Emiraat Kreta

Bestand:Byzantine world map 824-961 CE.jpg

Het emiraat van Kreta was een moslimstaat op het eiland Kreta, van 820 tot 961 n.Chr. aan het eind van het jaar 820 tot de Byzantijnse verovering van het eiland in 961. De hoofdstad was Chandax (Heraklion). Hoewel het emiraat de soevereiniteit van het Abbasiden kalifaat erkende en onderhouden nauwe relaties met Toeloeniden van Egypte, was de facto onafhankelijk.

Een groep verbannen Berberse moslims van Al-Andalus veroverde het eilabs Kreta in het jaar 824 of 827/828 jaar. Ze waren in staat om een ​​onafhankelijke staat snel te creëren onder leiding van Abu Hafs Umar al-Iqritishi . Talrijke pogingen van het Byzantijnse Rijk om het eiland te heroveren mislukte rampzalig, en voor ongeveer 135 jaar van haar bestaan, was het één van de belangrijkste vijanden van Byzantium. Kreta controleerde de zeeroutes van de oostelijke Middellandse Zee en werd gebruikt als een basis en veilige haven voor de piraat vloten uit de islamitische wereld, die regelmatig de kusten van de Byzantijnen op de Egeïsche Zee aanvielen. De interne geschiedenis van het emiraat is niet erg duidelijk, maar we weten dat het emiraat een opmerkelijke welvaart bereikte door middel van oorlogsvoering, handel en landbouw. Het emiraat werd heroverd door Nicephorus II Phocas, die in de jaren 960-961 een massale militaire campagne tegen het emiraat begon.

Bestand:Byzantines under Nikephoros Phokas besiege Chandax.png

De Byzantijnen onder Nikephoros Phokas veroveren Chandax, de hoofdstad van het emiraat Kreta

Geschiedenis

Kreta werd het doelwit van aanvallen van de moslims al na de eerste golven van de islamitische veroveringen, in het midden van de zevende eeuw. Hij onderging een eerste uitstapje naar de 654 en opnieuw in de jaren 674/675, delen van het eiland werden tijdelijk bezet tijdens het bewind van de Omajjaden kalief al-Walid I. Echter, het eiland werd nooit veroverd en ondanks occasionele uitstapjes achtste eeuw, bleef het in de handen van Byzantijnse; Kreta was te ver van de marinebases Arabisch, dus er was de mogelijkheid van het uitvoeren van een expeditie om effectief en permanent tegen.

Verovering van Kreta In de tweede helft van het bewind van de Byzantijnse keizer Michael II, een groep van Andalusische ballingen geland op Kreta en begon de verovering van het eiland. Deze ballingen waren de overlevenden van een mislukte opstand tegen de emir al-Hakam I van Córdoba in het jaar 818. De dag na al-Hakam Ik zette de opstand, werden de inwoners van het dorp al-Cordovan Rabad verbannen massaal. De meesten van hen vestigden zich in Fez, in wat bekend stond als de Maghreb al-Aqsa, het huidige Marokko, maar anderen, waarvan het aantal meer dan 10.000 mannen, gaf hij de oorlogsvoering, waarschijnlijk vergezeld door andere Andalusiërs. Sommige mannen van de laatste groep, onder leiding van Abu Hafs'Umar ibn Shu'ayb ibn Isa al-Ballūṭī, bekend door zijn kunya van Abu Hafs, landde in Alexandrië en nam de controle van de stad tot 827, toen ze werden belegerd, verslagen en verdreven door General Abbasiden Abd Allah b. Tahir. De exacte datum van hun landing in Kreta is onzeker. Volgens islamitische bronnen, zou plaatsvinden in 827 of 828, na de verdrijving van de Andalusiërs uit Alexandrië. Byzantijnse bronnen lijken dit tegenspreken, echter, dateert hun landing onmiddellijk na de onderdrukking van de grote opstand van Thomas de Slavische.

Volgens de overeenkomst met Ibn Tahir, zou de Andalusiërs en hun families Alexandrië verlaten met 40 schepen. De historicus Warren Treadgold schattingen waren ongeveer 12.000 mensen, van wie ongeveer 3000 waren volwassen mannen kunnen vechten. Volgens Byzantijnse historici, de Andalusiërs waren goed bekend met Kreta, omdat ze er een aantal invallen had gedaan in het verleden. Zij beweren ook dat de landing moslim oorspronkelijk slechts een inval die pas later omgezet in een poging tot verovering zijn. De exacte plaats waar ze landden de Andalusiërs is onbekend. Sommige historici denken dat het was aan de noordkust, in Suda Bay of in de buurt van wat later de hoofdstad Heraklion. Andere historici denken dat de Andalusiërs plaats landde op de zuidkust van het eiland en vervolgens werden ze verplaatst naar de binnenkant dichter bevolkte.

