Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Christelijke bedevaart: verschil tussen versies

Uit Wikisage
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
(+)
(prof dr Nissen)
Regel 4: Regel 4:
De woord pelgrimage en pelgrim zijn afgeleid van het Latijnse ''peregrinatio''. Dit is een samenstelling uit ''per'' (doorheen) en ''ager'' (akker of veld) en betekent dus „doorheen velden”.<ref name=nieuwsbronnen>http://www.nieuwsbronnen.com/tenbunderen/bedevaarten/</ref> In de Romeinse tijd betekende ''peregrinus'' een vreemdeling of buitenstaander; iemand zonder burgerrechten, iemand die zijn eigen land of vertrouwde omgeving verlaat en in ballingschap leeft.<ref name=nieuwsbronnen/>
De woord pelgrimage en pelgrim zijn afgeleid van het Latijnse ''peregrinatio''. Dit is een samenstelling uit ''per'' (doorheen) en ''ager'' (akker of veld) en betekent dus „doorheen velden”.<ref name=nieuwsbronnen>http://www.nieuwsbronnen.com/tenbunderen/bedevaarten/</ref> In de Romeinse tijd betekende ''peregrinus'' een vreemdeling of buitenstaander; iemand zonder burgerrechten, iemand die zijn eigen land of vertrouwde omgeving verlaat en in ballingschap leeft.<ref name=nieuwsbronnen/>


In het christelijke tijdperk kreeg het woord de betekenis van iemand die vrijwillig in ballingschap ging, als een vorm van [[ascese]] en [[penitentie]].<ref name=nieuwsbronnen/>
In vele talen is er maar één woord voor een pelgrimage of bedevaart, maar het Nederlands heeft er twee, evenals het Duits (Wallfahrt en Pilgerfahrt). Dat laat ruimte voor een licht nuanceverschil tussen beide woorden. Bij een ''bedevaart'' ligt het doel, een bedevaartsoord, vast. Dit wordt bij een pelgrimage minder beklemtoond: de nadruk ligt hier op het onderweg zijn, dat niet per se een vooropgezet reisdoel dient te hebben.<ref name=santiago>Prof. dr. Peter Nissen, 2013, https://www.santiago.nl/grenzen-overschrijden/12618</ref>


Vanaf de 7e eeuw kreeg het woord een bijkomende betekenis als zijn geboorteland verlaten en rondzwerven om het christelijke geloof te verspreiden. Engelse en Ierse monniken trokken naar het Europese vasteland om het christendom bekend te maken. Bekend zijn onder andere de heiligen Willibrordus, Bonifatius en Amandus.<ref name=nieuwsbronnen/>
In het christelijke tijdperk kreeg het woord de betekenis van iemand die vrijwillig in ballingschap ging, als een vorm van [[ascese]] en [[penitentie]].<ref name=nieuwsbronnen/> In de derde en vierde eeuw kozen monniken en kluizenaars ervoor om in Egypte en Syrië in de woestijnen een leven van onthechting te leiden.<ref name=nieuwsbronnen/> Bekend hiervoor werd Antonius Abt, door wiens voorbeeld het monnikenideaal zich verspreidde.
 
Vanaf de zevende eeuw kreeg het woord een bijkomende betekenis als zijn geboorteland verlaten en rondzwerven om het christelijke geloof te verspreiden. Engelse en Ierse monniken trokken naar het Europese vasteland om het christendom bekend te maken. Bekend zijn onder andere de heiligen [[Willibrordus]], [[Bonifatius]] en [[Amandus]].<ref name=nieuwsbronnen/> Zij stonden bekend als ''peregrini propter nomen Domini'': vreemdelingen omwille van de naam van de Heer.<ref name=santiago//>


==Joodse voorbeeld==
==Joodse voorbeeld==
Regel 21: Regel 23:


==Geschiedenis==
==Geschiedenis==
Christelijke pelgrimtochten werden aanvankelijk gemaakt naar plaatsen in verband met het leven en de dood van [[Jezus Christus]]. Bedevaarten eerden in de vierde eeuw door de [[kerkvaders]], onder andere [[Hiëronymus]]. Helena, de moeder van keizer [[Constantijn de Grote]], ondernam een tocht naar het Heilige Land.
Christelijke pelgrimtochten werden aanvankelijk gemaakt naar plaatsen in verband met het leven en de dood van [[Jezus Christus]]. Bedevaarten werden in de vierde eeuw bevorderd door de [[kerkvaders]], onder andere door [[Hiëronymus]]. Helena, de moeder van keizer [[Constantijn de Grote]], ondernam een tocht naar het Heilige Land.


