Emiraat Kreta

Het emiraat van Kreta was een moslimstaat op het eiland Kreta, van 820 tot 961 n.Chr. aan het eind van het jaar 820 tot de Byzantijnse verovering van het eiland in 961. De hoofdstad was Chandax (Heraklion). het emiraat erkende de soevereiniteit van het Abbasiden kalifaat en onderhield nauwe relaties met Toeloeniden van Egypte, maar was de facto onafhankelijk.

Een groep verbannen Berberse moslims van Al-Andalus veroverde het eiland Kreta in het jaar 824 of 827/828 jaar. Ze waren in staat om een ​​onafhankelijke staat snel te creëren onder leiding van Abu Hafs Umar al-Iqritishi . Talrijke pogingen van het Byzantijnse Rijk om het eiland te heroveren mislukte rampzalig, en voor ongeveer 135 jaar van haar bestaan, was het één van de belangrijkste vijanden van Byzantium. Kreta controleerde de zeeroutes van de oostelijke Middellandse Zee en werd gebruikt als een basis en veilige haven voor de piraat vloten uit de islamitische wereld, die regelmatig de kusten van de Byzantijnen op de Egeïsche Zee aanvielen. De interne geschiedenis van het emiraat is niet erg duidelijk, maar we weten dat het emiraat een opmerkelijke welvaart bereikte door middel van oorlogsvoering, handel en landbouw. Het emiraat werd heroverd door Nicephorus II Phocas, die in de jaren 960-961 een massale militaire campagne tegen het emiraat begon.

Geschiedenis

Verovering van Kreta

Kreta werd het doelwit van rooftochten door moslims al na de eerste golven van de islamitische veroveringen in het midden van de zevende eeuw. Het eiland onderging een islamitische bezetting in 654 en opnieuw in de jaren 674/675, delen van het eiland werden tijdelijk bezet tijdens het bewind van de Omajjaden kalief Al-Walid I. Echter, het eiland werd nooit veroverd en ondanks vele tochten naar het eiland in de achtste eeuw, bleef het in de handen van de Byzantijnen; Kreta was belangrijk voor handel in de regio en diende ook als een militaire basis.

In de tweede helft van het bewind van de Byzantijnse keizer Michael II, was er een groep van berbers ballingen van Al-Andalus die op Kreta landden waarna de verovering van het eiland begon. Deze ballingen waren de overlevenden van een mislukte opstand tegen de emir Al-Hakam I van Córdoba in het jaar 818.

De dag na de opstand tegen Al-Hakam I, werden de inwoners van het dorp Al-Cordovan Rabad v massaal verbannen. De meesten van hen vestigden zich in Fez, in wat bekend stond als de Maghreb Al-Aqsa, het huidige Marokko. Sommige van de ballingen werden, onder leiding van Abu Hafs'Umar ibn Shu'ayb ibn Isa al-Ballūṭī, bekend door zijn onder de naam Abu Hafs, begeleid en landde in Alexandrië en namen de controle over van de stad tot 827, toen ze werden verslagen en verdreven door General Abbasiden Abd Allah b. Tahir.

De exacte datum van hun landing in Kreta is onzeker. Volgens islamitische bronnen, zou het plaatsvinden in 827 of 828 n.Chr.., nadat de Andalusiërs verdreven werden uit Alexandrië. Byzantijnse bronnen lijken dit tegenspreken, echter, dateert hun landing onmiddellijk na de grote opstand van Thomas de Slavier. Volgens bronnen zouden de Andalusiërs en hun families Alexandrië verlaten met 40 schepen. De historicus Warren Treadgold waren het ongeveer 12.000 mensen, van wie ongeveer 3000 volwassen mannen waren die konden vechten. Volgens Byzantijnse historici, waren de Andalusiërs goed bekend met Kreta, omdat ze er een aantal rooftochten hadden gedaan in de verleden. De exacte plaats waar de Andalusiërs landden is onbekend. Sommige historici denken dat het aan de noordkust was , in de Suda Bay of in de buurt van wat later de hoofdstad Heraklion (Chandax) zou worden. Andere historici denken dat het aan de zuidkust was waarna de Andalusiërs landinwaarts gingen.

