Harry Meinardi

Harry Meinardi (Nice, (Frankrijk), 20 februari 1932 – Den Haag, 20 december 2013) was een Nederlands buitengewoon hoogleraar in de epileptologie.

Leven

Harry Menardi’s vader werkte op Java in Nederlands-Indië in de suikerindustrie. In 1939 vertrok hij naar Birma en vluchtte voor de Japanners naar India. Harry’s moeder was arts op Java. Na de Japanse inval op Java werd zij in een gevangenenkamp gezet. Daar overleed zij. Harry Menardi en zijn broer werden in 1946 als oorlogspleegkind naar Nederland gerepatrieerd.

Meinardi studeerde medicijnen in Leiden en werd vervolgens assistent op het Laboratorium voor Endocrinologie van Andries Querido. Daar kwam hij in aanraking met Meer en Bosch, een instelling die in eerste instantie door de vereniging De Macht van het Kleine was opgericht om minvermogende epilepsiepatiënten te verplegen. Hierdoor raakte hij geïnteresseerd in het onderzoek en een holistische behandeling van epilepsie. Meinardi specialiseerde zich tot zenuwarts en kon vervolgens, dankzij een beurs van het Rockefeller Instituut, in Amerika verder de biochemie bestuderen. Hij maakte een afspraak met de geneesheer-directeur van Meer en Bosch en Bethesda Sarepta, Albert Lorentz de Haas, om na zijn terugkeer uit Amerika parttime in Meer en Bos en parttime in zijn kliniek te gaan werken. In het Rockefeller Instituut ging Meinardi substantie P isoleren uit hersenen om de structuur daarvan te bestuderen. Het lukte hem om uit de hypothalamus van geiten een peptide van 27 aminozuren te isoleren, dat farmacologisch aan de criteria van substantie P voldeed. Hij moest dit onderzoek beëindigen omdat hij door dr. de Haas teruggeroepen werd naar Nederland.

In diens instituut ging Meinardi vervolgens onderzoeken of het mogelijk zou zijn verschillende epilepsiesyndromen te herkennen aan bepaalde biochemische karakteristieken, zoals een specifiek aminozuurpatroon in het bloed. Dit onderzoek gaf geen uitkomsten. Andere onderzoeken die Meinardi deed was naar patiënten die in aansluiting op een epileptische aanval meer last hadden dan anderen van het ontstaan van oedeem in en om de epileptische haard en naar het verband tussen intelligentieafname na een epileptische aanval. Zijn methode bij dit laatste onderzoek was om mensen die hersenletsel opliepen na de herstelfase psychometrisch te onderzoeken en opnieuw als zij last kregen van epilepsie (vaak voorkomend na hersenletsel); op dat moment zou de invloed van epilepsie op cognitie gemeten kunnen worden. Meinardi werd vervolgens benoemd tot directeur van het Instituut voor Epilepsiebestrijding en in 1985 benoemd tot buitengewoon hoogleraar in de epileptologie aan de Radboud Universiteit te Nijmegen. Daar richtte hij de Nijmeegse epilepsiewerkgroep (NEW) op, met als onderzoeksdoel onder meer de bijwerkingen van anti-epileptica. De conclusie van het onderzoek was dat de bloedspiegel van een medicament niet van tevoren het effect ervan kan voorspellen.

Hij was verder actief voor het Nederlands Tijdschrift voor Epileptologie, voor de stichting Epilepsy Care Developing Countries en het steunen van verbetering van de epilepsiebestrijding in Oost-Afrika.

Erkenningen

• 1982, benoeming tot officier in de Orde van Oranje-Nassau
• 1976, winnaar van de Koninklijke Nederlandse Shell Prijs
• Het Nationaal Epilepsie Fonds reikt elke twee jaar een naar hem genoemde prijs uit voor het beste promotieonderzoek over epilepsie.

Verwijzingen

• Afscheidsrede Professor Dr. H. Meinardi

Weblinks