Zodra de keizer Michael II hoorde landing Arabisch, en nog voordat de Andalusiërs in staat waren om het eiland te veroveren, stuurde verschillende vloten en legers om te proberen om het eiland te herstellen. De verliezen tijdens de opstand van Thomas de Slavische en de islamitische invasie van Sicilië vertraagd reactievermogen Rijk. De eerste expeditie, onder leiding van de Byzantijnse strategos Photeinos, en Graaf Damian, werd verslagen in een gevecht waarin hij werd gedood Damian. De tweede expeditie, waaronder een vloot van 70 schepen, dat hij een jaar later verliet, geleid door strategos Krateros. Aanvankelijk was de Byzantijnen bracht een aantal overwinningen, maar een nachtelijke aanval geleden en werden verslagen. Krateros aanvankelijk wist te ontsnappen naar Kos, maar werd later gevangen genomen door de Arabieren en gekruisigd.

Het emiraat "zeerover" Abu Hafs afgestoten de eerste aanvallen Byzantijnse en langzaam geconsolideerd zijn controle over het eiland. Hij herkende de soevereiniteit van de Abbasiden kalifaat, maar regeerde het eiland onafhankelijk. De islamitische verovering van het eiland was van groot belang voor zijn tijd, omdat drastisch veranderd de balans van de zeemacht in de oostelijke Middellandse Zee en opende -tot dan safe-Egeïsche frequente invallen en invallen.

De Andalusiërs bezette ook veel Cycladen eilanden tijdens de eerste jaren van de verovering van Kreta, maar Michael II organiseerde hij een expeditie op grote schaal, het een hele nieuwe orgaan van de marine, de Tessarakontarioi gecreëerd, de bouw van nieuwe schepen. Onder leiding van admiraal Ooryphas, deze vloot in staat was om de Arabieren uit de Cycladen verdrijven maar verzuimde te herwinnen Kreta. De opvolger van Michael II, Theophilus, stuurde een gezantschap naar de Kalief van Cordoba Abd al-Rahman II, een voorstel voor een gezamenlijke actie tegen de verbannen Andalusiërs, maar de enige reactie van Abd al-Rahman was om zijn instemming te geven alle mogelijke maatregelen tegen Byzantijnse Kreta, maar niet te accepteren om persoonlijk in te grijpen. In oktober 829, de Kretenzers verwoest een Byzantijnse keizerlijke vloot in de buurt van Thassos, het ongedaan maken van een groot deel van de inspanning van het openen van de Egeïsche Zee Ooryphas en de Arabische invasies. Later vielen Euboea, Lesbos en de kusten van Thracesian thema, waarin de monastieke centrum van Mount Latros vernietigd. Maar ze werden zwaar verslagen door de plaatselijke strategos, Constantine Kontomytes.

Na de dood van Theophilus in 842, werden nieuwe maatregelen om de dreiging van Kreta te pakken genomen: 843 werd opgericht een nieuwe vloot in de Egeïsche Zee naar de kust van de Saracenen Rijk te beschermen, en een andere expeditie om te herstellen Kreta was gelanceerd onder de persoonlijke begeleiding van de krachtige en regent logothete Theoktistos. Hoewel hij erin geslaagd om te bezetten een groot deel van het eiland, Theoktistos moest het leger te verlaten als gevolg van politieke intriges in Constantinopel, en de troepen met rust gelaten werden afgeslacht door de Arabieren. In een poging om de Saracenen te verzwakken in 853 verschillende Byzantijnse vloot viel de marinebasis van Damietta in Egypte en in beslag genomen wapens zendingen die bestemd zijn voor Kreta. Ondanks een aantal successen Byzantijnen tegen de Arabieren in de daaropvolgende jaren, de Kretenzers hervat hun rooftochten naar de vroege dell'860, het aanvallen van de Peloponnesos Cycladen en de berg Athos. 866, de regent Bardas georganiseerd andere expeditie op grote schaal voor betast naar Kreta, maar de moord op hem te veroveren in de handen van Basil de Macedonische pas twee weken na de vloot had gevaren van de hoofdstad impliciet het einde van het bedrijf.

