Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Catalogus

Uit Wikisage
Naar navigatie springen Naar zoeken springen

Een catalogus (meervoud catalogi of catalogussen) is een lijst. Het woord stamt van de titel van een gedicht van de Oud-Griekse dichter Hesiodus, de Catalogus van vrouwen (Grieks: γυναικών κατάλογος, gynaikōn katalogos).

Gebruik

Het woord catalogus wordt gebruikt voor lijsten van uiteenlopende zaken als voorwerpen in een museum, sterren aan de hemel, planten, artikelen van een postorderbedrijf, postzegels, producten of het leveringsprogramma van een bedrijf of groothandel, boeken in een bibliotheek, planten in een hortus botanicus, enzovoorts.

Bibliotheek en museum

De catalogus van een bibliotheek of museale collectie bevat identificerende informatie over de collecties van deze instellingen. Een catalogus is nodig om na te gaan welke objecten -hetzij publicaties, hetzij objecten- er aanwezig zijn en waar deze zich bevinden.

Een bibliotheekcatalogus vermeldt van publicaties voor zover mogelijk de titel, auteur(s), omvang, drukgegevens, plaats van uitgifte, jaar van uitgifte en uitgever. Vaak geeft de catalogus ook een bepaalde ordening qua onderwerp. Tevens wordt met een signatuur de feitelijke locatie in de bibliotheek aangegeven: de locatie kan afhankelijk zijn van de soort plaatsing, bijvoorbeeld op thema of formaat. Door middel van trefwoorden, vaak op basis van een thesaurus of (nationale) classificatiesystemen, zoals UDC, SISO en GO, en andere vormen van indicering wordt een bibliotheekbestand nog dieper ontsloten.

Een catalogus is geen bibliografie. De beschrijving van publicaties gaat in een catalogus minder ver dan in een bibliografie, en beperkt zich tot de eigen collecties. De catalogi van grote bibliotheken als de Library of Congress en de British Library helpen echter wel bij het maken van catalogi en bibliografieën. De grote expertise bij deze bibliotheken uit zich namelijk in de kwaliteit van de beschrijvingen. Deze instellingen ondersteunen ook internationale standaards op het gebied van informatieontsluiting. De oudste gedrukte catalogus van een institutionele bibliotheek is de Nomenclator (1595) van de Universiteitsbibliotheek Leiden.

Door gebruik te maken van geautomatiseerde bestanden kunnen catalogi worden samengevoegd tot één geheel, zodat de gebruiker daarvan meerdere collecties tegelijk kan doorzoeken. Zo bevat PiCarta, een zogeheten meta-catalogus, titels van boeken en tijdschriftartikelen, die aanwezig zijn bij een groot aantal Nederlandse bibliotheken. Deze catalogus is bij veel bibliotheken in Nederland vrij in te zien. Leden van een hierbij aangesloten bibliotheek kunnen zich ook thuis aanmelden bij PiCarta. Het is ook mogelijk om met een IBL-account, een kaart voor interbibliothecair leenverkeer hiervan op een willekeurige locatie gebruik te maken. In Vlaanderen is de Vlaamse Centrale Catalogus (Open Vlacc) online te doorzoeken.[1]

Een catalogus die voor het publiek doorzoekbaar is via het Internet wordt wel een Opac genoemd.

Zie ook

Externe link

Referenties