Shisundo

Shisundo (ook wel T'ang su Shisundo of Shisun T'ang su sool), deze oosterse bewegingsleer vindt zijn oorsprong in de Koreaanse vechtkunst. Shisundo werd ontwikkeld door de Nederlander Robert Eenshuistra nadat hij ervaring had opgedaan in diverse andere stijlen.

Betekenis

Shisundo staat voor 'Methoden naar de open visie'. Traditie en discipline kenmerken de training waarin men zijn eigen kracht (Ki) leert beheersen en gebruiken. De individuele aanpak waarin het groepsproces centraal staat, staat haaks op onze huidige samenleving en wordt als intensief omschreven. Handelen en ervaren dragen er zorg voor dat consumeren en reproduceren ondergeschikt raken. Er wordt fysiek en mentaal getraind om bewustzijn en controle te krijgen over de primaire principes die ten grondslag liggen aan techniek. De techniek bestaat uit zowel lineaire als cirkelbewegingen (jang san), arm- en beentechniek, vegen, worpen en grepen. Hierbij wordt gebruikgemaakt van o.a. drukpunten. Men leert op 'natuurlijke' wijze, bewegen, ontwijken en weerstand te bieden. Het T'ang su sool, de beweging, ademhaling en concentratie wordt ingezet om verschillende doelen te realiseren.

Technieken

Om de samenstelling van de Shisundo techniek makkelijker te begrijpen moet men iets over de geschiedenis weten.

De basistechnieken (arm-, stoot-, werptechniek) komen uit de tijd dat de landen die we tegenwoordig als Noord- en Zuid-Korea kennen nog 3 koninkrijken waren. Over het algemeen konden de vorsten het redelijk met elkaar vinden, alleen door handelsbelangen en invasies kwam het regelmatig tot heftige confrontaties. Het gevolg hiervan was dat krijgskunsten (men beschikte nog niet over vuurwapens) ontwikkeld werden.

Het waren de monniken die als eerste technieken bedachten die wel tegenstanders uitschakelden, maar ze niet (zoals op het slagveld) doodden. Hun geloof stelde dat ze respect dienden te hebben voor alle levensvormen, alleen door de moeilijke tijden waarin ze leefden was het noodzakelijk zich te bescherming tegen dieven, soldaten en hongerige roofdieren. Ze ontwikkelden klem- en werptechnieken en gebruikten gelijktijdig hun kennis van geneeskunde en gezondheid. In ruil voor voedsel en/of tijdelijk onderdak leerden de monniken elkaar en natuurlijk de welgestelden deze speciale technieken. Het is niet moeilijk te bedenken dat zwaardvechtkunsten en de methoden van de monniken na verloop van tijd samen kwamen.

De geschiedenis van zelfverdediging is zo oud als die van de mensheid zelf. Mensen zijn altijd op zoek geweest naar effectieve manieren om zich zowel mentaal als fysiek te wapenen. In het begin had men niet eens een benaming of een specifieke benadering, men beschikte over een aantal trucjes, die (als men geluk had) ervoor zorgden dat een (gewapend) conflict zonder al te veel kleerscheuren kon worden naverteld. Naarmate de omstandigheden en de zogenaamde beschaving andere eisen stelden aan het leven en met name de bescherming daarvan is men zich steeds meer gaan verdiepen in effectieve en sociaal meer geaccepteerde methoden. Zo zijn we in het westen van de 21e eeuw beland waar men zelfverdediging als sport benadert.

Het streven van de zelfverdedigingsmethode is om je te verweren zonder daarbij een ander (onnodig) letsel toe te brengen. Dit alles in de praktijk geplaatst komt men op een methode die behalve als zelfverdediging bewezen meerwaarden biedt op het mentale vlak (ademhaling, concentratie, lichaamscontrole etc.).

Traditionele oefenfases

Hyong

Dit is vanuit een patroon de basistechnieken alleen of samen met een partner of partners aanleren.

Matsogi

Dit is een elementaire vorm waarbij men meer naar eigen inzicht gaat oefenen en afhankelijk van de situatie en de persoon met meer of minder weerstand te maken krijgt.

Daeryon

Dit is het onderdeel dat alle voorgaande elementen completeert. Dit is het ijkpunt waarbij eigenlijk alle vaardigheden getoond dienen te worden. Naargelang de vorm en de intensiteit van de krachtmeting raakt men weer volledig afhankelijk van intuïtie en de persoonlijke stijl en kwaliteiten.

