William Howard Hay

William Howard Hay (1866–1940) had overgewicht en leed aan een zware nierziekte (nefritis / de ziekte van Bright), waar de gevestigde geneeskunde in die tijd niets kon tegen doen. Toen hij te horen kreeg dat hij niet lang meer te leven had, begon hij manieren te zoeken om zijn conditie te verbeteren. Toen hij las over het volk van de Hunza’s in de Himalaya, dat zich uitsluitend voedt met natuurlijke levensmiddelen zoals vruchten, groenten, melk, noten en volkorenproducten, zich in de natuur beweegt, en aan geen enkele beschavingsziekte lijdt, trok dit zijn aandacht.

Dr. Hay besloot dat voeding zo natuurlijk en zuiver mogelijk zou moeten zijn en niet te veel zuurvormende producten zou mogen bevatten. Hij schakelde om naar vegetarische voeding, en at slechts één keer per dag: ’s avonds.

Hij dronk geen koffie meer en stopte enkele maanden later met roken. Na een drietal maanden had hij heel wat gewicht verloren, en hij begon verbeteringen in zijn gezondheidstoestand te bemerken. Aangespoord door deze ervaringen, gebruikte hij de volgende tien jaar om natuurgeneeskunde en voedselcombinaties te bestuderen.

Een aantal van de voedingsprincipes die hij begon te volgen kwamen overeen met die van dr. Ragnar Berg.

Theoretische basis

Hay ontwikkelde in 1907 het principe om eiwitrijke en koolhydratenrijke voeding gescheiden te houden. Hij stelde dat alle beschavingsziekten te wijten zijn aan een verzuring (acidose) van het lichaam, die vooral veroorzaakt wordt door een gemengde opname van eiwiten en koolhydraten. Beide soorten voeding moeten op een andere manier worden verteerd. Wanneer ze gelijktijdig in het verteringsstelsel komen, zijn gistings- en rottingsprocessen in de dunne darm het gevolg. Angezien peulvruchten zowel proteïnen als koolhydraten bevatten, vond hij deze ongeschikt voor de menselijke voeding.

Volgens Hay verloopt de vertering beter, wanneer men eiwitrijke en koolhydratenrijke voedingsmiddelen apart gebruikt, omdat de voor de vertering benodigde enzymes bij een aparte opname beter kunnen functioneren. Het enzyme ptyaline kan dan ongestoord zetmeel opsplitsen in tussenproducten zoals maltose. Het enzyme pepsine is werkzaam bij het opsplitsen van eiwitten. Door een snellere vertering blijft het voedsel niet onnodig lang in de darmen liggen.