Mening

Een mening (Indogermaans moino: wissel, ruil) is een in de mens aanwezige subjectieve opvatting, dan wel attitude, ten opzichte van toestanden, gebeurtenissen of andere personen (juridisch: waardeoordeel). Zowel een individu als een groep kan een mening bezitten. Een mening heeft betrekking op een onderwerp. Met het uitspreken van een mening maak je kenbaar hoe je ergens over denkt.

Een mening uit zich in een uitspraak en de wezenlijke opdracht van de mening is een waardebepaling of beoordeling. Een mening geeft weer hoe iemand iets ziet. Wanneer twee of meer personen er een andere mening op nahouden, dan spreken we van een meningsverschil.

Een mening ontstaat op basis van eigen ervaring en kennis binnen de context van de eigen sociale omgeving en denkraam en is een gevolg van cognitief denken, waardoor het altijd gevormd is door individuele standpunten die beïnvloed zijn door wat er binnen de samenleving geldig is. Meestal komt hier ethiek bij kijken. In de politiek wordt het uitwisselen van verschillende meningen en opvattingen een debat genoemd. Waarbij uiteindelijk geldt dat de mening met de meeste aanhangers wint.

Weten staat sinds de Griekse filosofie in tegenstelling tot mening, waarbij in eerste instantie ook vaak het weten als een mening werd beschouwd. Sinds de laatste decennia is men er echter achter gekomen dat een mening voort komt uit samenwerkingen van :

1. waarnemingen
2. onderbewustzijn
3. bewustzijn
4. gevoelens
5. geheugen

(hierbij zijn/is erfelijke factoren en het karakter eveneens van invloed.)

Hierbij maken het beredenerend denken (doen de meeste mensen) en het begrijpend denken (beelddenken) een aanzienlijk verschil. Begrijpend denken ontwikkelt en uit zich door middel van het onderbewustzijn, dat automatisch onderlinge verbindingen (associaties) maakt, en dat ook (intuïtief) bewust laat worden (zonder bewuste gedachtengang). Door deze onbewuste verbanden met verschillende begrippen over bepaalde onderwerpen, wordt één geheel van begrippen gevormd, wat al datgeen zeker maakt. Er wordt dan gesproken over dat het zo is, en dat er geen twijfel over bestaat.

Uitgesproken mening

Zoals bij veel in het (dagelijks) leven bestaan er uitersten, zoals ondermeer positief/negatief, krachtig/zwak, ongevoelig/gevoelig en zo ook niet-uitgesproken meningen (gedachtengangen) en uitgesproken meningen. Al dat uitgesproken wordt heeft de bedoeling te communiceren naar (een) ander(en) toe, vanuit een bepaalde beweegreden. Met een uitgesproken mening verstaat men daarbij een mening die duidelijk kenbaar is, oftewel onmiskenbaar. De aanleiding daartoe kan juist (goed) zijn, kan onjuist (fout) zijn en vanalles ertussenin. Verder beredenerend, komt dat goede of foute voort uit een brein dat in beginsel z'n erfelijke aanleg (karakter, interesse, gevoeligheid enz.) heeft, vervolgens beïnvloed (opvoeding, onderwijs, omgevingsfactoren enz.) wordt en tegelijkertijd zich ontwikkelt tot wat het later wordt/is ( 'inborst' plus 'input' is 'output', oftewel, 'output' is 'inborst' plus 'input' ). Dat wetende kan men een mening relativeren en vervolgens reduceren tot een eigen waardering of eigen waarden en normen. Daarbij kunnen positieve opvattingen een aanmoediging of bijvoorbeeld een verbeterende leidraad zijn, en negatieve opvattingen evenzogoed slechts ervaren worden, om er vervolgens boven te staan oftewel zich daarbij niet te verlagen naar het niveau (eventueel) van de uitgesproken uitspreker van de mening. Iemands goede naam, eer of andere gevoeligheid is wat men er zelf van weet (begrijpt) en wat anderen er op een bepaalde manier van weten en waar men vervolgens zelf weer gevoelig voor is. Elke uitgesproken mening die men aan laat grijpen oftewel de gemoedstoestand aanzienlijk laat veranderen, is wat men zelf toelaat dat te bewerkstelligen. In principe komt het er dan op neer dat elke uiting van gedachtengangen slechts beantwoord behoeft te worden met een gedachtengang.

Zie ook

• Vrijheid van meningsuiting
• Meningsvorming