Klaas Posthumus: verschil tussen versies

Huidige versie van 27 mrt 2016 om 17:55

Klaas Posthumus (1902–1990) was een Nederlands elektrotechnicus die bekendheid kreeg als mede-uitvinder van de magnetron. Het magnetron, een speciale radiobuis, was al in 1921 uitgevonden (door A.W. Hull), maar werd pas door Posthumus goed begrepen. Van hem is ook het idee van toepassing voor verhitting. Posthumus vond voor zijn werkgever Philips eerder al het principe van de tegenkoppeling uit (1927, tegelijk met en onafhankelijk van de Amerikaan Harold S. Black).^[1]

Op 22-jarige leeftijd behaalde Posthumus aan de Technische Hogeschool Delft het diploma elektrotechnisch ingenieur, met lof. Hierna trad hij in dienst van de N.V. Philips Gloeilampenfabrieken als medewerker in het Philips Natuurkundig Laboratorium. In de jaren 1930-1940 werkte hij aan ultrahogefrequentie oscillator systemen^[2], aan superheterodyne radio-ontvangers^[3], versterkers^[4] en meer.

In zijn werkzame leven zette hij meer dan 80 octrooien op naam, hij werd uiteindelijk directeur van de Philips Telecommunicatie Industrie. Zijn alma mater, de Technische Hogeschool Delft verleende hem in 1970 voor zijn wetenschappelijke werk een eredoctoraat.

Bronvermelding

Bronnen, noten en/of referenties:

º Honderd maal honoris causa, Delta, onafhankelijk universiteitsblad van de TU Delft, jg 38 nr 1, 12 januari 2006, Sjaak Priester
º United States Patent Office, US2086335, Ultrahigh Frequency Oscillator System
º United States Patent Office, US2095035, Super Heterodyne Receiver
º United States Patent Office, US1904524, Amplifiers

[1] º Honderd maal honoris causa, Delta, onafhankelijk universiteitsblad van de TU Delft, jg 38 nr 1, 12 januari 2006, Sjaak Priester

[2] º United States Patent Office, US2086335, Ultrahigh Frequency Oscillator System

[3] º United States Patent Office, US2095035, Super Heterodyne Receiver

[4] º United States Patent Office, US1904524, Amplifiers

[1]

[2]

[3]

[4]