Keizer Michael II hoorde direct van de Arabische landing op Kreta en stuurde verschillende vloten en legers om het eiland terug te veroveren. De reactievermogen van het Byzantijnse Rijk was vertraagd door de opstand van Thomas de Slavier en de islamitische invasie van Sicilië.

De eerste expeditie, onder leiding van de Byzantijnse strateeg Photeinos, en Graaf Damian, werden verslagen in een gevecht waarin hij werd gedood.

De tweede expeditie een jaar later, dat bestond uit een vloot van 70 schepen, geleid door de strateeg Krateros. Hij bracht een aantal overwinningen, maar werd verslagen in een nachtelijke aanval door de Saracenen. Krateros wist te ontsnappen naar Kos, maar werd later gevangen genomen door de Arabieren en gekruisigd. Abu Hafs stoten de eerste aanvallen van de Byzantijnen waardoor hij langzaam de controle over het eiland kreeg. Hij erkende de soevereiniteit van de Abbasiden kalifaat, maar regeerde het eiland onafhankelijk. De islamitische verovering van het eiland was van groot belang in die tijd, omdat de macht in de oostelijke Middellandse Zee een opening van rooftochten in de Egeïsche Zee betekende. De Andalusiërs bezette ook veel Cycladen eilanden tijdens de eerste jaren van de verovering van Kreta, maar Michael II organiseerde een expeditie op grote schaal, met een hele nieuwe militaire orgaan , deTagma en de bouw van nieuwe schepen. De Byzantijnse vloot hadden de Arabieren uit de Cycladen verdreven onder leiding van admiraal Ooryphas, maar Kreta bleef lastig.

De opvolger van Michael II, Theophilus, stuurde een gezant naar de Kalief van Cordoba Abd al-Rahman II, voor een gezamenlijke actie tegen de verbannen Andalusiërs, Abd al-Rahman II stemde in met maatregelen tegen Kreta, maar accepteerde niet om persoonlijk in te grijpen.

In oktober 829, verwoestte de Andalusiërs een Byzantijnse keizerlijke vloot in de buurt van Thassos,. Later vielen ze Euboea, Lesbos en de kusten van Thracesian in, waarin de monastieke centrum van Mount Latros vernietigd werd. Maar ze werden zwaar verslagen door de plaatselijke strateeg Constantine Kontomytes.

Na de dood van Theophilus in 842, werden nieuwe maatregelen opgelegd om de dreiging van Kreta aan te pakken : In 843 werd er een nieuwe vloot opgericht in de Egeïsche Zee om de kust van de Saracenen te beschermen, en andere expeditie werd gelanceerd om Kreta te herstellen dit was onder de persoonlijke begeleiding van de krachtige regent Logothete Theoktistos. Hoewel logothete Theoktistos erin geslaagd om een groot deel van het eiland te bezetten, moest het leger de bezette delen verlaten als gevolg van politieke intriges in Constantinopel.

In 853 n.Chr. werd er een poging gedaan door de Byzantijnen om de Saracenen te verzwakken. De Byzantijnse vloten vielen de marinebasis van Damietta in Egypte aan en namen veel wapens die bestemd waren voor Kreta in beslag. Ondanks een aantal succesvolle expedities tegen de Arabieren in de daaropvolgende jaren, hervatte de Arabieren hun rooftochten in 860 n.Chr. , de aanval op de Peloponnesos, Cycladen en de berg Athos. De regent Bardas organiseer expedities op grote schaal naar Kreta, maar werd uit de weg geruimd door Basileios I de Macedoniër voordat hij zijn plannen kon uitvoeren.

In het begin van 870, bereikte de Kretenzische invallen nieuwe plaatsen zoals de Dalmatische kust. Hun vloten , die vaak onder leiding waren van verbannen Byzantijnen gingen door over de Egeïsche zee. De Kretenzische vloot viel de eilanden in de Zee van Marmara aan maar leverde niks op. Het was de eerste keer na de tweede Arabische belegering van Constantinopel in 717-718 dat een islamitische vloot zo dicht bij de Byzantijnse hoofdstad was.

In 873 en 874 n.Chr. leden de Kretenzers twee zware nederlagen in de handen van de nieuwe Byzantijnse admiraal Niceta Ooryphas. Na de tweede slag, maakte Ooryphas veel gevangenen, die hij martelde voor een lange tijd, om wraak te nemen voor hun rooftochten. Deze Byzantijnse overwinningen leidde tot een tijdelijke wapenstilstand, de emir van Kreta Saipes werd gedwongen om een eerbetoon aan Constantinopel te betalen voor ongeveer een decennium.

