Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Willem Hermans: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
| Regel 43: | Regel 43: | ||
{{DEFAULTSORT:Hermans, Willem}} | {{DEFAULTSORT:Hermans, Willem}} | ||
[[Categorie: Orgelbouwer]] | [[Categorie: Orgelbouwer]] | ||
[[Categorie: | [[Categorie: Nederlands jezuïet]] | ||
[[Categorie: Overleden in Rome]] | [[Categorie: Overleden in Rome]] | ||
[[Categorie: Geboren op 6 maart]] | [[Categorie: Geboren op 6 maart]] | ||
Huidige versie van 28 nov 2016 om 13:36
Willem Hermans (Thorn, 6 maart 1601 – Rome, 14 februari 1683) was een Zuid-Nederlands orgelbouwer.
Leven
Van zijn jeugd en opleiding is niet veel bekend. Zijn vader was timmerman en Willem was bij hem in de leer.
In 1631 trad Willem Hermans toe tot de orde van de jezuïeten in Mechelen, waar hij sinds 1633 in het stadsarchief vermeld staat als scrinarius en organopaeus (schrijnwerker en orgelbouwer). Voor 1648 leefde en werkte hij in het Hertogdom Brabant en het Graafschap Vlaanderen, onder meer in Breda, Mechelen, Gent, Leuven, Ieper en Sint-Winoksbergen.
Italië
In 1648 verhuisde Willem Hermans naar Italië. Over die periode is meer bekend. Hij bouwde in Italië een aantal opmerkelijke instrumenten.
In 1649 bouwde hij een (verloren gegane) orgel in Como. In Orvieto was Hermans ook actief. Dit orgel is recent verloren gegaan. Hij bouwde orgels in Pistoia (Sancto Spirito, 1664) en in Collescipoli bij Terni (St. Maria Maggiore, 1678). Deze orgels zijn bewaard gebleven. Het zijn nog nagenoeg volledige instrumenten van de hand van Willem Hermans.
Vanaf 1663 verbleef Hermans voor langere tijd in Rome en bouwde hij orgels in de Gesu, Sant’Ignazio en in de Sant'Agnese in Agone (1673). In Italië kreeg hij de bijnaam Aemulum Tonantis: 'hij die de dondergod evenaart'.
Belang
Willem Hermans realiseerde in de 17e eeuw een belangrijke synthese tussen de Zuid-Nederlandse en de Italiaanse orgelbouwcultuur. Hij introduceerde in Italië nieuwe Zuid-Nederlandse orgelregisters: de tongwerken (trompet, trombone en regaal), cornet, sesquialter en terts.
Hermans wordt beschouwd als een representant van de Brabantse orgelschool,[1] die in de tijd van Hermans floreerde onder Floris Hocque II (ca. 1550–1632) uit Grave. Sinds 1615 was de werkplaats van Hocque gevestigd in Keulen en Hocque werkte in Kleef, Metz, Luik, Trier en Den Bosch. Als leerlingen van Hocque zijn Jan Bremser (1610–1679), Hans Goltfuß (ca. 1596–1658 en Nicolaas Hocque (rond 1614) bekend.
Orgelfestival
In 2009 is in Pistoia op initiatief van de Academia d'Organo Giuseppe Gherardeschi voor het eerst het Internationale Orgelconcours Willem Hermans gehouden.
Literatuur
- Philip van den Berg, Het Formentelli orgel in Rieti, Orgelvriend 2009, p. 31
- Ingrid Evers in Magister Artium, Bisdom Roermond (1992)
- Wout van Kuilenburg, het orgel, 2006, nummer 4, p. 4-33
- Christo Lelie in Trouw, september 1999
- Lidy Peters, De Brug, februari 2012, p. 12-14
- Willem van Twillert, Recensie Orgelvriend, 1997/03
- Dr. Maarten Vente, Die Brabanter Orgel, p. 100-110
- Johan Zoutendijk, Le cornet de Flandres, in www.orgelhistorie.org p. 13-14
Discografie met orgels van Willem Hermans
- Accent ACC 10129
- Accent ACC 98129
Externe links
Bronvermelding