Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Gebruiker:O/ Urnengedenkpark
Urnengedenkparken
Begraven in de natuur is al zo oud als de mensheid zelf. Onze verre voorvaderen eerde de doden in het landschap om hen heen. Dood en leven waren onderdeel van hun leefomgeving. De eeuwenoude traditie van het begraven van een asurn is voor een steeds groter worden groep mensen een duurzame tegenhanger van het traditionele begraven.
Werkwijze urnengedenkparken
Het uitgangspunt van deze vorm van natuurbegraven is het voor onbepaalde tijd bijzetten (begraven) van onvergankelijke urnen op een zelfgekozen plek in een bos op een (particulier) landgoed. Met inachtname van duurzaamheid en het vermijden van grootschalige ingrepen. In handkracht wordt met de boorschop een smalle opening van 80 – 90 cm diep gemaakt waarin een glazen- of keramieken urn wordt geplaatst. De urn beschermt de asbus met ca. 2.7 kg crematieas die door het crematorium na 1 maand asrust is afgegeven. Twee wanden separeren de as van bosbodem en grondwater. Voorafgaand aan het boren, wordt gesondeerd naar wortels om wortelschade uit te sluiten. Direct na het bijzetten wordt de vrijgekomen grond weer laagsgewijs teruggezet en tijdelijk gemarkeerd door een kleine veldkei zonder opschrift. Door de nabestaande wordt de dichtstbijzijnde boom vaak als oriëntatiepunt gebruikt. Dit ter ondersteuning van een gebiedskaart, fotoserie en GPS- coördinaten.
Urnengedenkparken liggen altijd in terreinen die de bestemming natuur hebben of op terreinen die gerangschikt zijn onder de natuurschoonwet. Dit in tegenstelling tot de meeste moderne urnenvelden. Het bijzetten van grafkisten in bestaand bos doormiddel van het machinaal graven van grafkuilen van 3.5 tot wel 4 m3 wordt binnen deze stroming ervaren als “een weinig respectvolle ingreep in de levensgemeenschap bos”. Het verwijderen van vegetatie, het storten van zand op naastliggende vegetatie, het lostrekken van boomwortels en blijvend verstoren van de bodemopbouw, staan nogal mijlenver van het ingetogen beeld van de grafdelver die in handkracht met de boorschop een urnengraf opent en weer sluit. De impact op de bodem binnen deze vorm van natuurbegraven is dan ook minimaal.
Kenmerken urnengedenkparken
Naast natuur betrokken- en duurzaamheid kenmerken urnengedenkparken zich door een eeuwigdurende grafrust (bijzetten voor onbepaalde tijd). Grafstenen en andere ornamenten zijn niet toegestaan. Slechts een kleine veldsteen zonder opschrift markeert voor enige tijd de plek waar een urn is bijgezet. De betrokkenheid van de rechthebbende, die bij leven een laatste rustplaats in de natuur in alle rust zelf uitzoekt en aanwijst, is groot. Deze wordt versterkt door het gegeven dat het te betalen bijzetrecht voor deel wordt gebruikt voor de instandhouding en beheer van het landgoed naar keuze. De bossen waarin de urnengedenkparken zijn gelegen worden deskundig beheerd, kunnen veilig worden betreden en worden niet gesepareerd door hekken en rasters.
Ligging in Midden- en Oost Nederland
Het bijzetten van onvergankelijke urnen op een urnengedenkpark kan op dit moment plaatsvinden op de Veluwe, in de Achterhoek en in Zuid- Twente. Het Nationale Park De Hoge Veluwe heeft hiervoor vier bossen geselecteerd, waaronder heuvelachtig bossen met zeer oude vliegdennen. In de oude loofbossen van de abdij Sint Willibrords met rondom de Slangenburgse bossen is het Urnengedenkpark Doetinchem gevestigd. Medio voorjaar 2016 kan op het landgoed Westerflier nabij de eeuwenoude uitspanning “de Viersprong” ten Westen van Diepenheim (O) een voorkeursplek worden aangewezen.
Zie ook