No wave: verschil tussen versies

Huidige versie van 27 jun 2024 om 14:38

No wave was een kortstondige maar zeer invloedrijke variant van artpunk in de late jaren 1970 en vroege jaren 1980. De belangrijkste nowave-artiesten kwamen uit de Lower East Side in New York. De term no wave heeft twee betekenissen: enerzijds verwijst het naar de experimentaliteit van het genre (no wave behoorde tot geen enkele andere stijl), anderzijds is het een woordspelletje waarmee de commercialiteit van het populaire new-wavegenre werd verworpen.

Muziek

Zoals zoveel muziekgenres is no wave moeilijk definieerbaar, al zijn er een aantal elementen die terugkeren bij alle no wave bands: improvisatie, snedig, atonaal gitaarwerk en een nadruk op repetitieve ritmes en textuur, eerder dan op een conventionele melodie. De teksten zijn vaak nihilistisch en gesloten. Invloeden konden van band tot band verschillen. James Chance bijvoorbeeld haalde de mosterd duidelijk bij de funk en de jazz, terwijl anderen aanleunden bij punk en blues. Groepen als Mars en Swans experimenteerden dan weer met luide drone-muziek.

Performance kunst

No wave kwam deels ook voort uit de performance kunst van de jaren 70 - veel nowavegroepen speelden zelfs vaak in New Yorkse kunstgalerieën. De groep DNA bijvoorbeeld bestond uit drie niet-muzikanten die door hun naïviteit en onkunde unieke geluiden uit hun instrumenten haalden.

No New York

De ideale inleiding tot het genre is de door Brian Eno geproduceerde plaat No New York waarop liedjes staan van Mars, Teenage Jesus & the Jerks, DNA en James Chance. Aanvankelijk was het uitgangspunt om een verzamelplaat te maken met meerdere bands, maar op het laatste moment werd alsnog besloten om alleen bands te kiezen die in de Lower East Side woonden.

Met name Glenn Branca en Rhys Chatham werden vreemd genoeg genegeerd voor deze uitgave, maar gaven kort daarop zelf platen uit waarvan 10.000-en exemplaren verkocht werden. The Ascension van Glenn Branca is zijn eerste solo-plaat waarbij hij gebruik maakt van een orkest van 6 gitaristen, waaronder Lee Ranaldo van Sonic Youth. Dit instrumentale album is in al zijn kenmerken een voorloper van het latere post-rockgenre. Tevens is de klankkleur van Sonic Youths omgestemde gitaren herkenbaar in dit werk.

Invloed

De no wave inspireerde tal van latere artiesten, zoals Sonic Youth, The Birthday Party (met Nick Cave), Liars, Blonde Redhead en Erase Errata. In 2004 werd er een compilatiealbum uitgegeven met de naam Yes New York waarop songs staan van moderne New Yorkse bands als eerbetoon aan de nowavestroming. Bijdragen van The Strokes en de Yeah Yeah Yeahs. Tevens werden 25 jaar na dato veel lang uitverkochte nowave-lp's alsnog heruitgebracht op cd.

In navolging van de experimentele instrumentenbouw van Glenn Branca richten een aantal moderne noisemuzikanten, zoals de band Neptune uit Boston, zich op het vervaardigen van zogenaamde 3rd bridge-gitaren.