Gebruiker:O/ Transculturele generatie

De transculturele generatie. (Ik ben mij bewust dat ik in dit artikel generaliseer)

Vroeger: het was duidelijk, wanneer je jong was moest je “groot” worden door de ouderen te imiteren. Zij waren het voorbeeld. Deze imitatie speelde in willekeurige volgorde praktisch in alle facetten zoals: taal, kleding(mode), opleiding-beroep, algemene ontwikkeling, geloof c.q. levensbeschouwing. Je deed er alles aan om maar bij de ouderen te horen en er eentje van te worden.

Nu: het is onduidelijk, wanneer je jong bent wil je nog steeds “groot” worden door te imiteren, alleen de ouderen kun je niet meer gebruiken als voorbeeld. Sterker nog de ouderen imiteren de jongeren. Ze doen er alles aan om maar bij de jongeren te horen of op zijn minst pogingen om jong te lijken en niets houdt hen wat dat betreft tegen. Voor de jongeren wordt het er niet makkelijker op.

Hoe is dat gekomen: De oudere was vroeger de vraagbaak, hij/zij wist alles ( ) en kon alles. Hij was letterlijk en figuurlijk je leermeester de doorgever/ster van de cultuur. Als je iets wilde weten vroeg je een oudere. Dit gold in principe voor alle facetten van het leven. Die ouderen status kon je alleen maar behalen door ouder te worden: het geleerde te (blijven) herhalen, totdat je het onder de knie had of je de kennis ervan bezat en dan waren er al wat jaartjes verstreken. Want naar mate je ouder werd had je meer ervaring dus wist je meer. Een bijkomend aspect was dat de jongere vanwege de kennis van de oudere respect voor ze kreeg. “Hoe ouder hoe wijzer”.

Het lijkt wel dat nu het omgekeerde het geval is: Alles, maar dan ook alles heeft in ieder geval raakvlakken met de moderne communicatie technologie en daar laten juist (veel) ouderen de voorbeeld functie aan hun voorbijgaan. Met deze technologische ontwikkeling redden de jongeren zich zelf wel, nee sterker ze zijn hierin het voorbeeld/de vraagbaak van menig oudere! Als jongere zie je de oudere op een gegeven moment, niet meer vanzelfsprekend als voorbeeld om je verder te ontwikkelen, je hebt er dus ook niet meer vanzelfsprekend respect voor. Om het nog ingewikkelder te maken, de oudere krijgt in deze gecompliceerde samenleving zelf ook steeds meer vragen waarop hij/zij het antwoord niet weet. Het gevolg is dat de overdracht van de culturele kennis in de ruimste zin van het woord gaat haperen of geheel niet meer plaats vindt. Wie wil zo oud worden, toch niemand? Dus streven de ouderen er na om (zo lang mogelijk) jong te blijven/lijken.

De jongeren die dit hopeloze gevecht duidelijk door hebben, verliezen te meer het natuurlijk respect voor hun ouderen en cultuur. En de ouderen…

Zo is er voor het eerst sprake dat de jongeren niet meer vanzelfsprekend de ouderen imiteren om volwassen te worden maar dat de volwassenen de jongeren imiteren om maar niet oud voor oud te worden aangekeken: de transculturele generatie is geboren. (maart 2010)