Kikongolo

Kikongolo is een muzikaal collectief uit Brussel, in België.

Begin 2014 werd Kikongolo opgericht. Waarbij straatartiesten uit Democratic Republic van Congo (DRC) hun muziek en zang aan een groter publiek kunnen laten horen, dit strikt cultureel en anti-mainstream.

Band

Jean-Pierre Bamba & Cécile Ukinã zijn voormalig vluchtelingen van de Rwandese genocide en vonden hun thuis in het Belgische, Brussel. Als voorbestemde aartsvijanden besloten ze anomalie een samenwerking binnen de muziek en begonnen zij Kikongolo.

Naam

De naam Kikongolo is een onomatopee voor het geluid dat de kerosine kinderen uit de DRC maken als zij met hun tinnen blikjes muziek spelen.

Ideology

Zij komen op voor straatartiesten en ongehoorde muzikanten, hiermee willen zij hoop geven aan de talloze oorlogsslachtoffers van de DRC. Volgens men zetten ze zich in als rebellerende band tegen het regiem in de DRC en de burgeroorlog met visuele retoriek en dragen bij aan de muzikale revolutie binnen het land DRC. De culturele invloed van Kikongolo’s image en soundsysteem bevordert de muzikale revolutie en hierbij gepaard politiek activisme.

Al heeft het collectief zich nooit uitgelaten over ideologisch motieven achter diepere betekenis. Veel muziek kenners dichten het collectief als wel degelijk als sterk maatschappelijk statement muziek wordt beschreven als verbindend en verzoenend.

Muziek

Congo heeft meer dan 430 verschillende dialecten en ieder dialect kent meer dan 10 verschillende ritmes. Kikongolo reageert experimenteel op deze ritmes en creëert een basis voor de melodie, deze melodiek wordt geproduceerd door straatartiesten uit DRC. Door de verschillende disciplines bij elkaar, ontwikkelen zich stijlen die hun eigen leven gaan leiden binnen de muziek. Aangestuurd door een modern, esthetisch image en sound system maken zij Ambient Electronic met daaroverheen hiphop.