Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Gustave Le Bon

Uit Wikisage
Versie door Mendelo (overleg | bijdragen) op 9 aug 2021 om 09:15 (bewerkte vertaling met deepl.com van artikel in Duitse Wikipedia)
(wijz) ← Oudere versie | Huidige versie (wijz) | Nieuwere versie → (wijz)
Naar navigatie springen Naar zoeken springen

Gustave Le Bon (Nogent-le-Rotrou, 7 mei 1841 – Marnes-la-Coquette, (Parijs), 15 december 1931) was een Frans geneeskundige, antropoloog, socioloog en psycholoog, vooral bekend voor zijn werk over massapsychologie.

Leven

Charles-Marie Gustave Le Bon werd geboren op 7 mei 1841 in Nogent-le-Rotrou, Centre-Val de Loire. Zijn familie was van Bretonse afkomst, en zijn vader was een provinciale functionaris in de Franse regering.

Le Bon beleefde de crisisperiode van de Februarirevolutie in 1848 en de Commune van 1871; beide gebeurtenissen hadden blijkbaar een belangrijke invloed op zijn werk.

In 1860 begon hij medicijnen te studeren aan de universiteit van Parijs. Hij voltooide zijn praktijkjaar aan het Hôtel-Dieu de Paris en studeerde af in 1866. Vanaf dat moment noemde hij zich doctor, hoewel hij de geneeskunde niet uitoefende. Tijdens zijn studie schreef Le Bon artikelen over allerlei medische onderwerpen. Zijn eerste boek, La mort apparente et inhumations prématurées (1866), handelde over de definitie van de dood en liep vooruit op de juridische debatten daarover in de 20e eeuw.

Na het uitbreken van de Frans-Pruisische oorlog in 1870 nam hij dienst in het Franse leger, waar hij als hospitaalarts werkte. Tijdens de oorlog organiseerde Le Bon een detachement van militaire ziekenwagens. In deze hoedanigheid observeerde hij het gedrag van soldaten onder omstandigheden van totale nederlaag en schreef hij over zijn beschouwingen over militaire discipline, leiderschap en het gedrag van de mens in een toestand van stress en lijden. Na de oorlog werd Le Bon benoemd tot Ridder van het Legioen van Eer. Hij was ook getuige van de Parijse Commune van 1871, die zijn wereldbeeld sterk beïnvloedde. Le Bon, toen dertig jaar oud, was er getuige van hoe Parijse revolutionairen het Palais des Tuileries, de bibliotheek van het Louvre, het stadhuis, de Manufactuur van Gobelins, het Justitiepaleis en andere onvervangbare kunstwerken in brand staken.

In de jaren 1870 raakte Le Bon geïnteresseerd in antropologie en reisde hij door Europa, Azië en Noord-Afrika. Onder invloed van Charles Darwin, Herbert Spencer en Ernst Haeckel was Le Bon voorstander van biologisch determinisme en een hiërarchische visie op rassen en geslachten.

In 1884 reisde hij in opdracht van de Franse regering door Azië om verslag uit te brengen over de beschavingen aldaar. De reizen vonden hun neerslag in een reeks boeken. Het eerste boek, La Civilisation des Arabes, verscheen in 1884, waarin Le Bon de Arabieren prees voor hun bijdrage aan de beschaving, maar de islam bekritiseerde als oorzaak van stagnatie. Vervolgens reisde hij als eerste Fransman naar Nepal, met de publicatie Voyage au Népal in 1886.

Vervolgens publiceerde hij Les Civilisations de l’Inde (1887), waarin hij de Indische architectuur, kunst en religie prees, maar betoogde dat de Indiërs in vergelijking met de Europeanen inferieur waren op het gebied van wetenschappelijke vooruitgang, wat de Britse overheersing vergemakkelijkte. In 1889 publiceerde hij Les Premières Civilisations de l’Orient, waarin hij een overzicht gaf van de Mesopotamische, Indiase, Chinese en Egyptische beschavingen. In hetzelfde jaar hield hij een toespraak voor het Internationaal Koloniaal Congres waarin hij de pogingen tot culturele assimilatie door de koloniale politiek bekritiseerde: „Laat de inboorlingen hun gewoonten, hun instellingen en hun wetten.” Le Bon publiceerde het laatste boek over het onderwerp van zijn reizen, Les Monuments de l’Inde, in 1893, waarin hij opnieuw zijn bewondering uitsprak voor de architectonische prestaties van de Indianen.

 
rel=nofollow