William Joseph Lowe

William Joseph Lowe (Londen, 22 augustus 1840 – Wimbledon (Londen), 29 september 1927) was een Engels predikant, auteur en medewerker aan de Franse Darbyvertaling van de Bijbel. Lowe werd geboren in 1838 als zoon van gelovige ouders die tot de officiële Engelse staatskerk (Anglicaanse Kerk) behoorden.

Levensloop

School en opleiding

Drie onderwijzers of leraren van William Joseph Lowe waren bekende „brethren”. Een van hen was James George Deck, die lied 137 schreef van de Engelse uitgave van Geestelijke Liederen (Little Collection of Spiritual Hymns) en later naar Nieuw-Zeeland emigreerde. In Tusculum, niet ver van Bideford, kreeg Howe les van William Hake, die achteraf bekend werd als een vriend van Robert Cleaver Chapman uit Barnstaple; en in het laatste schooljaar had hij les van Henry Soltau, van wie hij ook heel wat bijbels onderwijs kreeg.

Hij was een getalenteerd leerling. Aan het Elm Grove Collegiate Institution, niet ver van Ealing, kreeg Howe een grote onderscheiding: hij won de zilveren medaille wegens zijn kennis van het Grieks, Latijn, Frans, Duits, meetkunde en algebra. Daarnaast had hij ook artistiek talent, zoals blijkt uit de vele aquarellen die hij toen maakte en uit de schetsen van de ingenieurswerken in India.

Als tiener ging hij over naar de „brethren” (broeders) of Vergadering van gelovigen. Na zijn schooltijd studeerde hij technische wetenschappen in Londen.

India

In 1859 kreeg hij een goede positie in Madras in India in de bouw van irrigatiesystemen. Als 23-jarige had hij het opzicht over duizenden werknemers. Het was in India dat hij voor het eerst schreef over het christelijke geloof. Er zijn drie jaargangen bewaard gebleven van het tijdschrift waarvan hij de redacteur was. In India verdiepte hij zich ook in de plantkunde en maakte tekeningen van bloemen in alle stadia van bloemknop tot zaad.

Zijn gezondheid verdroeg het tropische klimaat echter niet zo goed. Op grond van een medisch advies keerde hij terug naar Europa. Hij verbleef in Engeland en Zwitserland.

Franse Bijbelvertaling

In 1864 ging William J. Lowe naar Zwitserland om zijn kennis van het Frans te verbeteren. Hij dacht na over de mogelijkheid om onder de Franstalige bevolking van Quebec (Canada) als evangelist te dienen.

In die periode was John Nelson Darby in Frankrijk, om met enkele broeders in de stad Pau de Bijbel te vertalen naar het Frans. Enkele proefleesexemplaren geraakten in de handen van W. J. Lowe. Hij bemerkte een aantal zwakke punten en maakte waardevolle voorstellen voor verbetering. Darby was hierdoor verrast en liet hem weten: „Jij bent precies de persoon die we hier nodig hebben, stop nu en kom ons helpen.” Zo begon een vriendschap en omgang in dienst bij J. N. Darby, tot deze in 1882 overleed. Darby zou vaak gezegd hebben dat hij niemand kende die zo’n grote algemene en gedetaileerde kennis van de waarheid had als W. J. Lowe.

Lowe was in die tijd beter bekend op vergaderingen in het buitenland dan in Engeland, want hij was bijna onafgebroken op reis. Een aantal plaatselijke gemeenten in België, Frankrijk, Duitsland, Nederland, Spanje en Zwitserland ontsproten als het resultaat van zijn werk.

Hij bezocht ook meerdere malen de Verenigde Staten en Canada,. Hij concentreerde zich op het geven van lezingen, wat een reden is waarom hij niet veel geschreven werken achterliet. In 1873 begon hij echter met een Franstalig maandblad: Le Salut de Dieu („Het heil van God”).^{[noot 1]} Hij schreef hiervoor artikelen totdat het tijdschrift werd overgenomen door dr. Elie Perier.

