Schuifkrachten

Een schuifkracht is een kracht, die in een materiaal een tegengestelde, gelijke kracht, in een naastliggende, evenwijdige werklijn, opvangt, zonder draaiing te veroorzaken. De kracht wordt dwarskracht genoemd. Een schuifkracht kan ontstaan, doordat in een materiaal een uit tegengestelde richting botsende kracht een andere grootte heeft, zonder dat er beweging ontstaat. Deze schuifkracht heet langskracht. Die kracht is voor te stellen, door twee gelijkvormige planken, op elkaar liggend, door te laten buigen op twee steunpunten aan de uiteinden. De onderlinge verschuiving die optreedt kan men voorkomen door de planken op elkaar te lijmen, welke lijm de schuifkracht opvangt. Een schuifkracht kan ook ontstaan door wringing, waarbij theoretisch de kracht wordt overgebracht van doorsnede op doorsnede. In werkelijkheid verloopt de kracht volgens het schroefdraad van een bout, maar die kracht kan ontbonden worden in een kracht loodrecht op de doorsnede en en kracht in het vlak van doorsnede. De schuifkrachten in constructieonderdelen worden verdeeld in langs- en dwarskrachten. De langskrachten ontstaan, doordat het spanningsverloop in twee evenwijdige doorsneden verschillend is, doordat het moment in de ene doorsnede anders is dan in de andere. Het in de afbeelding gearceerde spanningsverschil levert in de langsdoorsnede AB een schuifspanning op. In een eenvoudig belaste, aan twee einden opgelegde balk, is het verschil tussen de momenten gelijk aan de dwarskracht maal de afstand tussen de doorsneden. Er is dus een rechtstreeks verband tussen de langs- en de dwarskracht. Deze relatie is onderzocht door Coulomb, Huber en Hencky. In het algemeen, met uitzondering van o.a. betonbalken, zijn schuifspanningen zo gering, dat er geen berekeningen voor hoeven te worden gemaakt.