Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed
Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Resonantiesnaar: verschil tussen versies
Naar navigatie springen
Naar zoeken springen
(http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Resonantiesnaar&oldid=25789688) |
(ref fix) |
||
| Regel 3: | Regel 3: | ||
Bij het bespelen van een [[piano (instrument)|piano]] worden met het rechterpedaal alle dempers van de snaren afgetild waardoor deze ineens als resonantiesnaren gaan optreden. | Bij het bespelen van een [[piano (instrument)|piano]] worden met het rechterpedaal alle dempers van de snaren afgetild waardoor deze ineens als resonantiesnaren gaan optreden. | ||
Op [[Steinway]] vleugels fungeert het gedeelte van de snaar tussen de [[Kam (muziekinstrument)|kam]] en het bevestigingsoog van de snaar als resonantiesnaar. Dit was onderdeel van Steinway's "Duplex Scale System". De door dit gedeelte van de snaar geproduceerde boventonen klinken empathisch mee met de aangeslagen snaar. Pianofabrikant [[Blüthner]] introduceerde ook een resonantiesnaarprincipe, dat bekend staat als "[[Aliquot stringing|Aliquot Systeem]]", waarbij een vierde, niet zelf aangeslagen snaar die gespannen is boven de drie wel aangeslagen snaren meetrilt. <ref>Verduidelijking: | Op [[Steinway]] vleugels fungeert het gedeelte van de snaar tussen de [[Kam (muziekinstrument)|kam]] en het bevestigingsoog van de snaar als resonantiesnaar. Dit was onderdeel van Steinway's "Duplex Scale System". De door dit gedeelte van de snaar geproduceerde boventonen klinken empathisch mee met de aangeslagen snaar. Pianofabrikant [[Blüthner]] introduceerde ook een resonantiesnaarprincipe, dat bekend staat als "[[Aliquot stringing|Aliquot Systeem]]", waarbij een vierde, niet zelf aangeslagen snaar die gespannen is boven de drie wel aangeslagen snaren meetrilt. <ref>Verduidelijking: | ||
* Het "Duplex Scale" systeem is van Steinway, een uitvinding uit 1888. Hierbij loopt de snaar van stempen via de [[agraffe]] via de kam via een drukpuntje van metaal om een geleidingspinnetje rond en weer terug via kam, agraffe naar de volgende stempen. Het unieke van Steinways systeem is daarbij dat er rekening werd gehouden met de afstand tussen kam en drukpuntje bij pinnetje in een harmonische verhouding (van de lage naar de hoge snaren gerekend: dubbeloctaaf, decime, octaaf, kwint, en uiteindelijk prime zelf) stond tot het trillend deel van de snaar. Dit gedeelte (alsmede het gedeelte tussen stempen en stalen kam of agraffe) werd in dit systeem dus niet afgedempt met een reep lakenvilt en kon sympathisch mee trillen met de aangeslagen snaar. | |||
* Het Aliquotsysteem van Bluthner (patent 1873) betrof een vierde losse snaar die boven de 3 bestaande werd gespannen en die een octaaf hoger (van g-g2, daarboven unisono) gestemd was dan de aangeslagen 3 korige snaar eronder. Deze losse snaar was een meetriller die niet aangeslagen werd. Deze 4e snaar had zijn eigen dempertje, verbonden met de demper van de 3korige snaar eronder.<br>Bron: Kloppenburg, ''van Monochord tot moderne vleugel'', Broekmans & van Poppel, 1980. </ref> | |||
==Natuurkundige achtergrond== | ==Natuurkundige achtergrond== | ||
Huidige versie van 19 dec 2011 om 10:52
Een resonantiesnaar is een meeklinkende (resonerende) snaar die niet aangeslagen wordt maar meeklinkt als een andere snaar de betreffende noot speelt. Een aantal snaarinstrumenten zoals de viola d'amore, de hardangerviool en de Bulgaarse gdulka maken hier nadrukkelijk gebruik van.
Bij het bespelen van een piano worden met het rechterpedaal alle dempers van de snaren afgetild waardoor deze ineens als resonantiesnaren gaan optreden.
Op Steinway vleugels fungeert het gedeelte van de snaar tussen de kam en het bevestigingsoog van de snaar als resonantiesnaar. Dit was onderdeel van Steinway's "Duplex Scale System". De door dit gedeelte van de snaar geproduceerde boventonen klinken empathisch mee met de aangeslagen snaar. Pianofabrikant Blüthner introduceerde ook een resonantiesnaarprincipe, dat bekend staat als "Aliquot Systeem", waarbij een vierde, niet zelf aangeslagen snaar die gespannen is boven de drie wel aangeslagen snaren meetrilt. [1]
Natuurkundige achtergrond
- zie snaarresonantie
Instrumenten met resonantiesnaren
- Draailier
- Nyckelharpa
- Gdulka
- Hardangerviool
- Harpgitaar
- Piano
- Sarangi
- Sarod
- Sitar
- Tambura
- Teorbe
- Viola d'amore
Zie ook
Bronvermelding
Bronnen, noten en/of referenties:
- º Verduidelijking:
- Het "Duplex Scale" systeem is van Steinway, een uitvinding uit 1888. Hierbij loopt de snaar van stempen via de agraffe via de kam via een drukpuntje van metaal om een geleidingspinnetje rond en weer terug via kam, agraffe naar de volgende stempen. Het unieke van Steinways systeem is daarbij dat er rekening werd gehouden met de afstand tussen kam en drukpuntje bij pinnetje in een harmonische verhouding (van de lage naar de hoge snaren gerekend: dubbeloctaaf, decime, octaaf, kwint, en uiteindelijk prime zelf) stond tot het trillend deel van de snaar. Dit gedeelte (alsmede het gedeelte tussen stempen en stalen kam of agraffe) werd in dit systeem dus niet afgedempt met een reep lakenvilt en kon sympathisch mee trillen met de aangeslagen snaar.
- Het Aliquotsysteem van Bluthner (patent 1873) betrof een vierde losse snaar die boven de 3 bestaande werd gespannen en die een octaaf hoger (van g-g2, daarboven unisono) gestemd was dan de aangeslagen 3 korige snaar eronder. Deze losse snaar was een meetriller die niet aangeslagen werd. Deze 4e snaar had zijn eigen dempertje, verbonden met de demper van de 3korige snaar eronder.
Bron: Kloppenburg, van Monochord tot moderne vleugel, Broekmans & van Poppel, 1980.