In het begin van 870, de Kretenzische invallen bereikt nieuwe plaatsen: hun vloot, vaak onder leiding van afvallige Byzantijnse, nu ging verder, over de Egeïsche Zee, het bereiken van de Dalmatische kust. Op een keer ging een Kretenzische vloot de Zee van Marmara aanvallen tevergeefs eilanden. Het was de eerste keer na de tweede Arabische belegering van Constantinopel in 717-718 dat een moslim vloot in staat was om zo dicht bij de Byzantijnse hoofdstad te krijgen. 873 en 874 Kretenzers leed twee zware nederlagen in de handen van de nieuwe admiraal Byzantijnse Niceta Ooryphas. Na de tweede slag, in het bijzonder, Ooryphas maakte veel gevangenen, dat hij gemarteld voor een lange tijd, om wraak te nemen van hun rooftochten te nemen. Op hetzelfde moment, de Moslim vloot van Tarsus werd vernietigd off van Halkida. Deze Byzantijnse overwinningen geleid tot een tijdelijke wapenstilstand, en het lijkt erop dat de emir Kretenzer Saipes werd gedwongen om een ​​eerbetoon aan Constantinopel te betalen voor ongeveer een decennium.

Saracen invallen hervat kort na, toen de Kretenzische vloten toegetreden die van Noord-Afrika en het Nabije Oosten. De Peloponnesos, in het bijzonder, werd vaak het doelwit van islamitische invallen, maar ook Euboea en de Cycladen eiland Patmos kwam onder de controle van Kreta, Naxos, samen met de naburige eilanden Paros en ik werden gedwongen om belasting te betalen . Ook Elafonissos en Kythira, van de zuidelijke kust van de Peloponnesos, werden bezet. Maar de genomen en gecontroleerd door de moslims Kreta eilanden kunnen beter geweest. De impact van deze nieuwe golf van Arabische invallen werd gedurende de Egeïsche Zee, waar sommige eilanden waren ontvolkt van voelden, werden sommige kustgebieden verlaten naar het achterland te bereiken, veiliger. Athene kan zijn bezet tussen de 896 en 902,. In 904, een vloot van Syrië onder leiding van Leo van Tripoli geplunderd de tweede stad van het Byzantijnse Rijk, Thessaloniki. De Saracenen Kreta nauw samengewerkt met hun collega's in de buurt van Kreta, die vaak wordt gebruikt als basis, zoals wanneer Leo, terug te keren na de plundering van Thessaloniki, deed haar 20.000 gevangenen in Kreta te verkopen op hetzelfde moment, het emiraat Kreta kreeg een sterke steun van Toeloeniden van Egypte, maar hun opvolgers, de Ikhshididi, de verwaarloosde. In 911, een andere grote zending van meer dan 100 schepen aangevallen Kreta, onder leiding van admiraal Himerios. Echter, werd hij gedwongen om het eiland na een paar maanden te verlaten. In zijn terugreis werd de vloot Himerios vernietigd in de strijd off Chios door de Arabische vloot.

Byzantijnse overwinning Kretenzische overvallen bereikten hun hoogtepunt in 930-940 jaar, jaren die werden verwoest het zuiden van Griekenland, Athos, en de westkust van Klein-Azië. In reactie hierop, de keizer Constantijn VII organiseerde een andere expeditie tegen het eiland in 949. Ondanks de verrassingsaanval het Byzantijnse vloot werd vernietigd, versloeg het Byzantijnse kroniekschrijvers toeschrijven aan de incompetentie en onervarenheid van zijn leider van de expeditie, de kamerheer eunuch Constantijn Gongyles. Constantijn VII gaf niet op, en tijdens de laatste jaren van zijn bewind begon hij voor te bereiden op een andere expeditie. Deze zending zal worden gemaakt tijdens het bewind van zijn opvolger, Romano II, die de leiding van de vloot aan de algemene Nicephorus II Phocas toevertrouwd. Aan het hoofd van een grote vloot, Seal begon in juni of juli van 960, landde op het eiland, en versloeg de eerste islamitische verzet. Candia werd onderworpen aan een lange belegering, die door middel van de winter van 961. De stad werd genomen op 6 maart heeft geduurd. De stad werd geplunderd, de moskeeën en de muren werden afgebroken. De islamitische bewoners werden gedood of tot slaaf gemaakt, terwijl de emir van het eiland, Abd al-Aziz ibn Shoe'ayb en zijn zoon al-Nu'man werden gevangen genomen en naar Constantinopel, waar de Foca vierde zijn overwinning. Het eiland werd een Thema, en moslims die niet gedood of tot slaaf gemaakt werden waren tot het christendom bekeerd door missionarissen als Nikon ik Metanoeite. Onder de bekeerlingen waren er al-Nu'man zelf, die de dienst van de Byzantijnen ingevoerd en overleed tijdens het beleg van Dorostolon.