Vooral in de [[11e eeuw|elfde]] en [[12e eeuw|twaalfde eeuw]] werden omvangrijke bedevaarten gehouden. Volgens een zeer ruwe schatting woonden er toen vijftig miljoen mensen in Europa; daarvan ging elk jaar – eveneens ruw geschat – een half miljoen op bedevaart: één procent van de bevolking.
Vooral in de [[11e eeuw|elfde]] en [[12e eeuw|twaalfde eeuw]] werden omvangrijke bedevaarten gehouden. Volgens een zeer ruwe schatting woonden er toen vijftig miljoen mensen in Europa; daarvan ging elk jaar – eveneens ruw geschat – een half miljoen op bedevaart: één procent van de bevolking.

Versie van 20 mei 2015 21:26

Een bedevaart of pelgrimage in de christelijke traditie is een reis naar een christelijke heilige plaats of een plaats waar een heilige wordt vereerd.

Woord

De woord pelgrimage en pelgrim zijn afgeleid van het Latijnse peregrinatio. Dit is een samenstelling uit per (doorheen) en ager (akker of veld) en betekent dus „doorheen velden”.[1] In de Romeinse tijd betekende peregrinus een vreemdeling of buitenstaander; iemand zonder burgerrechten, iemand die zijn eigen land of vertrouwde omgeving verlaat en in ballingschap leeft.[1]

In vele talen is er maar één woord voor een pelgrimage of bedevaart, maar het Nederlands heeft er twee, evenals het Duits (Wallfahrt en Pilgerfahrt). Dat laat ruimte voor een licht nuanceverschil tussen beide woorden. Bij een bedevaart ligt het doel, een bedevaartsoord, vast. Dit wordt bij een pelgrimage minder beklemtoond: de nadruk ligt hier op het onderweg zijn, dat niet per se een vooropgezet reisdoel dient te hebben.[2]

In het christelijke tijdperk kreeg het woord de betekenis van iemand die vrijwillig in ballingschap ging, als een vorm van ascese en penitentie.[1] In de derde en vierde eeuw kozen monniken en kluizenaars ervoor om in Egypte en Syrië in de woestijnen een leven van onthechting te leiden.[1] Bekend hiervoor werd Antonius Abt, door wiens voorbeeld het monnikenideaal zich verspreidde.

Vanaf de zevende eeuw kreeg het woord een bijkomende betekenis als zijn geboorteland verlaten en rondzwerven om het christelijke geloof te verspreiden. Engelse en Ierse monniken trokken naar het Europese vasteland om het christendom bekend te maken. Bekend zijn onder andere de heiligen Willibrordus, Bonifatius en Amandus.[1] Zij stonden bekend als peregrini propter nomen Domini: vreemdelingen omwille van de naam van de Heer.[3]

Joodse voorbeeld

In het jodendom was het voor drie jaarlijkse feesten in de Thora voorgeschreven dat de mannen hiervoor naar Jeruzalem zouden reizen. Deze jaarlijkse feesten stonden bekend als de sjalosj regalim – de drie pelgrimsfeesten. Met de vernietiging van de tempel in het jaar 70 na Chr. kwam een einde aan deze reizen.

Types

Bedevaarten kunnen van karakter verschillen afhankelijk van de kerkelijke stroming en van de reden waarom men besluit op bedevaart te gaan.

Redenen voor bedevaart in het katholicisme

Veel gelovigen hopen op de bedevaartplaats een goddelijke zegen te krijgen, en (naar een oude rooms-katholieke traditie) een aflaat voor hun zonden, dat wil zeggen een vermindering of algehele kwijtschelding van hun straf – of de straf van een familielid – in het vagevuur.

Andere of bijkomende redenen

Aangezien bovenstaande redenen in het protestantisme wegvallen, zijn dit soort bedevaarten onder protestanten eerder ongebruikelijk. Sommige bedevaartgangers of pelgrims leggen een hele of gedeeltelijke bedevaart af om andere dan de traditionele katholieke redenen, namelijk om de ervaring; 'om er geweest te zijn'; om andere mensen te ontmoeten; als sportieve activiteit; om over God en het leven na te denken; om tot bezinning te komen; of om een poosje afstand te nemen van een hectisch dagelijks bestaan. Weer anderen pelgrimeren als getuigenis van vrede en solidariteit met slachtoffers van onderdrukking en geweld. Sommige pelgrims leggen elk jaar een deel van de geplande route af.

