Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Inductie (elektriciteit)
Zie ook : inductie (doorverwijzing), voor andere betekenissen en toebehoren van "inductie".
Inductie is het natuurkundig verschijnsel waarbij over een geleider een elektrische spanning wordt opgewekt wanneer de geleider zich bevindt in een veranderend magnetisch veld of wanneer een geleider beweegt in een magnetisch veld. Inductie is het belangrijkste principe waarop transformatoren en generatoren gebaseerd zijn.
Het woord inductie werd vroeger ook gebruikt voor de magnetische fluxdichtheid.
Ontdekking
In het algemeen wordt de ontdekking van inductie toegeschreven aan Michael Faraday, die in het jaar 1831 de werking van een elektromagneet („een stroom wekt een magneetveld op“) probeerde om te keren („een magneetveld wekt een stroom op“). Mogelijk is het werk van Michael Faraday gebaseerd op werk van Francesco Zantedeschi uit 1829. Ongeveer tussen 1830[1] en 1832[2] deed de Amerikaan Joseph Henry een soortgelijke ontdekking maar publiceerde hierover pas veel later.
Formules
De inductiespanning U (in volt) is evenredig met de variatie in de sterkte van het magnetisch veld, de magnetische flux, Φ (in weber) gedurende een bepaalde tijd t (in seconde).
Deze formule heet ook Wet van Lenz.
Een speciaal geval is de volgende formule, die gebruikt wordt om met een magnetische stromingsmeter de stroomsnelheid van een elektrisch geleidende vloeistof of suspensie te meten.
De inductiespanning U op een bepaald moment is evenredig met de grootte van de magnetische fluxdichtheid B (in tesla), evenredig met de lengte van de geleider in het magnetische veld l (in meter) en evenredig met de snelheid v van de geleider ten opzichte van het magnetische veld.
Zelfinductie
Er treedt ook inductie op bij een geleidende component waarbij een verandering van stroom optreedt. Dat komt doordat om het component heen zich een veranderend magnetisch veld bevindt dat veroorzaakt wordt door die veranderende stroom zelf. Deze inductie uit zich als een spanning die de oorzaak van de verandering van de stroom tegenwerkt: men spreekt dan van een zelfinductie.
waarbij L de zelfinductie is (in henry), I de stroom en
staat voor de afgeleide naar de tijd.
In de elektrotechniek wordt een spoel gebruikt als een zelfinductie nodig is; een spoel bestaat uit meerdere windingen waardoor dezelfde stroom loopt en welke dezelfde magnetische flux omvatten.
De zelfinductie van een spoel is evenredig met het kwadraat van het aantal windingen N.
Voor een lange spoel met een oppervlak A in m2 een lengte l ( m ) en met N windingen geldt:
Voetnoten
|