Hendrik Kraemer

Hendrik Kraemer (Amsterdam, 7 mei 1888 – Driebergen, 11 november 1965) was een Nederlands missioloog, godsdienthistoricus en taalkundige.

Leven

Hendrik Kraemer werd geboren als kleermakerszoon. In de familie kwam hij op jonge leeftijd in aanraking met socialistische en anarchistische invloeden. Toen hij zes jaar was, overleed zijn vader, en toen hij twaalf was, verloor hij ook zijn moeder in de dood. Hij groeide daarna op in een protestants weeshuis.

Vanaf 1905 ging hij naar de Nederlandsche Zendingsschool in Rotterdam. Door contacten met het Nederlands Hijbelgenootschap, en vooral met dr. Nicolaas Adriani, besloot hij taalstudie te gaan doen. In 1911 begon hij in Leiden aan een studie van de Indonesische talen onder de islamitische professor Christiaan Snouck Hurgronje. Van 1921 tot 1935 was hij wetenschappelijk medewerker van het Nederlands Bijbelgenootschap in Nederlands Indië (nu Indonesië).

Daarna was hij professor in de godsdienstfenomenologie aan de Universiteit van Leiden (1937–1947). Vervolgens was hij de eerste directeur van het Oecumenisch Instituut van de Wereldraad van Kerken in Château de Bossey, Céligny, bij Genève (1948–1955).

Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij een leidende figuur in de kerkelijke verzetsbeweging tegen het nationaalsocialisme. Hij werd daarom in 1942/43 gevangen gezet in een concentratiekamp in Sint-Michielsgestel.

Werken

Zijn bekendste werk, The Christian Message in a Non-Christian World, had een grote invloed op de overzeese zending. Zijn zienswijze over de exclusiviteit van het evangelie tegenover de religies werd bekritiseerd vanuit de hoek van de vergelijkende godsdienstwetenschappen, omdat het de dialoog tussen religies lijkt te blokkeren.