Vlaams-nationale dienstweigeraars

De Vlaams-nationale dienstweigeraars waren een aantal Vlaamse jongemannen in de jaren dertig van de 20e eeuw die uit Vlaams-nationale motieven weigerden hun militaire dienstplicht in het Belgisch leger te vervullen. Er waren accentverschillen in de redenen voor hun weigering: sommigen onder hen aanvaardden geen bevelen in het Frans, anderen protesteerden tegen de benadeling van de Vlamingen in het Belgische staatsverband. Sommigen van hen hadden daarnaast ook een pacifistische motivatie; een aantal anderen daarentegen ging, nadat ze geweigerd hadden in het Belgische leger te dienen, naar het oostfront vechten. Zij werden allen tot gevangenisstraf veroordeeld. Enkelen van de Vlaams-nationale dienstweigeraars waren Berten Fermont, Joris De Leeuw, Lode Bonten, Lode Van Dyck, Rik Spiessens, Willem De Baere, Willem De Roover, Maurits Van den Broeck, Arseen De Schrijver, Jan Thielemans en Lionel De Vlaminck.

In een geheel andere context was ook in 2007 opnieuw sprake van dienstweigeraars in de Vlaamse Beweging. Deze keer ging het niet om militaire dienstweigeraars, maar om burgers in het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde die weigerden om als teller, voor- of bijzitter in een kiesbureau te zetelen, en hiermee protesteerden tegen het ongrondwettelijk karakter van deze kieskring. Het kiesarrondissement werd door het grondwettelijk hof in 2003 als ongrondwettelijk beoordeeld, omdat in dit Nederlandstalige gebied Franstalige partijen op het kiesformulier stonden. Daarentegen is het in Waals-Brabant, waar ook vele Vlamingen wonen, niet mogelijk om voor Nederlandstalige partijen te stemmen. Er werd daarom aangedrongen om het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde te splitsen. Een aantal van deze dienstweigeraars werd gerechtelijk vervolgd en met geldboetes bestraft, anderen werden vrijgesproken.

Verwijzingen