Essay:Op zoek naar de juiste bias.

Bias. Waar kende ik de term toch van? En toen wist ik het. Bias (Ook wel crossfield of voormagnetisatie genaamd.) was een term die veel gebuikt werd in goede, oude tijd van de bandrecorder over de mate waarin een band werd voorgemagnetiseerd. Door de magnetische geluidsdrager zoals b.v. een cassettebandje of een taperecorderband een heel klein beetje van een een onhoorbaar hoge toon te voorzien voor of tijdens de opname neemt de geluidsopname in kwaliteit enorm toe. Bij duurdere recorders was dit middels een knopje in te stellen, de goedkopere exemplaren hadden een vaste biasinstelling. Het leven in de professionele geluidswereld draaide vaak maar om één ding, namelijk in analogie met zit je haar wel goed, staat je bias wel goed. Bias was een onderwerp waarover geluidstechnici avonden konden bomen. De bias scheelde soms van band tot band en was van levensbelang voor je intermodulatie vervorming versus je hoge tonen. Het was immer een compromis. Zonder de best mogelijke bias echter geen goede opname.
De juiste bias, het middel om de systematische fout in het principe van b.v. een bandopname door een voorinstelling trachten op te heffen. Nu wordt de term bias veel vaker ge- en misbruikt binnen en vooral buiten de techniek, maar ik vind dit één van de duidelijkste voorbeelden van het begrip bias.

De kunst in de analoge tijd van de techniek was om de juiste balans, de juiste bias te vinden, of het nu om een meetopstelling, een bandopname of de instelling van een eindtrap van een versterker ging om het beste resultaat door middel van een compromis te bereiken. Want bias is altijd een compromis ofwel het kiezen tussen twee kwaden en vereist veel fingerspitsengefull.