De Peloponnesos, in het bijzonder, werd vaak het doelwit van islamitische invallen, maar ook Euboea en de Cycladen , de eiland Patmos kwam onder de controle van Kreta, Naxos, samen met de naburige eilanden van Paros en werden ook gedwongen om belasting te betalen . Ook Elafonissos en Kythira, van de zuidelijke kust van de Peloponnesos, werden bezet. De eilanden werden overgenomen en gecontroleerd door de moslims van Kreta. De impact van deze nieuwe golf van Arabische invallen in de Egeïsche Zee, zorgde ervoor dat een aantal eilanden waren ontvolkt, doordat de bewoners landinwaarts vluchten om veilig te zijn tegen de Saracenen. Athene kan bezet zijn geweest tussen 896 en 902 n.Chr. In 904, werd de tweede grootste stad van het Byzantijnse Rijk, Thessaloniki, geplunderd door een vloot van Syrië en Egypte onder leiding van Leo van Tripoli die op weg waren naar Constantinopel. De Saracenen van Kreta werkte nauw samen met Leo van Tripoli gedurende de plundering van Thessaloniki, Kreta werd als een basis gebruikt door Leo. Na de plundering werden in de Emiraat van Kreta 20.000 gevangenen verkocht door Leo van Tripoli. Het Emiraat Kreta kreeg een sterke steun van Toeloeniden van Egypte, maar hun opvolgers, de Ikhshididi, verwaarloosde hen. In 911, organiseerde admiraal [[Himerios] een expeditie om de Emiraat Kreta aan te vallen, hij viel aan met meer dan 100 Byzantijnse schepen en 43,000 soldaten . Echter, werd hij gedwongen om het eiland na 6 maanden het eiland te verlaten , nadat bekend werd dat de Byzantijnse keizer ziek en stervende was. In zijn terugreis liep de vloot van admiraal Himerios in een hinderlaag van Leo van Tripoli en Damian van Tarsus en werden vernietigd in Chios door de Arabische vloot.

Byzantijnse overwinning

De Kretenzische overvallen bereikten hun hoogtepunt in de jaren 930-940, het zuiden van Griekenland, Athos, en de westkust van Klein-Azië werden verwoest. In reactie hierop, organiseerde de keizer Constantijn VII een andere expeditie tegen Kreta in 949. Ondanks een verrassingsaanval van het Byzantijnse vloot werden de Byzantijnen verslagen, de leider van de expeditie , de kamerheer eunuch Constantijn Gongyl , was onervaren en incompetent. Constantijn VII gaf niet op, tijdens de laatste jaren van zijn bewind begon weer een nieuwe expeditie voor te bereiden.

Deze expeditie werd gemaakt tijdens het bewind van zijn opvolger, Romanos II, die de leiding van de vloot aan de algemene Nikephoros II Phokas toevertrouwde. Aan het hoofd van een grote vloot, Seal begon in juni of juli van 960, landde op het eiland, en versloeg de eerste islamitische verzet. Chandax werd onderworpen aan een lange belegering, die tot 6 maart 961n.Chr. heeft geduurt. De stad werd geplunderd, de moskeeën en de muren werden afgebroken. De islamitische bewoners werden gedood of tot slaaf gemaakt , terwijl de emir van het eiland, Abd al-Aziz ibn Shoe'ayb en zijn zoon al-Nu'man (Anemas) gevangen werden genomen en naar Constantinopel gebracht, waar Nikephoros II Phokas zijn vierde overwinning vierden . Het eiland werd een Thema (Byzantijnse Rijk) en moslims die niet gedood of tot slaaf gemaakt werden tot het christendom bekeerd door missionarissen als Nicon de Metanoeite . Onder de bekeerlingen waren er al-Nu'man Anemas zelf, die in dienst van de Byzantijnse leger trad en overleed tijdens het beleg van Dorostolon tegen Svjatoslav in 971.