@@ Regel 1: / Regel 1: @@
-'''Klaas Posthumus''' (1902–1990)<ref>http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0195669805001629</ref> was een Nederlands elektrotechnicus die bekendheid kreeg als mede-uitvinder van de [[magnetron (oven)|magnetron]] en het principe van [[tegenkoppeling]] (gelijk met de Amerikaan [[Harold Stephen Black|Harold S. Black]]).<ref>http://delta.tudelft.nl/artikel/honderd-maal-honoris-causa/15251</ref>.
+'''Klaas Posthumus''' (1902–1990) was een Nederlands [[elektrotechnicus]] die bekendheid kreeg als mede-uitvinder van de [[magnetron (oven)|magnetron]]. Het magnetron, een speciale radiobuis, was al in 1921 uitgevonden (door A.W. Hull), maar werd pas door Posthumus goed begrepen. Van hem is ook het idee van toepassing voor verhitting. Posthumus vond voor zijn werkgever [[Koninklijke Philips|Philips]] eerder al het principe van de [[tegenkoppeling]] uit (1927, tegelijk met en onafhankelijk van de Amerikaan [[Harold Stephen Black|Harold S. Black]]).<ref>[http://delta.tudelft.nl/artikel/honderd-maal-honoris-causa/15251 Honderd maal honoris causa], Delta, onafhankelijk universiteitsblad van de TU Delft, jg 38 nr 1, 12 januari 2006, Sjaak Priester</ref>
-Reeds op 22-jarige leeftijd verwierf Klaas Posthumus aan deze hogeschool het diploma van elektrotechnisch ingenieur met lof, waarna hij in dienst trad van de [Koninklijke Philips|[N.V. Philips Gloeilampenfabrieken]]. In dit bedrijf maakte hij zijn carrier: van medewerker in het Natuurkundig Laboratorium tot directeur van de Philips Telecommunicatie Industrie, welke laatste functie hij om gezondheidsredenen moest beëindigen.
+Op 22-jarige leeftijd behaalde Posthumus aan de [[Technische Hogeschool Delft]] het diploma elektrotechnisch ingenieur, ''met lof''. Hierna trad hij in dienst van de [[Koninklijke Philips|N.V. Philips Gloeilampenfabrieken]] als medewerker in het [[Philips Natuurkundig Laboratorium]]. In de jaren 1930-1940 werkte hij aan ultrahogefrequentie [[oscillator]] systemen<ref>[https://docs.google.com/viewer?url=patentimages.storage.googleapis.com/pdfs/US2086335.pdf United States Patent Office, US2086335], Ultrahigh Frequency Oscillator System</ref>, aan [[superheterodyne]] [[radio]]-ontvangers<ref>[https://docs.google.com/viewer?url=patentimages.storage.googleapis.com/pdfs/US2095035.pdf United States Patent Office, US2095035], Super Heterodyne Receiver</ref>, versterkers<ref>[https://docs.google.com/viewer?url=patentimages.storage.googleapis.com/pdfs/US1904524.pdf United States Patent Office, US1904524], Amplifiers</ref> en meer.
-Posthumus verrichtte op de toenmalige afdeling radio-onderzoek van het [[Philips Natuurkundig Laboratorium]] reeds vroeg wetenschappelijk pionierswerk op vele gebieden. Van enkele van de vele door hem gevonden resultaten is het belang pas later goed duidelijk geworden.
-Reeds in 1928 werd door hem een octrooi-aanvrage ingediend voor de oplossing van een probleem, waarmede ook op andere plaatsen ter wereld geworsteld werd, nl. het zonder vervorming versterken van samengestelde elektrische trillingen. Immers, de karakteristiek van een versterker vertoont gebreken, en men trachtte dit op de een of  andere manier te compenseren door te manipuleren met de onvolmaakte uitgangsspanning. Totdat Posthumus de oplossing gaf, nl. dat bij voldoende grootte van de tegenkoppeling een versterkerschakeling kan worden verkregen, waarvan de versterking onafhankelijk is van de frequentiekarakteristiek van de oorspronkelijke versterker, zowel in de amplitude als in fase. Met deze Cordiaanse oplossing was het probleem de wereld uit. Daar dit fundamentele octrooi pas in 1934 werd verleend, is het verklaarbaar dat door het verschijnen van de hand van Black in 1934 het uitvinden van de terugkoppeling in het algemeen verbonden wordt met de naam van [[Harold Stephen Black|Black]], terwijl dit eigenlijk de naam van Posthumus – als eerste – had behoren te zijn.
+In zijn werkzame leven zette hij meer dan 80 octrooien op naam, hij werd uiteindelijk directeur van de Philips Telecommunicatie Industrie. Zijn [[alma mater]], de [[Technische Hogeschool Delft]] verleende hem in 1970 voor zijn wetenschappelijke werk een [[eredoctoraat]].
-De toepassing van tegenkoppeling in versterkers is nu zo algemeen en heeft zo verstrekkende gevolgen gehad in de [[communicatietechniek]] en de [[regeltechniek]], dat deze vinding als van het grootste formaat moet worden beschouwd. Prof. Alexander zei over deze kwestie zo uit te weiden niet alleen wegens de belangrijkheid, want het is misschien wel de belangrijkste schakeling in de elektronische techniek, maar tevens omdat dit octrooi zo duidelijk de werkwijze van Posthumus tekent.
+{{Bron|bronvermelding= {{References}} {{Wikidata|}}}}
-Het belang van de bij tegenkoppeling optredende impedantieverandering werd ook reeds vroegtijdig door Posthumus ingezien, getuige zijn in een octrooi van 1937 gegeven oplossing om de ingangsimpedantie van een versterker te verhogen en Aldus de bruikbaarheid van de versterker aanzienlijk te vergroten. Door zijn inzicht in de verschijnselen die bij de andere vorm van terugkoppeling (nl. de meekoppeling i.p.v. tegenkoppeling) optreden, kon Posthumus de hierdoor veroorzaakte instabiliteit tegengaan, zoals blijkt uit een octrooi, eveneens uit 1937.
+{{DEFAULTSORT:Posthumus, Klaas}}
-Ook op andere gebieden is het fundamentele werk van Posthumus zeer vruchtdragend gebleken. In de tijd dat gepoogd werd trillingen met een hoge frequentie op te wekken en de werking van het magnetron te begrijpen, waar elektronen bewegen onder invloed van elektrische en magnetische velden, ontwikkelde hij een magnetron met twee of meer paren cilindervormige anoden en een theorie voor een nieuw soort trillingen. Hierbij is de frequentie omgekeerd evenredig met de magnetische veldsterkte, i.p.v. recht evenredig volgens andere theorieën. Bovendien bereikte hij een veel hoger rendement dan totdien het geval was. En dit alles ook experimenteel aangetoond.
-Verschillende octrooien over de principiële opbouw, alsmede verbeteringen aan deze buizen volgden. Dit magnetron is internationaal van grote betekenis geweest voor de verdere ontwikkeling gedurende de Tweede Wereldoorlog ten behoeve van de [[radar]].
-Maar zijn belangrijke bijdragen tot de technische wetenschap zijn niet tot deze gebieden beperkt. Gaat men deze na, dan valt het op, dat zijn werk een zo breed gamma bestrijkt. Hiervan getuigen een 80-tal octrooien, waarop zijn naam prijkt en een twintigtal publicaties. Zij weerspiegelen zijn wetenschappelijke aanpak en de grote mate van oorspronkelijkheid, waarmede hij de vraagstukken tot een oplossing brengt.
-In zijn vergadering van 8 december 1969 had de senaat van de [[Technische Hogeschool Delft]] het besluit genomen het eredoctoraat in de technische wetenschappen te verlenen aan ir. K. Posthumus en aan [[Bernard Tellegen|prof. ir. B.D.H. Tellegen]]. Prof. ir. J.W. Alexander, door de senaat aangewezen als promotor van ir. Posthumus, gaf een overzicht van de redenen die de Senaat tot het verlenen van  dit eredoctoraat hebben geleid.
-{{appendix}}
 [[Categorie:Nederlands wetenschapper]]
+[[Categorie:Philips]]

Klaas Posthumus: verschil tussen versies

Huidige versie van 27 mrt 2016 om 17:55

Bronvermelding

Navigatiemenu

Zoeken