Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Pianoconcert (Barber): verschil tussen versies
(bron: http://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pianoconcert_(Barber)&oldid=12558122 zie aldaar voor eerdere medebewerkers) |
kGeen bewerkingssamenvatting |
||
(2 tussenliggende versies door dezelfde gebruiker niet weergegeven) | |||
Regel 1: | Regel 1: | ||
{{Infobox compositie | {{Zie_Luisterrijk}}{{Infobox compositie | ||
|titel= Pianoconcert | |titel= Pianoconcert | ||
|afbeelding= | |afbeelding= | ||
Regel 5: | Regel 5: | ||
|componist= Samuel Barber | |componist= Samuel Barber | ||
|soortcompositie= [[pianoconcert]] | |soortcompositie= [[pianoconcert]] | ||
|geschrevenvoor= solo piano begeleid door orkest | |geschrevenvoor= solo [[Piano (instrument)|piano]] begeleid door [[orkest]] | ||
|toonsoort= | |toonsoort= | ||
|opusnummer= 38 | |opusnummer= 38 | ||
|andereaanduiding= | |andereaanduiding= | ||
|gecomponeerdin= 1960 | |gecomponeerdin= [[1960]] | ||
|première= 24 september 1962 | |première= [[24 september]] [[1962]] | ||
|opgedragenaan= muziekuitgeverij G. Schirmer | |opgedragenaan= muziekuitgeverij G. Schirmer | ||
|duur= ca. 25 minuten | |duur= ca. 25 minuten | ||
|vorige= Die Natali, op. 37, 1960 | |vorige= Die Natali, op. 37, [[1960]] | ||
|volgende= Andromache's Farewell, op. 39, 1962 | |volgende= Andromache's Farewell, op. 39, [[1962]] | ||
|oeuvre= Oeuvre van Samuel Barber | |oeuvre= Oeuvre van Samuel Barber | ||
}} | }} | ||
Het '''Pianoconcert op. 38''' van [[Samuel Barber]] was een opdrachtwerk dat Barber schreef voor de muziekuitgeverij [[G. Schirmer]] ter ere van hun 100-jarig bestaan. Het werk ging op 24 september 1962 in [[première]] tijdens de openingsfestiviteiten van de Philharmonic Hall (tegenwoordig de [[Avery Fisher Hall]]), de eerste concertzaal die in het [[Lincoln Center]] gebouwd was, met pianist [[John Browning (pianist)|John Browning]] als solist en met het [[Boston Symphony Orchestra]] gedirigeerd door [[Erich Leinsdorf]]. | Het '''Pianoconcert op. 38''' van [[Samuel Barber]] was een opdrachtwerk dat Barber schreef voor de muziekuitgeverij [[G. Schirmer]] ter ere van hun 100-jarig bestaan. Het werk ging op [[24 september]] [[1962]] in [[première]] tijdens de openingsfestiviteiten van de Philharmonic Hall (tegenwoordig de [[Avery Fisher Hall]]), de eerste concertzaal die in het [[Lincoln Center]] gebouwd was, met pianist [[John Browning (pianist)|John Browning]] als solist en met het [[Boston Symphony Orchestra]] gedirigeerd door [[Erich Leinsdorf]]. | ||
==Geschiedenis== | ==Geschiedenis== | ||
Barber begon het werk aan het concert in maart 1960. Pianist [[John Browning (pianist)|John Browning]] zou het stuk ten uitvoer gaan brengen, en Barber had diens specifieke pianistiek in gedachten bij het schrijven. De eerste twee delen werden voltooid voor het einde van 1960, maar het laatste deel was pas 15 dagen voor de wereldpremière gereed. Het werk werd door muziekcritici enthousiast ontvangen en Barber kreeg er zijn tweede [[Pulitzer Prize]] voor in 1963 en de Music Critics Circle Award in 1964. | Barber begon het werk aan het concert in [[maart]] [[1960]]. Pianist [[John Browning (pianist)|John Browning]] zou het stuk ten uitvoer gaan brengen, en Barber had diens specifieke pianistiek in gedachten bij het schrijven. De eerste twee delen werden voltooid voor het einde van 1960, maar het laatste deel was pas 15 dagen voor de wereldpremière gereed. Het werk werd door muziekcritici enthousiast ontvangen en Barber kreeg er zijn tweede [[Pulitzer Prize]] voor in [[1963]] en de Music Critics Circle Award in [[1964]]. | ||
Het concert werd door Browning opgenomen met het Cleveland Orchestra onder leiding van [[George Szell]] | ==Opnamen== | ||
*[[1964]]: Het concert werd door Browning opgenomen met het Cleveland Orchestra onder leiding van [[George Szell]]. | |||
*[[1976]] door het [[MIT Symphony Orchestra]] op label Vox/Turnabout | |||
*[[1991]] door [[John Browning (pianist)|John Browning]] met het [[St. Louis Symphony Orchestra]] onder leiding van [[Leonard Slatkin]] op label RCA Victor Red Seal label | |||
*een Naxos uitgave door [[Stephen Prutsman]] met het [[Royal Scottish National Orchestra]] onder leiding van [[Marin Alsop]] | |||
*een opname van [[Tedd Joselson]] met het [[London Symphony Orchestra]] gedirigeerd door [[Andrew Schenck]]. | |||
==Muziek== | ==Muziek== | ||
Regel 30: | Regel 35: | ||
===De delen=== | ===De delen=== | ||
Er zijn drie delen: | Er zijn drie delen: | ||
# Allegro appassionato | # [[Allegro]] appassionato | ||
# Canzone: Moderato | # Canzone: Moderato | ||
# Allegro molto | # Allegro molto | ||
====I. Allegro appassionato==== | ====I. Allegro appassionato==== | ||