Ondanks dat alle onderdelen een gepaste hoeveelheid inspanning en concentratie van een leerling vragen is het daryon onderdeel het kritieke punt dat als" moment of truth" fungeert.

Graduatie

In het verleden kende men geen systematische verdeling van graden. Het was duidelijk, men was of leraar of student. Binnen het Shisundo heeft een meester/leraar tot op de dag van vandaag nog redelijk wat autonomie t.a.v. gradering en promotie. Dit is te danken aan de invloed van de familiestructuren die samen met de militaire indelingen de krijgskunsten wat dat betreft het meest hebben beïnvloed. Hetgeen niet betekent dat men er maar naar goeddunken op los promoveert. Als leidraad worden de prestaties van leerlingen altijd afgemeten en beoordeeld op grond van de methoden en de principes die daarop van toepassing zijn! De basis is altijd een zo hoog mogelijk technisch niveau met daarbij een gepaste hoeveelheid persoonlijkheid. Bij twijfel blijft promotie uit!

Om een algemeen idee te geven van wat er van leerlingen binnen de graduatie pikorde verwacht kan worden hieronder wat uitleg:

De dong fase = voorfase die in drie treden is verdeeld.

• Il-dong witte band met symbolische zwarte streep
• I-dong witte band met 2 symbolische zwarte strepen.
• Sam-dong witte band met max. 3 symbolische strepen.

De tti (ceintuur) heeft wit als basis om de onervarenheid te illustreren.

Zoals elk zichzelf respecterende krijgskunst/verdedigingssport kent ook het Shisundo een graduatie systeem. Dit is een fenomeen dat zich ontwikkeld heeft van een gebruiksvoorwerp (kledingstuk ceintuur, riem) tot iets van een statussymbool. Het was een Japanner die zover bekend als eerste met een beloningssysteem begon om de westerse student een 'tastbaar' gevoel van vooruitgang te bieden. In tegenstelling tot de oosterling bleek de westerling minder in staat zich langdurig met een bepaalde handeling of een bepaald doel bezig te houden zonder materiële beloning. Zo ontstond het 'bandensysteem' dat ontwikkeling en vooruitgang via een ingenieus systeem tastbaar maakt.

Men draagt een band (in een platte knoop) die wit, zwart of rood als basis heeft. De kleuren geven aan in hoeverre men gevorderd is en staan symbool voor een ontwikkelingsfase, wit staat voor het prille begin, onervarenheid. zwart: ervaring ,vastberadenheid (in veel culturen is het ook een teken van bescherming en of geluk). Rood: wijsheid, vollering.

Tegenwoordig kan men aan het aantal strepen (graden) op de desbetreffende band aflezen en zo meer te weten komen over: De (prestatie) van de drager. Soms is de band gedecoreerd met oosterse tekens. Het komt ook voor dat de naam van de drager of diens leraar erop is uitgeschreven.

Enkele aspecten op een rij

• Beheersing en controle over je lichaam en emoties staan centraal in de trainingen.
• Het positieve, je sterke eigenschappen, worden aangespoord en verder ontwikkeld.
• Het is een zeer realistische 'sport' zonder bescherming of allerlei regels die in "de echte wereld" er ook niet zijn.
• Er heerst een gedisciplineerde sfeer en veel respect voor elkaar en de Sabum (leraar).
• Je krijgt controle over je emoties bijvoorbeeld agressie en angst.
• De techniek bestaat uit; trappen, stoten, vegen, werpen, klemmen en bodylocks.
• Je leert niet alleen na te doen wat de leraar toont maar naar eigen inzicht te handelen.
• Het kent geen westers graduatiesysteem. Dus geen gekleurde banden maar prestaties en dan de graden.
• Het competitie-element staat niet centraal.
• Niet iedereen heeft dezelfde doelen (de een kan goed een training verzorgen, de ander staat het liefst op de mat of draait wedstrijden).
• Professionals, o.a. de politie en jeugdhulpverlening worden getraind in de Shisundo techniek en tactiek.
• Veel vechtsporten zoals wij ze kennen in het westen delen hun oorsprong in het Shisundo (het T'ang su sool principe) denk hierbij aan Judo, Karate, Taekwondo.

Externe links

• http://www.takedn.com/ (site van de Shisundo uitoefende vereniging Take Down Nederland)