognac op de piano. Alle syncopen (een soort naresonantie van de voorgaande akkoorden) moeten zeer voorzichtig worden aangeslagen. In het geheel kan men nooit teveel pedaal gebruiken.”
Francis Poulenc
Het werk duurt ongeveer 7 minuten.
Overigens schreef Poulenc meer werken voor twee piano's, waaronder een sonate en een concert met orkest.