Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Gebruiker:Franciscus/kladblok
Deze pagina gebruik ik om nieuwe artikelen even op te bergen en te bewerken, vóórdat ik ze als bijdrage op Wikisage zet. Ook kan ik hier enkele geheugensteuntjes kwijt.
Franciscus 4 feb 2009 14:55 (UTC)
- 2 2/ 9 + 5/ 9 = 2 7/ 9
Franciscus 20 jul 2009 13:33 (UTC)
- sin α = BC / AB = ½ AB / AB = 0,5
- Voor zijde AC wordt de stelling van Pythagoras toegepast, en wel als volgt:
- AC = √ ( AB ) 2 – ( BC ) 2 = √ ( AB ) 2 – ( ½ AB ) 2 = √ ¾ (AB) 2 = ½ AB√3
- Hieruit volgt dan :
- cos α = AC / AB = ½ AB √ 3 / AB = ½ √ 3 ( = 8,66 )
- en :
- tg α = BC / AC = ½ AB / ½ AB√3 = 1/3 . √3 = 0,577
| Quotiënt | Φ |
|---|---|
| 1 : 1 | 1 |
| 2 : 1 | 2 |
| 3 : 2 | 1,5 |
| 5 : 3 | 1,67 |
| 8 : 5 | 1,6 |
| 13 : 8 | 1.62500 |
| 89 : 55 | 1,6181818 |
| 610 : 377 | 1,61537135 |
| 4181 : 2584 | 1,61803405 |
| 28657 : 17711 | 1,61803399 |
| 196418 : 121393 | 1,618033989 |
Erik Alfred Leslie Satie (Honfleur, 17 mei 1866 – Parijs, 1 juli 1925)
_geschilderd_door_Suzanne_Valadon.jpg)
was een uiterst begaafd Franse componist en pianist, die leefde als een bohémien. Door zijn tamelijk excentrieke houding werd hij algemeen beschouwd als een maatschappelijk buitenstaander.
Zijn oeuvre, dat vooral uit piano- en toneelwerken bestaat, geraakte na zijn dood aanvankelijk in de vergetelheid. Niettemin oefende hij tijdens zijn leven vrij veel invloed uit op andere componisten zoals Claude Debussy, Maurice Ravel, Darius Milhaud en Francis Poulenc, en later ook op John Cage. De Amerikaan Cage was het ook die in de jaren 40 op de moderniteit van Satie wees en daarmee de aanzet gaf voor een hernieuwde belangstelling van Saties werken.
Familieachtergronden
De vader van Erik Satie - Jules Alfred Satie - werkte aanvankelijk als scheepsmakelaar. Aangezien hij vloeiend diverse talen sprak en schreef - waaronder Latijn en Grieks - , vond hij in Parijs werk als vertaler. In zijn vrije tijd gaf Jules Satie piano- en zanglessen. Ook verzorgde hij de uitgave van composities van zijn vrouw, van zijn zoon Erik en van zijn vriend Eric-Charles Levadé. Erik’s moeder - de eerste echtgenote van Jules Alfred - was gedoopt in de Church of Scotland in Londen onder de naam Jane Leslie Anton. Zij stond erop dat haar vier kinderen anglicaans gedoopt werden. Omdat daardoor de verhouding van haar schoonmoeder er niet beter op werd, verhuisden de Saties naar Parijs. Toen Erik zes jaar was, stierven in enkele weken tijd zijn moeder en zijn zus, waarna de broers Erik en Conrad Satie bij de ouders van Alfred werden ondergebracht. Na de dood van zijn grootmoeder ging hij naar Parijs bij zijn vader wonen, die op 21 januari 1879 trouwde met de muzieklerares Eugénie Barnetche.
