Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Vlaams-nationale dienstweigeraars: verschil tussen versies
(definitie 2, uitleg) |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
De '''Vlaams-nationale dienstweigeraars''' waren een aantal [[Vlaanderen|Vlaamse]] jongemannen in de jaren dertig van de 20e eeuw die uit [[Vlaams-nationaal|Vlaams-nationale]] motieven [[dienstweigering|weigerden]] hun militaire [[dienstplicht]] in het [[België|Belgisch]] [[Krijgsmacht|leger]] te vervullen. Er waren accentverschillen in de redenen voor hun weigering: sommigen onder hen aanvaardden geen bevelen in het [[Frans]], anderen protesteerden tegen de benadeling van de Vlamingen in het Belgische staatsverband. Sommigen van hen hadden daarnaast ook een [[pacifisme|pacifistische]] motivatie; een aantal anderen daarentegen ging, nadat ze geweigerd hadden in het Belgische leger te dienen, naar het [[oostfront]] vechten. Zij werden allen tot gevangenisstraf veroordeeld. Enkelen van de Vlaams-nationale dienstweigeraars waren [[Berten Fermont]], [[Joris De Leeuw]], [[Lode Bonten]], [[Lode Van Dyck]], [[Rik Spiessens]], Willem De Baere, Willem De Roover, Maurits Van den Broeck, Arseen De Schrijver, Jan Thielemans en Lionel De Vlaminck.<ref>Archief [[Het Letterenhuis]], http://anet.ua.ac.be/record/isaarlh/au::5603/N zie fotobeschrijvingen.</ref> | De '''Vlaams-nationale dienstweigeraars''' waren een aantal [[Vlaanderen|Vlaamse]] jongemannen, vooral in de jaren dertig van de 20e eeuw, die uit [[Vlaams-nationaal|Vlaams-nationale]] motieven [[dienstweigering|weigerden]] hun militaire [[dienstplicht]] in het [[België|Belgisch]] [[Krijgsmacht|leger]] te vervullen. Er waren accentverschillen in de redenen voor hun weigering: sommigen onder hen aanvaardden geen bevelen in het [[Frans]], anderen protesteerden tegen de benadeling van de Vlamingen in het Belgische staatsverband. Sommigen van hen hadden daarnaast ook een [[pacifisme|pacifistische]] motivatie; een aantal anderen daarentegen ging, nadat ze geweigerd hadden in het Belgische leger te dienen, naar het [[oostfront]] vechten. Zij werden allen tot gevangenisstraf veroordeeld. Enkelen van de Vlaams-nationale dienstweigeraars waren [[Berten Fermont]], [[Joris De Leeuw]], [[Lode Bonten]], [[Lode Van Dyck]], [[Rik Spiessens]], Willem De Baere, Willem De Roover, Maurits Van den Broeck, Arseen De Schrijver, Jan Thielemans en Lionel De Vlaminck.<ref>Archief [[Het Letterenhuis]], http://anet.ua.ac.be/record/isaarlh/au::5603/N zie fotobeschrijvingen.</ref> | ||
Dit kreeg veel belangstelling van vrijwel volledige Vlaamse pers en zorgde voor een versnelde toepassing van de taalwet van 1928, die in werking trad vanaf 1 januari 1931 en waarin het Nederlands werd voorgeschreven als commandotaal voor de Vlaamse regimenten. | |||
In een geheel andere context was ook in 2007 opnieuw sprake van dienstweigeraars in de [[Vlaamse Beweging]]. Deze keer ging het niet om militaire dienstweigeraars, maar om burgers in het kiesarrondissement [[Brussel-Halle-Vilvoorde]] die weigerden om als teller, voor- of bijzitter in een kiesbureau te zetelen, en hiermee protesteerden tegen het ongrondwettelijk karakter van deze kieskring. Het kiesarrondissement werd door het grondwettelijk hof in 2003 als ongrondwettelijk beoordeeld, omdat in dit Nederlandstalige gebied Franstalige partijen op het kiesformulier stonden. Daarentegen is het in Waals-Brabant, waar ook vele Vlamingen wonen, niet mogelijk om voor