Cecil de Strycker

Baron Cécil André Joseph Ferdinand Jean Marie de Strycker (Derby, 2 februari 1915 – Castellina, Italië, 5 september 2004) was een Belgisch economist en ambtenaar. Hij was van 1975 tot 1982 gouverneur van de Nationale Bank van België (NBB).

Levensloop

Cecil De Strycker was de zoon van Joseph De Strycker, advocaat bij de Balie van Antwerpen (overleden in 1918) en van Jeanne Dumont, dochter van de Luikse ingenieur André Dumont. In 1948 trouwde hij met Elisabeth Braffort (°Saint-Marc 1923). Het gezin bleef kinderloos. Zijn oudere broer, Emile, werd jezuïet en verwierf faam als briljant classicus.

De Strycker liep klassieke humaniora bij de jezuïeten aan het Onze-Lieve-Vrouwcollege in Antwerpen. Hij studeerde verder aan de Hogeschool Sint-Ignatius in Antwerpen en aan de Katholieke Universiteit Leuven. Hij behaalde een licentiaat in de toegepaste economische wetenschappen en een doctoraat in de handelswetenschappen met een thesis over de Nationale Bank, wat voor hem de deur opende om bij die instelling te werken.

In mei 1940 werd hij enkele weken krijgsgevangen gehouden, waarna hij vier jaar werkte bij de beroepsvereniging van de chemische nijverheid.

Nationale Bank

Begin 1945 trad hij in dienst van de Nationale Bank. Zijn carrière ving hij aan bij het departement Buitenland. In 1948 werd hij diensthoofd van de Dienst Wisselverrichtingen. In 1954 werd hij onderdirecteur, daarna directeur (equivalent van bestuurder) voor het Departement Buitenland. Vanuit deze functie vervulde hij mandaten in tal van instellingen en organen. In 1968 werd hij lid van het Monetair Comité van de Europese Gemeenschap. In 1971 volgde hij Franz de Voghel op als vice-gouverneur en in 1975 werd hij gouverneur, in opvolging van Robert Vandeputte.

Hij vertegenwoordigde de Nationale Bank en België in tal van internationale en nationaleinstellingen. Zo was hij:

• Bestuurder bij de Bank voor internationale betalingen in Bazel
• Belgisch vertegenwoordiger bij het Internationaal Monetair Fonds in Washington
• Voorzitter van het Belgisch-Luxemburgs Wisselinstituut
• Bestuurder van de Algemene Spaar- en Lijfrentekas
• Lid van de Bankcommissie
• Lid van het Directiecomite van het Herdisconterings‑ en Waarborginstituut
• Voorzitter van de Raad van Openbare Kredietinstellingen

Strijd om de waarde van de munt

Vanaf het begin van de jaren zeventig en in stijgende mate vanwege de wereldwijde oliecrisis, kreeg België problemen van inflatie en begrotingstekorten, van werkloosheid en bedrijven in moeilijkheden. De leiding van de Nationale Bank, hierin aangespoord door de Strycker had geen oren naar de suggesties om die problemen op te lossen door middel van een devaluatie van de munt. De Bank beklemtoonde dat een doortastend herstelbeleid en een inkomensmatiging vereist waren.

In 1978 werd hij voorzitter van het Comité van Centrale-Bankpresidenten en van het Europees Fonds voor Monetaire Samenwerking, twee jaren waar hij al verschillende jaren een voorname rol in speelde In 1978 werd hij voorzitter van die beide organen. Van daaruit werkte hij mee aan het vanaf 1978 operationeel maken van het Europees Monetair Stelsel dat was gebaseerd op een Europese geldeenheid, de ECU.

Eind januari 1982 had De Strycker de leeftijdsgrens bereikt maar de regering vroeg hem nog enkele weken aan te blijven, tot men het eens was geworden over zijn opvolger. Hij was dus nog op zijn post toen de volmachtenregering Martens V besliste tot een muntontwaarding die ze onvermijdelijk achtte. Op 19 februari 1982 werd de Strycker van de beslissing op de hoogte gebracht. De Nationale Bank (evenmin als de regering van het Groothertogdom Luxemburg) was bij de voorbereiding van de operatie betrokken. Wel waren een regent (Jef Houthuys), een censor (Hubert Detremmerie) en een ambtenaar van de bank (Alfons Verplaetse) bij het voorbereiding betrokken. De devaluatie met 8,50 % vond plaats op 22 februari 1982.

Emeritaat

Kort daarop verliet De Strycker de Nationale Bank, waar hij werd opgevolgd door Jean Godeaux.

Hij maakte zich nog verdienstelijk door medewerking aan initiatieven in de privésector. Zo was hij bestuurder van de Filharmonische Vereniging in Brussel. Van 1983 tot 1987 was hij voorzitter van het Koninklijk instituut voor internationale betrekkingen.

Hij zetelde ook in de bestuursraden van enkele ondernemingen, zoals BP Belgium, Rossel et Compagnie, Glaceries Saint-Roch.

In juli 1983 werd hem erfelijke adeldom verleend, met de persoonlijke titel van baron. Zijn wapenspreuk luidde Splendore et candore.

Publicatie

• Les fonctions et les opérations de la Banque nationale de Belgique de 1914 à 1938, Brussel, Goemaere, 1939

Literatuur

• Eric VERREET & Johan VAN OVERTVELDT, Fons Verplaetse, de meester van het herstel, Roularta Books, 1991
• Valéry JANSSENS, De beheerders van ons geld. Negentien gouverneurs van de Nationale Bank, Lannoo, 1997
• Oscar COOMANS DE BRACHÈNR, État présent de la noblesse belge, Annuaire de 1999, Brussel, 1999.
• E. BUYST, I. MAES, W. PLUYM, M. DANNEEL, La Banque nationale de Belgique, du franc belge à l'euro. Un siècle et demi d'histoire, Brussel, 2005.
• A. VERPLAETSE, Van devaluatie tot euro: het economische en meer bepaald het monetaire beleid van België (1980-2000), in: Res Publica, 2009, blz. 3-22.
• Walter PLUYM, Cecil De Strycker, in: Nouvelle Biographie Nationale, Volume 10, Brussel, 2010.

Externe links

• Biografie van Cecil de Strycker op de website van de Nationale Bank van België
• Perscommuniqué: Overlijden van Eregouverneur Baron Cecil de Strycker

Voorganger: Robert Vandeputte

Gouverneur van de Nationale Bank van België 1975-1982

Opvolger: Jean Godeaux