William M. Branham

William Marrion Branham (Kentucky, 10 maart 1907, 8 april 1908 of 6 april 1909 – Friona, Texas, 24 december 1965) was een Amerikaans christelijk gebedsgenezer. Hij was een grondlegger van de gebedsgenezingsbeweging die na de Tweede Wereldoorlog opkwam en had een grote invloed op de charismatische beweging.

Leven

Branham was de oudste in een gezin van negen kinderen. Zijn ouders waren in naam rooms-katholiek, maar besteedden weinig aandacht aan godsdienst.

Branham beweerde dat hij op driejarige leeftijd een openbaring van God had. Na een bijna fataal ongeluk, zou hij een stem hebben gehoord, en op dat moment begon hij God te zoeken. Hij raakte betrokken bij de pinksterbeweging en werd uiteindelijk tot onafhankelijk doopsgezind predikant gewijd (’Independant Baptist’), hoewel hij de leer van het ’Oneness Pentecostalism’ onderschreef. Hij beweerde dat hij regelmatig visioenen en openbaringen van God kreeg.

Branham begon in 1946 als gebedsgenezer en maakte een aantal ongelooflijke, spraakmakende beweringen die later werden betwist of weerlegd (aangezien de genezen personen overleden). Hij zei dat dezelfde engel die de Israëlieten in de woestijn bijstond, hem hielp. In 1950 werd er een foto gemaakt die naar Branham beweerde deze engel op film had vastgelegd. Het fotografische ’bewijs’ toont een soort halo over Branham terwijl hij predikte. De foto werd gemaakt tijdens een debat over de Bijbelse onderbouwing van gebedsgenezing. George J. Lacy, een onderzoeker van omstreden documenten, kwam na onderzoek tot de conclusie dat er niet met het origineel was geknoeid.

In 1948 werd begonnen met het uitgeven van het blad The Voice of Healing, waarin veel aandacht werd besteed aan Branhams campagnes en die van andere gebedsgenezers. Branham begon ook in het buitenland te spreken. In Durban, in Zuid-Afrika, bezochten naar schatting honderdduizenden de samenkomsten. Een gedetailleerd verslag van de samenkomsten in Zuid-Afrika kan worden gevonden in Julius Stadsklevs boek Een profeet bezoekt Zuid-Afrika uit 1952.

Gedurende de opwekkingsdiensten in de jaren vijftig en zestig zouden velen door hem genezen zijn, onder wie het Amerikaanse congreslid Upshaw. Ook beïnvloedde hij andere beroemd geworden gebedsgenezers, zoals Thomas Lee Osborn.

In het midden van de jaren vijftig begon zijn aanhang af te nemen, en er kwamen steeds meer controversiële en sensationele leerstellingen.

Hij leerde dat de Drie-eenheid, die in vele kerken als centrale christelijke leerstelling wordt gezien, geen Bijbelse basis had. Maar hij nam ook afstand van de theologie van de Oneness-beweging, een unitaristische stroming binnen de pinksterbeweging. Hij leerde dat er één God was, die zich op verschillende manieren manifesteerde. Hij vond dat de waterdoop in de Naam van de Here Jezus Christus moest gebeuren zonder de formule ’in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest’, en baseerde zich hiervoor op Matteüs 28 en de uitleg van Petrus daarvan in Handelingen 2:38.

Een omstreden leer was ook zijn zienswijze dat Kaïn geen zoon was van Adam, maar voortkwam uit seksuele gemeenschap tussen Eva en de slang in het paradijs uit het Bijbelboek Genesis. Volgens Branham leerde de Bijbel dat de slang in het paradijs een ander wezen was dan de slang die we vandaag kennen. De slang werd na de zondeval vervloekt door God om op zijn buik te gaan (Genesis 3:14), waaruit hij afleidde dat de slang een rechtopgaand wezen was. De slang was een listig dier, dat volgens de Bijbel zelfs kon spreken met de vrouw (Eva). Branham gebruikte ook 1Johannes 3:12 als onderbouwing hiervoor, waar staat: „Niet gelijk Kaïn, die uit den boze was...” (Statenvertaling).

Dood en begrafenis

Op 18 december 1965 botste Branham op de Highway 60 in Texas frontaal met een bedronken bestuurder. De Branhams waren op weg naar Jeffersonville, waar zij de feestdagen wilden doorbrengen. Op kerstavond 1965 overleed William Branham als gevolg van zijn verwondingen. Een begrafenistoespraak werd gehouden op 29 december. Omdat zijn volgelingen aanvankelijk dachten dat hij uit de dood zou worden opgewekt, werd zijn begrafenis uitgesteld. Uiteindelijk werd hij begraven op paasmaandag, 11 april 1966 op de oostelijke begraafplaats in Jefferson, Indiana. Zijn grafmonument bestaat uit een marmeren piramide met een arend op de top. Aan de ene kant van de grafsteen staan de namen van de zeven gemeenten (kerken) uit de Openbaring, en aan de andere kant de namen van de ’engelen’ van deze kerken. Branham en zijn volgelingen interpreteerden dit als zeven tijdperken in de kerkgeschiedenis en de belangrijkste dienaar van de kerk in die zeven periodes.

Heden

Vandaag de dag zijn er wereldwijd vele groepen die geloven in de boodschap die Branham uitdroeg. Ze geloven dat de Bijbel de komst van een profeet beloofde, voor de tweede komst van Jezus Christus. De bediening van Branham zou zijn bedoeld om de ’Christelijke Bruid’ (de kerk) gereed te maken voor de komst van de ’Bruidegom’ (Jezus Christus).

  Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met William Marrion Branham op Wikimedia Commons.

Verwijzingen

 

artikelkiem