Nederlandstalige partijen te stemmen. Er werd daarom aangedrongen om het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde te splitsen. Een aantal van deze dienstweigeraars werd gerechtelijk vervolgd en met geldboetes bestraft, anderen werden vrijgesproken. | In een geheel andere context was ook in 2007 opnieuw sprake van dienstweigeraars in de [[Vlaamse Beweging]]. Deze keer ging het niet om militaire dienstweigeraars, maar om burgers in het kiesarrondissement [[Brussel-Halle-Vilvoorde]] die weigerden om als teller, voor- of bijzitter in een kiesbureau te zetelen, en hiermee protesteerden tegen het ongrondwettelijk karakter van deze kieskring. Het kiesarrondissement werd door het grondwettelijk hof in 2003 als ongrondwettelijk beoordeeld, omdat in dit Nederlandstalige gebied Franstalige partijen op het kiesformulier stonden. Daarentegen is het in Waals-Brabant, waar ook vele Vlamingen wonen, niet mogelijk om voor Nederlandstalige partijen te stemmen. Er werd daarom aangedrongen om het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde te splitsen. Een aantal van deze dienstweigeraars werd gerechtelijk vervolgd en met geldboetes bestraft, anderen werden vrijgesproken. | ||
Versie van 24 feb 2015 09:07
De Vlaams-nationale dienstweigeraars waren een aantal Vlaamse jongemannen, vooral in de jaren dertig van de 20e eeuw, die uit Vlaams-nationale motieven weigerden hun militaire dienstplicht in het Belgisch leger te vervullen. Er waren accentverschillen in de redenen voor hun weigering: sommigen onder hen aanvaardden geen bevelen in het Frans, anderen protesteerden tegen de benadeling van de Vlamingen in het Belgische staatsverband. Sommigen van hen hadden daarnaast ook een pacifistische motivatie; een aantal anderen daarentegen ging, nadat ze geweigerd hadden in het Belgische leger te dienen, naar het oostfront vechten. Zij werden allen tot gevangenisstraf veroordeeld. Enkelen van de Vlaams-nationale dienstweigeraars waren Berten Fermont, Joris De Leeuw, Lode Bonten, Lode Van Dyck, Rik Spiessens, Willem De Baere, Willem De Roover, Maurits Van den Broeck, Arseen De Schrijver, Jan Thielemans en Lionel De Vlaminck.[1]
Dit kreeg veel belangstelling van vrijwel volledige Vlaamse pers en zorgde voor een versnelde toepassing van de taalwet van 1928, die in werking trad vanaf 1 januari 1931 en waarin het Nederlands werd voorgeschreven als commandotaal voor de Vlaamse regimenten.
In een geheel andere context was ook in 2007 opnieuw sprake van dienstweigeraars in de Vlaamse Beweging. Deze keer ging het niet om militaire dienstweigeraars, maar om burgers in het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde die weigerden om als teller, voor- of bijzitter in een kiesbureau te zetelen, en hiermee protesteerden tegen het ongrondwettelijk karakter van deze kieskring. Het kiesarrondissement werd door het grondwettelijk hof in 2003 als ongrondwettelijk beoordeeld, omdat in dit Nederlandstalige gebied Franstalige partijen op het kiesformulier stonden. Daarentegen is het in Waals-Brabant, waar ook vele Vlamingen wonen, niet mogelijk om voor Nederlandstalige partijen te stemmen. Er werd daarom aangedrongen om het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde te splitsen. Een aantal van deze dienstweigeraars werd gerechtelijk vervolgd en met geldboetes bestraft, anderen werden vrijgesproken.
Verwijzingen
- º Archief Het Letterenhuis, http://anet.ua.ac.be/record/isaarlh/au::5603/N zie fotobeschrijvingen.