Gespreide muzikale opleiding
Erik Satie kwam op kostschool terecht in het College van Honfleur waar hij vanaf 1876 muzieklessen kreeg van de organist van de Saint-Léonardkerk in Honfleur, een zekere Monsieur Vinot. Vinot was afgestudeerd aan de Ecole Niedermeyer; een hogeschool voor kerkmuziek, waar het in ere herstellen van de gregoriaanse zang hoog in het vaandel stond. <br.<Na wat privémuzieklessen studeerde Satie vanaf 1879 een tijdje aan het Conservatoire national supérieur de musique in Parijs. In 1882 werd hij vanwege zijn zwakke prestaties in de voorbereidingsklas voor piano uitgeschreven, waarna hij later als gaststudent de colleges over harmonie bijwoonde. In 1885 studeerde hij opnieuw piano, maar kreeg zo'n weerzin van de schoolse opleiding, dat hij het conservatorium zonder enig diploma verliet. Hij verkoos als pianist te gaan werken in verschillende cabarets op Montmartre.
Eerste successen
Na zijn – tamelijk gespreide muzikale opleiding - ging Satie in 1887 in Montmartre wonen. Die plaats - toen nog aan de rand van Parijs gelegen - was rustiek, maar had vele cafés en cabarets en telde daarom ook vele kunstenaars als acrobaten, kunstschilders, muzikanten en schrijvers. Satie genoot van de stimulerende atmosfeer in deze - van alle maatschappelijke dwang bevrijde - omgeving.
Hoewel afkomstig uit een welgestelde familie leefde hij een groot deel van zijn leven in armoede. Hij was gedwongen om zich voorlopig als cabaret- en barpianist in leven te houden. Zijn publiek bestond voornamelijk uit bezoekers van het café- en varieté, zoals het cabaret Le Chat Noir en l’Auberge du Clou.
In 1887 publiceerde Satie zijn eerste liederen en componeerde hij de Trois Sarabandes.
In het cabaret Le Chat Noir, stelde hij zich in een spontane bui voor als Gymnopédiste,1). Hierdoor voelde hij zich genoodzaakt in 1888 de Gymnopédies te componeren. Een jaar later componeerde Erik Satie één van de Gnossiennes2) na het horen van exotische muziek tijdens de Wereldtentoonstelling van 1889.
- 1) Gymnopédie was in het Oude Griekenland een dans ter ere van Apollo, uitgevoerd door naakte kinderen.
2) Het woord Gnossiennesis afkomstig van het Griekse woord Gnosis, dat kennis of inzicht betekent.
Verdere ontwikkeling
In 1890 vestigde Satie zich blijvend op Monmartre, in een klein kamertje in de Rue Cortot 6. Hij nam de functie van dirigent van het orkest van Le Chat Noir over van Victor Dynam Fumet.
In 1891 maakte hij kennis met Claude Debussy, die onder de bekoring kwam van zijn originele denkbeelden, die krachtig indruisten tegen de Wagneriaanse geest van die tijd. Uit dit contact tussen deze twee mannen ontwikkelde zich een levenslange, maar niet altijd eenvoudige, vriendschap. Ook maakte hij in die tijd kennis met de nog jonge Maurice Ravel, die onder de invloed van Satie zijn eerste composities schreef.
Zowel Debussy als Ravel zetten zich nadien in om werk van Satie uitgevoerd te krijgen, waardoor hij voor het eerst enige waardering bij het publiek onderging.
Op 19 maart 1892 vond in de Galerie Durand Ruel de eerste openbare opvoering van een werk van hem plaats, op de Soirées Rose + Croix. Kort hierna brak hij met Péledan en stichtte zijn eigen l'Eglise Métropolitaine d'Art de Jésus-Conducteur waarvan hij het enige lid was. Hij benoemde zichzelf tot Maître de Chapelle van die orde.
Hij had een korte maar hartstochtelijke verhouding met Suzanne Valadon. Dit was waarschijnlijk zijn enige liefdesaffaire.
Zijn steeds slechter wordende financiële toestand dwong hem in 1897 zijn bescheiden kamer te verlaten voor een nog kleiner kamertje op hetzelfde adres.