Het emiraat

De Arabische periode van Kreta blijft relatief obscure vanwege de schaarste overlevende documenten met betrekking tot de geschiedenis. Ook zijn er geen belangrijke archeologische overblijfselen van die periode , misschien door de Byzantijnse vernietiging. Dit heeft invloed op de manier waarop het emiraat algemeen wordt beschouwd: de historici, werden gedwongen om voornamelijk de Byzantijnse bronnen raad te plegen. Traditioneel werd de emiraat gezien als een piratennest, gewijd aan rooftochten en slavernij.

In de bronnen van de Islamistische wereld van toen, werd het duidelijk dat het emiraat goed georganiseerd was, ze hadden een eigen monetaire economie en een uitgebreide handel. Het voortbestaan van veel goud, zilver en koper, bewijzen een sterke economie en een hoge levensstandaard van de bevolking. De economie bloeide dankzij de uitgebreide handel die plaatsvond met de rest van de islamitische wereld, met name met Egypte, en dankzij een bloeiende landbouw: de noodzaak om een onafhankelijke staat te steunen, evenals de toegang tot de handel met de islamitische wereld, leidde hij tot een intensivering van de gewassen. Het is mogelijk dat de suikerriet op Kreta geïntroduceerd op dat moment. Het is niet duidelijk wat de status van christenen waren op het eiland na de islamitische verovering. Christelijke bronnen van de periode zeggen dat de meeste van hen werden verdreven of bekeerd, terwijl de islamitische bronnen aangeven dat er een kleine christelijke minderheid op de eiland overleefde. Het is waarschijnlijk dat de plattelandsbevolking overwegend christelijke waren gebleven, en de islamitische element overheerste in de steden. In de emiraat was er ook een joodse minderheid, hoewel de situatie van de Joden slechts gedeeltelijk bekend was. De islamitische Emirs kregen de loyaliteit en de medewerking van de inheemse Joden en hun situatie was zeker beter dan die van de Joden onder de christelijke heerschappij van Byzantium.

Lijst van de emirs

• 827-855: Abu Hafs'Umar ibn Shu'ayb ibn al-'Īsā Ballūṭī
• 855-888: Shu'ayb ibn'Umar
• 880-895: Abu 'Abd Allah ibn Shu'ayb'Umar II
• 895-910: Muhammad ibn al-Shu'ayb Zarkūn
• 910-915: Yusuf ibn'Umar II
• 915-925: Ali ibn 'Yusuf
• 925-940: Ahmad ibn'Umar II
• 940-943: Shu'ayb II ibn Ahmad
• 943-949: Ali ibn Ahmad
• 949-961: Abd al-Aziz ibn Shu'ayb II

Bronnen

• Kalimou, Dean (2018)"The battle for arabic Crete"

• de Bakker, Johan, Across Crete: From Khania to Herakleion, 2001

• M. Canard , Schacht, Lewis , Menagé , Pellat, The Encyclopaedia of Islam, New Edition, Volume III:Iḳrīṭis̲h̲, 1998, p. 1082–1086

• Christides, Vassilios, The Raids of the Moslems of Crete in the Aegean Sea: Piracy and Conquest, 1981, p. 76–111

• Christides, Vassilios, The Conquest of Crete by the Arabs (ca. 824): A Turning Point in the Struggle between Byzantium and Islam. Academy of Athens, 1984

• Gardiner, Robert, Age of the Galley: Mediterranean Oared Vessels since pre-Classical Times. Conway Maritime Press, 2004

• Kazhdan, Alexander, {{{title}}}. Oxford University Press, New York and Oxford, 1991

• Kubiak, Władyslaw B. (1970). The Byzantine Attack on Damietta in 853 and the Egyptian Navy in the 9th Century. Byzantion 40: 45–66.

• Makrypoulias, Christos G., Byzantine Expeditions against the Emirate of Crete c. 825–949, 2000, p. 347–362

• Miles, George C., Byzantium and the Arabs: Relations in Crete and the Aegean Area. DOI:10.2307/1291204, 1964, p. 1–32

• Treadgold, Warren T., The Byzantine Revival, 780–842. Stanford University Press, Stanford, CA, 1988

• Treadgold, Warren T., A History of the Byzantine State and Society. Stanford University Press, Stanford, CA, 1997

• John Skylitzes: A Synopsis of Byzantine History, 811-1057. Cambridge University Press, Cambridge, 2010