Brooke Foss Westcott

Brooke Foss Westcott (Birmingham, 12 januari 1825 – Auckland Castle, Durham, 27 juli 1901) was een Engels theoloog en vanaf 1890 een anglicaans bisschop van Durham.

Brooke Foss Westcott werd in Birmingham geboren als zoon van de plantkundige Frederick Brooke Westcott. Hij ging naar de King Edward VI School en gradueerde in 1848 aan het Trinity College in Birmingham, waar hij wiskunde en klassieke talen studeerde. Hij sloot er vriendschap met There he formed a friendship with Joseph Barber Lightfoot, die hij later zou opvolgen als bisschop van Durham. Hij werd Fellow aan het Trinity college in 1849. In 1851 volgde zijn ordinatie, en in 1852 verliet hij Cambridge om aan de Harrow School te gaan doceren. Door zijn lezingen en onderzoek gedurende zeventien jaar bouwde hij zich een uitstekende reputatie op. Kort na zijn aankomst in Harrow, huwde hij.

Zijn vroege geschriften luidden een nieuw tijdperk in in de geschiedenis van de moderne Engelse theologie. In 1855 publiceerde hij de eerste versie van zijn History of the New Testament Canon („Geschiedenis van de canon van het Nieuwe Testament”), die hij veelvuldig herzag en uitbreidde; uiteindelijk werd dit werk een standaard met betrekking tot dit onderwerp. In 1859 verscheen zijn Characteristics of the Gospel Miracles („Eigenschappen van de wonderen uit de Evangeliën”).

In 1860 breidde hij een eerder gepubliceerd essay uit en dit leidde tot zijn Introduction to the Study of the Gospels („Inleiding tot de studie van de Evangeliën”), een werk dat blijkt geeft van een opmerkelijk inzicht en nauwgezetheid studiositeit, maar ook van een eerbiedige benadering gecombineerd, met een aanzienlijke vrijheid waarmee het werk zich afzet van traditionele interpretaties. Het werk van Westcott voor de Dictionary of the Bible (Bijbels woordenboek) van Smith, vooral zijn artikelen over ’Canon’, ’Makkabbeeën’ en ’Vulgaat’, geven blijk van uiterst nauwgezette en grondige voorbereiding. Dit leidde tot het samenstellen van de volgende populaire boeken The Bible in the Church („De Bijbel in de Kerk”, 1864) en een History of the English Bible („Geschiedenis van de Engelse Bijbel”, 1869). Tot dezelfde periode behoort The Gospel of the Resurrection („Het Evangelie van de Wederopstanding”, 1866). Als een doorwerking op fundamentele christelijke doctrines kreeg dit werk aanzienlijke aandacht. De breedte van zienswijzen, de erkenning van door de moderne geschiedwetenschap aangetoonde feiten en pure logica waren diepgaande karakteristieken van de wijze waarop Westcott theologische vraagstukken benaderde. In de tijd waarin het boek verscheen, toonde zijn apologetische methode zowel moed als originaliteit, maar de briljantheid van het werk wordt overschaduwd door de ondoorgrondelijke stijl.

Op 1 november 1870 werd hij verkozen voor de leerstoel van het Regius Professorship of Divinity aan de University of Cambridge. Hij bleef deze functie zelfs na 1890 uitoefenen, toen hij bisschop van Durham werd.

In 1881 gaven Westcott en Fenton John Anthony Hort hun tekstkritisch editie van de Griekse grondtekst uit onder de titel The New Testament in the Original Greek uit, waarin bijna dertig jaar van onafgebroken arbeid zat. Het werd een belangrijke uitgave die als basis gebruikt werd voor de English Revised Version van de Bijbel die hetzelfde jaar uitgegeven werd. De jaren waarin Westcott, Lightfoot en Hort elkaar veelvuldig ontmoetten en daardoor uiteraard veelvuldig discussieerden over hun werk, vormden een gelukkige en bevoorrechte periode in hun levens.

Westcott woonde in 1889 een conferentie bij van christenen uit heel Europa die zich zorgen maakten over de wapenwedloop die toen aan de gang was en die later tot de Eerste Wereldoorlog zou leiden. Als resultaat van deze conferentie ontstond de Christian Social Union, de christelijke sociale vakbond, waarvan Westcott tot president werd verkozen. Hij uitte zijn sociaal gevoel ook door als bisschop het zendingswerk te bevorderen, en door zijn bemiddeling in de staking van de mijnwerkers in Durham in 1892.

In 1890 werd hij in Westminster Abbey tot bisschop gewijd en werd twee weken later aangesteld als bisschop van Durham. Hij volgde Lightfoot op, die in december 1889 overleed.

Na zijn overlijden in 1901, kreeg de Training School in Cambridge hem ter ere de naam Westcott House.