Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Inname van Izmir (1922)
| Bevrijding van Izmir | ||||
| Onderdeel van de gevechten in het Midden-Oosten tijdens de Turkse Onafhankelijkheidsoorlog | ||||
| Intocht van de Turkse legers tezamen met Veldmaarschalk Mustafa Kemal Atatürk (midden) en zijn stafleden waaronder Ismet Inönü, Fahrettin Altay en Fevzi Çakmak met op het achtergrond een brandende Izmir. | ||||
| Intocht van de Turkse legers tezamen met Veldmaarschalk Mustafa Kemal Atatürk (midden) en zijn stafleden waaronder Ismet Inönü, Fahrettin Altay en Fevzi Çakmak met op het achtergrond een brandende Izmir. | ||||
| Datum | 9 september 1922 | |||
| Locatie | Izmir, Turkije. | |||
| Resultaat | Turkse overwinning Griekse legers worden uit Anatolië verdreven Grote brand van Izmir Verdrag van Mudayna | |||
| Strijdende partijen | ||||
| ||||
| Leiders en commandanten | ||||
| ||||
| Troepensterkte | ||||
| ||||
De Bevrijding van Izmir (Turks:İzmir'in Kurtuluşu) was de laatste veldslag tussen het Griekse leger van Anatolië (Army of Asian minor) en het Turkse (rebellen)leger van de TBMM onder leiding van veldmaarschalk Mustafa Kemal Atatürk. Hij afspeelde zich af in Izmir en omstreken. De Griekse legers trokken na de Slag om Sakarya steeds meer terug als gevolg van de oprukkende legers van Mustafa Kemal. Tijdens de eerste fase van het 'Grote Offensief' (Büyük Taarruz) waren de Grieken na de Slag om Dumlupinar genoodzaakt om terug te trekken naar hun hoofdkwartier gelegen in Izmir. Het overgrote deel van de Griekse leger verliet in de vooravond via de haven de stad. Op 8 september 1922 om 10 uur hield het Griekse bestuur van İzmir op te bestaan.[1] Op 9 september trokken de legers van Mustafa Kemal onder leiding van Fahrettin Altay Oost-Izmir binnen. Aan deze intocht dankt een oostelijk deeldistrict van Izmir haar naam, namelijk Kemalpasa, oftewel generaal Kemal.
In de eerste dagen na de verovering werden 40.000 inwoners omgebracht en werden de Armeense en Griekse wijken van de stad in brand gestoken.[2]
Geopolitieke gevolgen
Het vertrek van de verslagen Griekse legers uit Anatolië resulteerde echter niet in het einde van de Turkse Onafhankelijkheidsoorlog. Mustafa Kemal gaf na de Griekse nederlaag een bevel aan zijn legers om Istanboel binnen te trekken, dat de Engelsen en Fransen sinds 1920 bezetten. Nadat Mustafa Kemals leger zich ontpopt had tot een professioneel leger waarmee hij vanuit Ankara grote delen van Anatolië heroverde, zagen de Fransen in dat een verdere escalatie met de Turkse legers voorkomen moest worden. Op 18 september 1922, negen dagen nadat de Griekse legers uit Anatolië verdreven waren, kregen de Britten te horen dat de Fransen zouden vertrekken uit Istanboel. Na een verhitte discussie kwamen de twee grootmachten tot de conclusie dat Istanboel ontruimd moest worden. Inmiddels waren de Turken de bezette gebieden in en rondom Istanboel binnengetrokken. De geallieerden verzetten zich hevig maar konden hen niet tegenhouden. De Grieken werd duidelijk gemaakt dat ze door de geallieerden niet langer gesteund werden in hun claims op Istanboel en Oost-Thracië. Deze gebieden dienden dan ook door hen te worden ontruimd en de Griekse vloot moest uit Istanboel worden teruggetrokken. Deze ommezwaai van de geallieerden leidde ertoe dat de Turken bereid waren tot onderhandelingen. Dit resulteerde op 15 oktober in een wapenstilstand. De geallieerden konden voorlopig op hun posten blijven, maar de Grieken moesten zich achter de Maritsa terugtrekken. Het einde van de Turkse Onafhankelijkheidsoorlog kwam er met het Verdrag van Lausanne. In dit verdrag werd officieel het einde van de Turkse Onafhankelijkheidsoorlog bezegeld met de erkenning van de Turkse soevereiniteit en de volledige terugtrekking van de geallieerde troepen uit Anatolië.
Zie ook
Bronnen, noten en/of referenties
|