Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Sanne Cant
| Sanne Cant | ||
| Sanne Cant na het EK 2014. | ||
| Sanne Cant na het EK 2014. | ||
| Persoonlijke informatie | ||
| Volledige naam | Sanne Cant | |
| Geboortedatum | 8 oktober 1990 | |
| Geboorteplaats | .png){kind=small} Ekeren, België
| |
| Sportieve informatie | ||
| Huidige ploeg | IKO Enertherm-BKCP | |
| Discipline | Veldrijden | |
| Specialisatie | Zandcrossen | |
| Ploegen | ||
| 2008 2009-heden |
Guerciotti-Selle Italia IKO Enertherm-BKCP | |
Sanne Cant (Ekeren, 8 oktober 1990) is een Belgische wielrenster, vooral actief in het veldrijden. Zij is de zus van wielrenners Kevin Cant en Jelle Cant.
Carrière
Jeugd
In haar jeugd deed ze aan atletiek en duatlon, in 2002 begon ze in navolging van haar oudste broer met fietsen. Ze concentreerde zich voornamelijk op het veldrijden en mountainbiken. In haar eerste jaar als wielrenster won ze het Provinciaal kampioenschap veldrijden bij de 12-jarigen. In de jaren 2003 tot en met 2006 werd ze eveneens provinciaal kampioen in de diverse jeugdcategorieën. In 2006 pakte ze haar eerste nationale titel op de weg.
Bij het mountainbiken pakte ze in 2004 haar eerste grote zege: ze werd Belgisch kampioene bij de 14-jarigen. Het jaar erop prolongeerde ze de titel, maar in 2006 moest ze vrede nemen met een zilveren medaille. Vanaf 2007 kwam ze uit in de juniorencategorie. Tijdens het WK MTB in het Britse Fort William behaalde ze een 8ste plaats. In 2008 volgde de overwinning van de presigieuse Bundesliga Cup in Münsingen en streed mee voor de ereplaatsen tijdens de Wereldbekers, met als beste resultaat een 5de plaats te Houffalize. In 2009 reed ze haar meeste wedstrijden bij de profs.
Eerste profjaren
Haar eerste jaar bij de elite was het veldritseizoen 2008-2009. Ze reed in het shirt van het Italiaanse Guerciotti - Selle Italia team. Haar eerste podium in een belangrijke wedstrijd was haar 3de plaats tijdens de cross Gavere. In december boekte ze haar eerste overwinning, in Faè di Oderzo wist ze Eva Lechner achter zich te houden. Vanaf 1 januari 2009 tekende ze een contract het pas opgerichte team BKCP-Powerplus. Op haar eerste BK werd ze tweede, dit op 1 minuut van Joyce Vanderbeken. Tijdens het daaropvolgende WK te Hoogerheide behaalde Cant een 6de plaats op 29 seconden van de Nederlandse winnares Marianne Vos.
In voorbereiding op het seizoen 2009-2010 reed ze verschillende MTB koersen. Ze werd in Malmedy Belgisch kampioen en won ook de manches van de Benelux Cup in Averbode en Habay-la-Neuve. Het daaropvolgend veldritseizoen begon goed voor Cant. Ze werd 4de in de Citadelcross. In november reed Cant samen met nationaal kampioene Vanderbeken het EK in Hoogstraten. Er ontstond wrevel tussen de twee, de reden hiervoor was dat Cant volgens Vanderbeken niet wou meewerken in de achtervolging op de kopgroep. Na de wedstrijd ging de moeder van Cant zelfs even op de vuist met Vanderbeken.[1] Later dat seizoen werd ze wel Belgisch kampioen, voor diezelfde Vanderbeken die ze op 49 seconden zette. Het WK enkele weken verliep niet volgens de verwachtingen, Cant eindigde pas 15de. Ze sloot het seizoen echter wel met een positieven noot af door 2 maal 3de te worden in een cross van betekenis, respectievelijk in Oostmalle en Lille.
Voor het zomerseizoen van 2010 besliste Cant voortaan geen mountainbikeraces meer te rijden en zich enkel op de weg voor te bereiden. Haar winter begon goed, ze reed constant voorin en eindigde doorgaans rond plek 5. Ze slaagde er in januari ook in om haar Belgische titel te verlengen. Na een zeer constant seizoen te hebben gereden sloot ze 2010-2011 sterk af. Op 5 februari 2011 was ze tijdens de Krawatencross in Lille in een strijd verwikkeld met wereldkampioene Marianne Vos. Vos kreeg in de laatste ronde echter af te rekenen met pech, hierdoor kon Cant wegrijden en haar eerste prestigieuze overwinning pakken. Door deze overwinning werd ze ook eindwinnaar van de GVA Trofee Veldrijden.
