Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Vijfde dimensie (bètawetenschap)

Uit Wikisage
Naar navigatie springen Naar zoeken springen

De vijfde dimensie is in de bètawetenschap een extra ruimtedimensie die mogelijk te maken heeft met donkere materie.

Geschiedenis

De kaluza-klein-theorie (1921) was een van de eerste die een vijfde dimensie beschreef. Deze theoretisch natuurkundige theorie interpreteerde de dimensie als elektromagnetisme.

Uit de snaartheorie is het idee ontstaan dat ons heelal een driedimensionaal eiland zou kunnen zijn, zwevend in 10-dimensionale ruimtetijd.[1]

In 1999 werd er door de natuurkundigen Lisa Randall en Raman Sundrum voorgesteld dat er een grotere vijfde dimensie zou kunnen bestaan die zo gekromd is dat we hem niet zien. Een extra ruimtedimensie zou een van de grote kosmische mysteries kunnen verklaren: de identiteit van donkere materie, het onzichtbare spul dat een zes keer groter gewicht lijkt te hebben dan de zichtbare sterren en sterrenstelsels.[1][2]

Donkere materie

Nu natuurkundigen zich op de snaartheorie richten om beter te verklaren waarom de zwaartekracht zo zwak is, wordt ook de mogelijkheid van een gigantische vijfde dimensie heropend die ook het bestaan van donkere materie zou kunnen verklaren. Anno 2022 worstelen wetenschappers met het probleem van donkere materie. Men weet hier namelijk nog maar heel weinig van af. Het is een vorm van materie die we niet kunnen zien, maar die met zijn zwaartekracht wel zijn omgeving beïnvloedt. Bijna alle massa in ons universum zou bestaan uit donkere materie: op grond van waarnemingen door de Planck Observatory wordt gedacht dat de totale hoeveelheid massa/energie van het heelal hier voor 68,3% uit bestaat.[3]

Hypothetisch deeltje

In een onderzoek uit 2021, gepubliceerd in het European Physical Journal C, stelde een groep natuurkundigen van de Johannes Gutenberg Universiteit voor dat de zwaartekracht van tot dusver onbekende deeltjes, die zich in een verborgen vijfde dimensie zouden verspreiden, zich in ons vierdimensionale universum zou kunnen manifesteren als de extra zwaartekracht die we momenteel toeschrijven aan donkere materie. De wetenschappers stellen voor dat er een deeltje bestaat dat werkt als een portaal naar een vijfde dimensie.[4] In het onderzoek vertelden de auteurs dat ze van plan waren om de mogelijke herkomst van fermionen te verklaren via theorieën met een vervormde, extra dimensie. Ze schetsen een nieuw soort wiskunde, op basis van de fermion, en stellen dat dit vergelijkbaar is met het higgsveld en higgsdeeltje. De auteurs beschrijven het deeltje als "een mogelijke nieuwe boodschapper voor de donkere sector". Wetenschappers moeten het deeltje nog zien te isoleren, alleen is 's werelds grootste en krachtigste deeltjesversneller niet krachtig genoeg om dit deeltje te vinden.

Trivia

Zie ook

Bronnen, noten en/of referenties

Bronnen, noten en/of referenties
  1. 1,0 1,1 (en) Marcus Chown. Our Universe may have a fifth dimension that would change everything we know about physics. BBC Science Focus Magazine (4 november 2021)
  2. º (en) Lisa Randall & Raman Sundrum (1999). A Large Mass Hierarchy from a Small Extra Dimension. Physical Review Letters 83 (17): 3370-3373 . DOI: 10.48550.
  3. º (en) Matthew Francis. First Planck results: the Universe is still weird and interesting. Ars Technica (21 maart 2013)
  4. º (en) Adrian Carmona, Javier Castellano Ruiz & Matthias Neubert (2021). A warped scalar portal to fermionic dark matter. The European Physical Journal C 81 (58) . DOI: 10.1140.
rel=nofollow
rel=nofollow
rel=nofollow