Het emiraat

De Arabische periode van Kreta blijft relatief obscure vanwege de schaarste overleven documenten met betrekking tot zijn interne geschiedenis. Ook zij geen belangrijke archeologische overblijfselen van de periode blijven, misschien vanwege de Byzantijnse vernietiging. Dit heeft invloed op de manier waarop het emiraat algemeen wordt beschouwd: de historici, gedwongen om voornamelijk betrekking op de Byzantijnse bronnen, hebben traditioneel gezien het emiraat van Kreta in termen van de Byzantijnse, dan als een "hol van piraten", gewijd aan raid en de slavenhandel. De weinige en verspreide verwijzingen naar het Emiraat Kreta gevonden in de bronnen van de islamitische wereld op het moment, aan de andere kant, ze laten het emiraat als staat goed georganiseerd, met een monetaire economie aan te passen en uitgebreide handel, en er Candia was geen bewijs dat een belangrijk cultureel centrum. Het voortbestaan ​​van veel goud, zilver en koper, getuigen van een sterke economie en een hoge levensstandaard van de bevolking .. De economie bloeide dankzij de uitgebreide handel die plaatsvond met de rest van de islamitische wereld, met name met Egypte, en dankzij een bloeiende landbouw: de noodzaak om een ​​onafhankelijke staat te steunen, evenals de toegang tot de handel met de islamitische wereld, leidde hij tot een intensivering van de gewassen. Het is mogelijk dat de suikerriet Kreta werd geïntroduceerd op dat moment.

Het is niet duidelijk wat de status van christenen waren op het eiland na de islamitische verovering. Christelijke bronnen van de periode zeggen dat de meeste van hen werden verdreven of gedwongen bekeerd, terwijl de islamitische bronnen zeggen in plaats dat het eiland een christelijke minderheid overleefd. Volgens dezelfde bronnen van de islam, de moslims, zowel afstammelingen van de Andalusiërs, zowel recente immigranten, of omgebouwd, vormden zij de meerderheid van de bevolking van het eiland. Er is ook enig bewijs dat het eiland bestond rivaliserende facties met elkaar vechten, zowel christenen en moslims, Theodosius Deacon meldt dat de 'bewoners van de kliffen en grotten "aan het hoofd van hun leider Karamountes, tijdens kwam uit de bergen 'belegering van Candia. Het is waarschijnlijk dat de plattelandsbevolking overwegend christelijke waren gebleven, en de islamitische element overheerste in de steden.

Emiraat was er ook een joodse minderheid, hoewel de situatie van de Joden slechts gedeeltelijk bekend. Algemeen emirs moslims kreeg de loyaliteit en de medewerking van de inheemse Joden en hun situatie was zeker beter dan die van de Joden onder Christelijke heerschappij Byzantijnse.

Lijst van de emirs

• 827-855: Abu Hafs'Umar ibn Shu'ayb ibn al-'Īsā Ballūṭī
• 855-888: Shu'ayb ibn'Umar
• 880-895: Abu 'Abd Allah ibn Shu'ayb'Umar II
• 895-910: Muhammad ibn al-Shu'ayb Zarkūn
• 910-915: Yusuf ibn'Umar II
• 915-925: Ali ibn 'Yusuf
• 925-940: Ahmad ibn'Umar II
• 940-943: Shu'ayb II ibn Ahmad
• 943-949: Ali ibn Ahmad
• 949-961: Abd al-Aziz ibn Shu'ayb II

Bronnen

• de Bakker, Johan, Across Crete: From Khania to Herakleion, 2001

• M. Canard , Schacht, Lewis , Menagé , Pellat, The Encyclopaedia of Islam, New Edition, Volume III:Iḳrīṭis̲h̲, 1998, p. 1082–1086

• Christides, Vassilios, The Raids of the Moslems of Crete in the Aegean Sea: Piracy and Conquest, 1981, p. 76–111

• Christides, Vassilios, The Conquest of Crete by the Arabs (ca. 824): A Turning Point in the Struggle between Byzantium and Islam. Academy of Athens, 1984

• Gardiner, Robert, Age of the Galley: Mediterranean Oared Vessels since pre-Classical Times. Conway Maritime Press, 2004

• Kazhdan, Alexander, {{{title}}}. Oxford University Press, New York and Oxford, 1991

• Kubiak, Władyslaw B. (1970). The Byzantine Attack on Damietta in 853 and the Egyptian Navy in the 9th Century. Byzantion 40: 45–66.

• Makrypoulias, Christos G., Byzantine Expeditions against the Emirate of Crete c. 825–949, 2000, p. 347–362

• Miles, George C., Byzantium and the Arabs: Relations in Crete and the Aegean Area. DOI:10.2307/1291204, 1964, p. 1–32

• Treadgold, Warren T., The Byzantine Revival, 780–842. Stanford University Press, Stanford, CA, 1988

• Treadgold, Warren T., A History of the Byzantine State and Society. Stanford University Press, Stanford, CA, 1997

• John Skylitzes: A Synopsis of Byzantine History, 811-1057. Cambridge University Press, Cambridge, 2010