Tijdens de zomer van 2011 leek Cant op weg naar een nieuw team, ze tekende een contract tekenen bij Young Telenet-Fidea. Ondanks het getekende contract verlengde Cant toch bij BKCP-Powerplus. In september 2013 kreeg ze hiervoor een boete van 30.000 euro van de UCI.[2] Ze reed dat seizoen constant, met als uitschieters haar 2 2de plaatsen in de Scheldecross en de Druivencross. In januari 2012 haalde ze naast een 3de Belgische titel ook nog het brons op het wereldkampioenschap in eigen land te Koksijde. Bijna 40 seconden achter winnaares Marianne Vos]] klopte Daphny van den Brand Cant in de spurt voor plek 2.
Doorbraak
In de voorbereiding voor het veldritseizoen 2012-2013 besloot Cant naast wegwedstrijden ook terug te gaan mountainbiken. Ze reed voornamelijk kleinere Belgische wedstrijden. In Sankt-Vith en Geraardsbergen, 2 manches van de Belgian MTB Grand Prix eindigde Cant telkens 3de. En op het BK werd ze 2de achter Githa Michiels.
Deze winter zette Cant de stap naar de top van het veldrijden. Ze begon met een resem overwinningen, ze won in Kalmthout en ook in Zonhoven. Ze ging verder op haar elan en won door het seizoen ook nog in Leuven, Essen en Loenhout. Tijdens de Grand Prix Lille Métropole kwam Cant zwaar ten val, in een modderige afdaling viel Cant en kreeg ze de Amerikaanse Katherine Compton vol op zich. Cant werd afgevoerd naar het ziekenhuis, hier bleek dat ze geen ernstige verwondingen had. Op 13 januari werd ze voor de 4de maal op rij Belgisch kampioen. Twee weken later volgde het wereldkampioenschap. Ze kon haar stunt van een jaar eerder niet herhalen, ze eindigde 18de. Na het WK won Cant nog verscheidene wedstrijden zoals, Hoogstraten en Oostmalle. Ze was zelfs de beste in de algemene klassering in de bpost bank trofee.
Bevestiging
Nadat ze in 2012-2013 naar de top van de veldritwereld was doorgestoten wou Cant in het seizoen 2013-2014 bevestigen. In de zomer combineerde ze het wegwielrennen met het mountainbike. En met succes want Cant wist 2 wegkoersen te winnen. In Kieldrecht versloeg ze Liesbet De Vocht in een sprint, eind augustus won ze ook nog een Dernycriterium in haar woonplaats Lille. Ook eindigde ze 7de op het Belgisch wegkampioenschap en pakte ze voor de 2de maal zilver op het BK mountainbike.
Haar winter begon 2 weken vroeger dan normaal. Ze reed en won de Supercross Baden in Zwitserland. 2 weken later behaalde ze 2 op 2 door de Grote Prijs Neerpelt te winnen. Ze won vervolgens ook nog in Laarne. In oktober wist ze geen wedstrijden meer te winnen. Maar in november zette ze een reeks neer, ze won de Jaarmarktcross Niel, de GP van Hasselt en de Cyclocross Asper-Gavere. Later kwamen daar ook nog Kalmthout, Essen en Diegem bij. Begin 2014 werd ze ook opnieuw nationaal kampioen, en dit al voor de 5de keer op rij. 2 Weken later volgde het WK. Cant leek op weg naar de bronzen plak, maar in de laatste ronde reed Helen Wyman haar nog voorbij. Ze sloot haar seizoen wel af met haar 3de eindzege in de Bpost bank trofee.
