Sacramentariërs

Sacramentariërs (ook wel sacramentisten) is een benaming diegenen aan het begin van de reformatie die niet geloofden dat de „sacramenten” op zich werkzaam waren en met name verwierpen dat Christus werkelijk aanwezig zou zijn in het sacrament van de eucharistie, zoals dit geleerd wordt in de katholieke leer van de transsubstantiatie.

Daarnaast verwierpen zij ook de kerkelijke leer over de aflaten. De stroming was vooral actief in Duitsland en Nederland. Zij waren onder de eersten in Nederland die de ideeën aanhingen die in de reformatie werden geformuleerd.

In 1520 schreef de franciscaan Nicolaas Peeters Hier beghinnen de Sermone[n] oft wtlegghingen op alle de euangelien vander vasten, metter passien, alsomen die inder kercke[n] houdt zeer costelijck wtgeleyt, waarin hij deze leerstellingen uit de Katholieke Kerk verwierp.

De invloedrijkste auteur van de sacramentariërs was Cornelis Hoen uit Den Haag, die een verhandeling schreef over het avondmaal (de ’Avondmaalbrief’). Een kopie daarvan werd in 1525 door Hinne Rode aan Maarten Luther bezorgd, die de ideeën afwees, en later aan Huldrych Zwingli, die ermee instemde.

De sacramentariërs waren sterk beïnvloed door Erasmus en andere Bijbels humanisten zoals Wessel Gansfort. De meeste sacramentariërs woonden in de grote steden in Nederland, maar zij organiseerden meestal geen eigen kerk- of gemeentestructuur. Enkel uit Delft is bekend dat zij zelfstandig bijeenkomsten hielden. Velen van hen traden na 1530 toe tot de doperse gemeenten, later tot de Gereformeerde Kerk. Door keizer Karel V werden de sacramentariërs veroordeeld als ketters; sommigen vonden de dood op de brandstapel.

Weblinks

• Nanne van der Zijpp, Sacramentists in: Global Anabaptist Mennonite Encyclopedia Online