Het eerste deel opent met een declamatie door de pianist, die het belangrijkste [[Thema (muziek)|thema]] neerzet, en ontwikkelt zich vervolgens naar een energieke [[tutti]] sectie. In de openingssectie worden de belangrijkste thema's geëtaleerd. Technieken die Barber toepast zijn: inversie, kreeftgang, en [[contrapunt]]ische [[Variatie (muziek)|variaties]] over de melodie (die ook in latere delen terugkeert). Het stuk begint en eindigt in e- | Het eerste deel opent met een declamatie door de [[pianist]], die het belangrijkste [[Thema (muziek)|thema]] neerzet, en ontwikkelt zich vervolgens naar een energieke [[tutti]] sectie. In de openingssectie worden de belangrijkste thema's geëtaleerd. Technieken die Barber toepast zijn: inversie, kreeftgang, en [[contrapunt]]ische [[Variatie (muziek)|variaties]] over de melodie (die ook in latere delen terugkeert). Het stuk begint en eindigt in e-[[mineur]]. | ||
====II. Canzone: Moderato==== | ====II. Canzone: Moderato==== | ||
Het tweede deel staat voornamelijk in cis- | Het tweede deel staat voornamelijk in cis-mineur en is gebaseerd op een zoete droevige melodie. De sfeer is veel triester dan in het eerste deel. | ||
====III. Allegro molto==== | ====III. Allegro molto==== | ||
Het derde deel in Bes- | Het derde deel in Bes-mineur is in een wilde snelle 5/8 maat geschreven en kenmerkt zich door een kloppend [[ostinato]] dat het stuk een demonisch karakter geeft. Er wordt veel gebruikgemaakt van het koper, maar het stuk eindigt in een dramatische pianosolo waar de speler over het hele klavier omhoog klimt in een virtuoze en technisch erg lastige passage. | ||
[[Categorie:Compositie van Barber]] | [[Categorie:Compositie van Samuel Barber]] | ||
[[Categorie:Pianoconcert| Barber]] | [[Categorie:Pianoconcert uit 1960| Barber]] |
Huidige versie van 5 okt 2008 om 14:51
Pianoconcert | |
Componist | Samuel Barber |
Soort compositie | pianoconcert |
Gecomponeerd voor | solo piano begeleid door orkest |
Opusnummer | 38 |
Gecomponeerd in | 1960 |
Première | 24 september 1962 |
Opgedragen aan | muziekuitgeverij G. Schirmer |
Duur | ca. 25 minuten |
Vorige werk | Die Natali, op. 37, 1960 |
Volgende werk | Andromache's Farewell, op. 39, 1962 |
Oeuvre | Oeuvre van Samuel Barber |
Bezoek ook Dorp Luisterrijk |
Het Pianoconcert op. 38 van Samuel Barber was een opdrachtwerk dat Barber schreef voor de muziekuitgeverij G. Schirmer ter ere van hun 100-jarig bestaan. Het werk ging op 24 september 1962 in première tijdens de openingsfestiviteiten van de Philharmonic Hall (tegenwoordig de Avery Fisher Hall), de eerste concertzaal die in het Lincoln Center gebouwd was, met pianist John Browning als solist en met het Boston Symphony Orchestra gedirigeerd door Erich Leinsdorf.
Geschiedenis
Barber begon het werk aan het concert in maart 1960. Pianist John Browning zou het stuk ten uitvoer gaan brengen, en Barber had diens specifieke pianistiek in gedachten bij het schrijven. De eerste twee delen werden voltooid voor het einde van 1960, maar het laatste deel was pas 15 dagen voor de wereldpremière gereed. Het werk werd door muziekcritici enthousiast ontvangen en Barber kreeg er zijn tweede Pulitzer Prize voor in 1963 en de Music Critics Circle Award in 1964.
Opnamen
- 1964: Het concert werd door Browning opgenomen met het Cleveland Orchestra onder leiding van George Szell.
- 1976 door het MIT Symphony Orchestra op label Vox/Turnabout
- 1991 door John Browning met het St. Louis Symphony Orchestra onder leiding van Leonard Slatkin op label RCA Victor Red Seal label
- een Naxos uitgave door Stephen Prutsman met het Royal Scottish National Orchestra onder leiding van Marin Alsop
- een opname van Tedd Joselson met het London Symphony Orchestra gedirigeerd door Andrew Schenck.
Muziek
Bezetting
Het werk is georkestreerd voor piccolo, 2 fluiten, 2 hobo's, althobo, 2 klarinetten, basklarinet, 2 fagotten, 4 hoorns, 3 trompetten, 3 trombones, pauken, slagwerk, harp en strijkers.
De delen
Er zijn drie delen:
- Allegro appassionato
- Canzone: Moderato
- Allegro molto
I. Allegro appassionato
Het eerste deel opent met een declamatie door de pianist, die het belangrijkste thema neerzet, en ontwikkelt zich vervolgens naar een energieke tutti sectie. In de openingssectie worden de belangrijkste thema's geëtaleerd. Technieken die Barber toepast zijn: inversie, kreeftgang, en contrapuntische variaties over de melodie (die ook in latere delen terugkeert). Het stuk begint en eindigt in e-mineur.
II. Canzone: Moderato
Het tweede deel staat voornamelijk in cis-mineur en is gebaseerd op een zoete droevige melodie. De sfeer is veel triester dan in het eerste deel.
III. Allegro molto
Het derde deel in Bes-mineur is in een wilde snelle 5/8 maat geschreven en kenmerkt zich door een kloppend ostinato dat het stuk een demonisch karakter geeft. Er wordt veel gebruikgemaakt van het koper, maar het stuk eindigt in een dramatische pianosolo waar de speler over het hele klavier omhoog klimt in een virtuoze en technisch erg lastige passage.