Top jaren
Haar voorbereiding op de winter van 2014-2015 liep in tegenstelling tot de voorbije jaren enkel op de weg. Ze begon vrij wisselvallig aan het veldritseizoen. Maar in november won ze zowel de Superprestiege van Zonhoven als Ruddervoorde. Bij het Europees kampioenschap in het Duitse Lorsch reed Cant in de slotronde weg van een kopgroep van 7 en won de Europese titel.[3] Ook hierna trok ze haar goede lijn door, zo won nog verschillende races. Haar zege in de Duinencross het was haar eerste zege in de Wereldbeker. Een week later was ze ook de beste in het Engelse Milton Keynes, in een spurt klopte ze favoriete Katherine Compton. Dankzij deze zege nam ze als eerste Belgische ooit de leiding in de Wereldbeker. Op de eerstvolgende UCI-Ranking stond Cant ook bovenaan.[4] In januari verlengde ze ook haar nationale titel. Aan een 4de plek tijdens de laatste Wereldbeker te Hoogerheide had ze genoeg om de eindzege, als eerste Belgische ooit, binnen te slepen. Op het WK was ze door haar uitstekende seizoen een van de topfavorieten. Ze reed een alerte koers, en reed in de voorlaatste ronde zelfs even alleen, de Française Pauline Ferrand-Prevot kwam toch nog aansluiten, en ging ze ten aanval. In de laatste bocht plakte Cant net terug op haar wiel. In de prangende spurt moest ze net de duimen leggen, en werd ze vice-wereldkampioen. Ze sloot het seizoen ook af als nummer 1 op de wereldranglijst.
De zomer van 2015 begon voor Cant met enkele nationale selecties op de weg. Voor aanvang van het seizoen 2015-2016 liet Cant weten dat ze minder wedstrijden zou betwisten, dit met als doel frisser de kampioenschappen te kunnen aanvatten. Haar seizoen startte met een derde plek tijdens de eerste amarikaanse wereldbeker ooit. Hierna volgde twee zeges in de Superprestige, waarin voor het eerst in de geschiedenis ook een eindklassement voor vrouwen zou worden opgemaakt. Haar eerste grote doel van het seizoen was het Europees kampioenschap, waar ze met succes haar titel verdedigde. Hierna volgde een reeks van overwinningen. Vanaf het EK tot en met de Duinencross te Koksijde boekte ze 6 overwinningen op een rij. Ook in de hier opvolgende eindejaarsperiode presteerde ze sterk. Met haar vijfde plek in de slotmanche van de Wereldbeker verzekerde ze zich van de eindzege, ze had 41 punten meer dan eerste achtervolgster Eva Lechner. Haar volgende doel waren de kampioenschappen. Het BK werd in haar thuis in Lille georganiseerd. Ze reed zoals verwacht makkelijk naar haar 7de titel op een rij. 3 Weken later stond ze als absolute topfavoriet aan de start het WK, zonder de geblesseerde Marianne Vos en Pauline Ferrand-Prevot was Cant gebrand op haar eerste titel. Lange tijd zag het er goed uit voor Cant, maar toen in de voorlaatste ronde Thalita de Jong een verschroeiende versnelling plaatste plooide Cant. De mentale veer was bij Cant gebroken en ook de Franse Caroline Mani passeerde nog, Cant werd 3de.[5]
Overwinningen
Veldrijden
|
Erelijst
| Seizoen | Wereldbeker | Superprestige | bpost Trofee | UCI | WK | BK | EK | Totaal aantal zeges | Totaal aantal podia | BK MTB |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2008-2009 | 12e | NVT | 
|
10e | 6e | 
|
9e | 1 | 4 | 
|
| 2009-2010 | 8e | NVT |
|
9e | 15e |
|
10e | 1 | 8 | ND |
| 2010-2011 | 4e | NVT |
|
6e | 9e |
|
14e | 3 | 9 | ND |
| 2011-2012 | 6e | NVT |
|
7e |
|
|
9e | 1 | 9 |
|
| 2012-2013 | 5e | NVT |
|
5e | 18e |
|
5e | 10 | 26 |
|
| 2013-2014 | 4e | NVT |
|
4e | 4e |
|
6e | 13 | 26 | ND |
| 2014-2015 |
|
NVT |
|
|
|
|
|
26 | 32 | ND |
| 2015-2016 |
|
|
|
|
|
|
Jeugd
Provinciaal kampioen Antwerpen Cross 6x: 2002 (12j), 2003 (13j), 2004 (14j), 2005-2007 (Jeugd)
BK Cross 3x: 2006-2008 (Jeugd)- BK MTB 4x: 2004 (14j) 2005, 2007 en 2008 (Jeugd)
Externe links
- Sanne's uitslagen archive.org 2006 - 2007
- Radsportseiten, Sanne Cant
Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met Sanne Cant op Wikimedia Commons.
Bronnen, noten en/of referenties
|