Geschiedenis

Christelijke pelgrimtochten werden aanvankelijk gemaakt naar plaatsen in verband met het leven en de dood van Jezus Christus. Bedevaarten werden in de vierde eeuw bevorderd door de kerkvaders, onder andere door Hiëronymus. Helena, de moeder van keizer Constantijn de Grote, ondernam een tocht naar het Heilige Land.

Vooral in de elfde en twaalfde eeuw werden omvangrijke bedevaarten gehouden. Volgens een zeer ruwe schatting woonden er toen vijftig miljoen mensen in Europa; daarvan ging elk jaar – eveneens ruw geschat – een half miljoen op bedevaart: één procent van de bevolking.

Drie plaatsen stonden en staan bijzonder hoog in aanzien: het Heilige Graf in Jeruzalem; het graf van Petrus in Rome; en het graf van de apostel Jacobus de Meerdere in Santiago de Compostela.

Pelgrimeren voor vrede in de wereld

De katholieke vredesbeweging Pax Christi is ontstaan als pelgrimsbeweging. Geïnspireerd door pelgrimages die al voor de Tweede Wereldoorlog door katholieke jongeren te voet naar Chartres werden ondernomen, kwamen na de Tweede Wereldoorlog de voettochten voor vrede ook in Nederland in zwang. Pax Christi Internationaal ontstond tijdens een pelgrimage van Franse en Duitse jongeren naar Lourdes. Aansluitend op deze traditie organiseerde Pax Christi Nederland de afgelopen jaren, samen met de KRO 'adventstochten' voor de vrede en werden er met Kerstmis solidariteitspelgrimages ondernomen naar Bethlehem.

Bedevaartplaatsen

Sommige bedevaartplaatsen werden voor pelgrims interessant nadat er volgens ooggetuigenverslagen verschijningen hadden plaatsgevonden, meestal van Maria, een engel of een heilige. Andere plaatsen werden bekend vanwege een of meer gevallen van wonderlijke genezingen, of vanwege stigmata, een 'huilend' beeldje, of andere verschijnselen die mensen bovennatuurlijk voorkwamen. De Rooms-Katholieke Kerk kent een strikte procedure om de betrouwbaarheid en feitelijkheid van een getuigenis vast te stellen, voordat tot officiële erkenning van een dergelijk verschijnsel wordt overgegaan. Dit is bijvoorbeeld het geval voor het bedevaartsoord in Medjugorje (Bosnië en Herzegovina).

Nederland

Op de website van het Meertens Instituut[4] staan 661 bedevaartplaatsen in Nederland zeer uitgebreid beschreven. De Meertens website is gebaseerd op de vierdelige boekuitgave: Peter Jan Margry & Charles Caspers (red.), Bedevaartplaatsen in Nederland, Hilversum: Verloren, 1997-2004.

België

Duitsland

Frankrijk

Italië

Portugal

Slovenië

Sloveense bedevaartplaatsen buiten Slovenië

Spanje

Bronnen en weblinks

Verwijzingen

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 http://www.nieuwsbronnen.com/tenbunderen/bedevaarten/
  2. º Prof. dr. Peter Nissen, 2013, https://www.santiago.nl/grenzen-overschrijden/12618
  3. º Citefout: Onjuist label <ref>; er is geen tekst opgegeven voor referenties met de naam santiago/
  4. º Het Meertens Instituut
rel=nofollow
Aan dit artikel is nog veel plaats voor verbetering of uitbreiding. Mogelijk ontbreekt nog veel informatie in het artikel, ontbreken bronvermeldingen of is het moeilijk verifieerbaar. Ook kan mogelijk de spelling, het taalgebruik, de schrijfstijl en de toon worden verbeterd, of is het niet in overeenstemming met andere conventies van Wikisage.
Je bent uitgenodigd om deze pagina te helpen verbeteren. — Meer informatie
rel=nofollow


Overgenomen van "https://nl.wikisage.org/w/index.php?title=Christelijke_bedevaart&oldid=169506"