Huwelijk

Op 15 september 1885 trouwde Lowe met Ellen McAdam, een dochter van Christopher McAdam Notting Hill. Hij had reeds lang een vriendschappelijke relatie met de familie. Het paar ging op huwelijksreis naar Dillenburg in Duitsland (waar Jacob Voorhoeve woonde) en bezocht onderweg een aantal kerkgemeenten in Nederland. Zij kwamen op 19 september aan in Dillenburg.

Ook de huwelijksreis was gevuld met het houden van toespraken, bezoeken van medegelovigen en vergaderingen, waaronder een vierdaagse conferentie te Elberfeld. Nadat Ellens vader Christopher McAdam overleed, nam W. J. Lowe zijn taken over, namelijk de verdeling van de financiële hulp aan kerkmedewerkers in het buitenland en de publicatie van Letters of Interest („Brieven van belang”). Deze activiteiten verrichtte hij bijna 40 jaar lang. Door deze correspondentie kwam hij in contact met vele geloofsgenoten over de hele wereld. Naar verluidt was hij wel tien of elf talen machtig.

Toen Lowe John N. Darby op 2 april 1882 te Bournemouth bezocht tijdens zijn laatste ziekte, noteerde hij in zijn dagboek: „’s middags – JND nam mijn hand en trok me naar hem toe om mij te kussen en bedankte me op een zeer vriendelijke manier voor de lange samenwerking: ’we hebben samen gewerkt en ons samen verheugd; God zegene u!’ en dan een minuut later: ’Werk met de jongere broeders en richt hun hart op Christus.’”

Hij had altijd een bijzondere aantrekkingskracht op jongeren, door zijn ernstig karakter, gecombineerd met sociale en communicatieve vaardigheden, hoewel hij de gewoonte had van hen persoonlijke en „ongemakkelijke” vragen te stellen met de bedoeling hun belangstelling voor de Bijbel te wekken.

Standpunten

W. J. Lowe nam een krachtig en duidelijk standpunt in tegenover de zienswijzen van Frederick Edward Raven, die rond 1890 voor interne onrust zorgden. Sympathisanten van Ravens zienswijze vormden de „exclusive brethren”, in tegenstelling tot de „open brethren”. Lowe bestreed Ravens leerstellingen zowel schriftelijk als in vele persoonlijke gesprekken met Raven en zijn vrienden. Zijn eenvoud en de wens om zich te onderwerpen aan de wil van de Heer, kwamen vooral tot uitdrukking in aangelegenheden in verband met de plaatselijke gemeenten (kerken). Hij hechtte er grote waarde aan dat iedereen zijn geweten persoonlijk door God liet vormen en leiden, en dat iedereen zich bewust was van de persoonlijke verantwoordelijkheid in kerkactiviteiten. Hij wenste dat men niet uit automatisme zou handelen of gewoon de meerderheid zou volgen. Hoewel hij bestuur en organisatie op zich zeer waardeerde, was het voor hem een gruwel wanneer men deze woorden gebruikte om de gedragslijn van de kerkgemeenschap – van binnenuit of van buitenaf – te reguleren. Hij vond dat bestuur en organisatie in de kerk de neiging hadden om het persoonlijke geweten te negeren en hierdoor menselijke factoren in de gemeente geïntroduceerd werden, die ingaan tegen de werking van de Geest, vooral bij het oplossen van moeilijkheden. Hij vond dat God problemen in de kerk toeliet om gelovigen geestelijke te leiden en hun harten in de waarheid te bevestigen op een manier die anders niet mogelojk is.

In Lowe’s laatste jaren nam zijn mentale kracht sterk af. Sinds de beginjaren van de Eerste Wereldoorlog begon hij zijn geheugen te verliezen. Op 29 september 1927 overleed hij in Wimbledon.