Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Klaas Hanzen Heeroma: verschil tussen versies

Uit Wikisage
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Geen bewerkingssamenvatting
Geen bewerkingssamenvatting
Regel 1: Regel 1:
'''Klaas Hanzen Heeroma''' ([[Hoorn]] op [[Terschelling]], [[13 september]] [[1909]] – [[Groningen]], [[21 november]] [[1972]]) was een hoogleraar in de Nederlandse letterkunde te Groningen en [[Jakarta]]. Hij schreef onder het pseudoniem Muus Jacobse.
'''Klaas Hanzen Heeroma''' ([[Hoorn]] op [[Terschelling]], [[13 september]] [[1909]] – [[Groningen]], [[21 november]] [[1972]]) was een hoogleraar in de Nederlandse letterkunde te Groningen en [[Jakarta]]. Hij schreef onder het pseudoniem Muus Jacobse.
In 1934 kreeg hij naambekendheid als auteur van de handleiding voor de spelling Marchant, ''Niet zóó, maar zó'', waarvan negentien oplages verschenen.
In 1935 promoveerde hij met het proefschrift ''Hollandsche dialectstudies''. Daarna werd hij medewerker bij het ''Woordenboek der Nederlandsche taal''. In 1942 werd hij een redacteur van het woordenboek. ln 1949 werd hij uitgenodigd als hoogleraarschap aan de Universiteit van Djakarta, maar moest deze functie opgeven toen [[Indonesië]] in 1952 onafhankelijk werd.


Hij verzorgde een uitgave van ''Liederen en gedichten uit het Gruuthuse-handschrift'' (1966). Hij kwam hierin met gewaagde stellingen over de betekenis van een aantal teksten in dit handschrift, waarvan hij de auteur meende te hebben gevonden. Hij werd hiervoor scherp aangevallen door zijn collega’s taalkundigen, die vonden dat hij zich baseerde op een overmaat aan fantasie en zijn werk als onwetenschappelijk afdeden. Hoewel hij zich deze kritiek erg aantrok, of misschien net daarom, bleef hij doorgaan met letterkundige analyses van andere oude werken zoals Van den vos Reynaerde, de Elegast en andere.
Hij verzorgde een uitgave van ''Liederen en gedichten uit het Gruuthuse-handschrift'' (1966). Hij kwam hierin met gewaagde stellingen over de betekenis van een aantal teksten in dit handschrift, waarvan hij de auteur meende te hebben gevonden. Hij werd hiervoor scherp aangevallen door zijn collega’s taalkundigen, die vonden dat hij zich baseerde op een overmaat aan fantasie en zijn werk als onwetenschappelijk afdeden. Hoewel hij zich deze kritiek erg aantrok, of misschien net daarom, bleef hij doorgaan met letterkundige analyses van andere oude werken zoals Van den vos Reynaerde, de Elegast en andere.

Versie van 6 mrt 2016 06:57

Klaas Hanzen Heeroma (Hoorn op Terschelling, 13 september 1909Groningen, 21 november 1972) was een hoogleraar in de Nederlandse letterkunde te Groningen en Jakarta. Hij schreef onder het pseudoniem Muus Jacobse.

In 1934 kreeg hij naambekendheid als auteur van de handleiding voor de spelling Marchant, Niet zóó, maar zó, waarvan negentien oplages verschenen.

In 1935 promoveerde hij met het proefschrift Hollandsche dialectstudies. Daarna werd hij medewerker bij het Woordenboek der Nederlandsche taal. In 1942 werd hij een redacteur van het woordenboek. ln 1949 werd hij uitgenodigd als hoogleraarschap aan de Universiteit van Djakarta, maar moest deze functie opgeven toen Indonesië in 1952 onafhankelijk werd.

Hij verzorgde een uitgave van Liederen en gedichten uit het Gruuthuse-handschrift (1966). Hij kwam hierin met gewaagde stellingen over de betekenis van een aantal teksten in dit handschrift, waarvan hij de auteur meende te hebben gevonden. Hij werd hiervoor scherp aangevallen door zijn collega’s taalkundigen, die vonden dat hij zich baseerde op een overmaat aan fantasie en zijn werk als onwetenschappelijk afdeden. Hoewel hij zich deze kritiek erg aantrok, of misschien net daarom, bleef hij doorgaan met letterkundige analyses van andere oude werken zoals Van den vos Reynaerde, de Elegast en andere.

Na zijn overlijden bleek het onderzoek hem steeds meer gelijk te geven.

rel=nofollow