Chanson d'automne

Chanson d'automne Les sanglots longs Des violons De l’automne Blessent mon cœur D’une langueur Monotone. Tout suffocant Et blême, quand Sonne l'heure, Je me souviens Des jours anciens Et je pleure Et je m'en vais Au vent mauvais Qui m'emporte Deçà, delà, Pareil à la Feuille morte. (Paul Verlaine)

Herfstlied De lange snikken Van de violen Van de herfst Verwonden mijn hart In lome Monotonie. Benauwd En doodsbleek, als De klokken luiden Herinner Ik me Dagen van weleer En ik ween En ik ga weg Waar kwade wind Me heenvoert Van hier naar daar Net zoals Een dood blad Vertaling van Jules Grandgagnage

Chanson d'automne ("Herfstlied") is een door Paul Verlaine geschreven gedicht dat in 1866 opgenomen werd in Verlaines eerste poëziebundel Poèmes saturniens. Het is een van de bekendste gedichten uit de Franse taal geworden.

De eerste twee regels van het gedicht ("Les sanglots longs des violons de l'automne / Blessent mon cœur d'une langueur monotone."), werden door de geallieerden via Radio Londen als code doorgegeven aan het Franse verzet. Zodra de eerste regel van het gedicht was doorgegeven, wist het verzet dat de invasie op korte termijn zou plaatsvinden. De tweede regel gaf aan dat de landing binnen 24 uur zou beginnen.

Inhoud

In dit gedicht weerspiegelt de herfst door de afbraak en het sterven in de natuur de toestand van melancholie die de dichter in zijn greep heeft. Het is dus zowel een beschrijving van de natuur als van de ziel van de dichter. Hij mijmert over het verleden en wat hij verloren heeft. Die herinneringen betekenen voor hem ook een vlucht uit de tijd. In de laatste regels van het gedicht legt hij er zich bij neer dat hij niet meer is dan een dood blad dat meegevoerd wordt met de wind. Hij voelt zich een speelbal van het lot in een hem vijandig gezinde wereld.

Bronvermelding

Bronnen, noten en/of referenties: