Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Raggende Manne
De Raggende Manne was een Nederlandse band, die in 1988 vrij spontaan ontstond naar aanleiding van een jamsessie, waaraan Bob Fosko, Theo Slagter, Anthony Del Monte Lyon en Walter Langdon deelnamen. De VPRO raakte enthousiast over de opnamen van de sessie, en zond het uit, waarmee De Raggende Manne van start waren.
Geschiedenis
In deze eerste samenstelling werd in eigen beheer de eerste plaat uitgebracht: Vijf Sessies. Al direct volgden echter een aantal wijzigingen in de samenstelling. Langdon werd achtereenvolgens vervangen door George Oostdijk, Michael Peet en tenslotte door Louis ter Burg. Als drummer werd Palli Gudmundsson aangetrokken, als vervanger van Lyon. Na deze wijzigingen was de samenstelling van de band stabiel. De muziekstijl werd door de band zelf omschreven als "Hectische Jazz-Punk". Deze omschrijving slaat met name op hun eerste drie albums.
In 1990 werd de band voornamelijk als podiumact bekend, en werden regelmatig optredens verzorgd. Deze duurden nooit langer dan zo'n drie kwartier wegens uitputtingsgevaar voor bandleden en publiek. Fosko's zang en de muziek waren agressief en snel. De slechts zes seconden durende debuutsingle Nee's Niks werd een succes, maar kwam niet in de tipparade omdat volgens de statuten een popnummer minimaal 60 seconden moet duren.
De band brak door toen hij in 1992 bekroond werd met de CJP-Podiumprijs.
Het nummer 'Poep in je hoofd' is gebruikt voor een aflevering van de lullo's van Jiskefet.
In 1993 werd bassist Ter Burg vervangen door Dick Schulte Nordholt en het jaar daarop vertrok Theo Slagter. De laatste werd vervangen door Robadope Ro (Ro Krom) en Arnold Smits, zodat de band tijdelijk een vijftal werd. Ro vertrok een jaar later om zich te storten op zijn eigen projecten.
In de late jaren negentig verminderde het succes van de groep en de drive binnenin de groep ook. In 1999 besloot de groep zichzelf dan ook op te heffen. De groep liet in een zelfrelativerend persbericht weten:
| Het publiek was er al jaren klaar mee. De Raggende Manne nu godzijdank ook. Uitgekankerd. De koek is op. De cirkel is rond. Het schip is gezonken. Het clubcircuit en de radio zijn verlost van een groep die altijd op leuke momenten de sfeer weer wist te verzieken. [...] Verder blijft de vrees bestaan dat er aan de satellietprojecten van met name de zwaar overschatte Fosko, nog lang geen einde is gekomen. — Persbericht
|
In 2003 zou nog een reünieconcert worden gegeven.
In 2011 Doet Fosko een serie optredens onder de naam Klassiek Raggen, waarbij hij Raggende Manne nummers uitvoert met een klassiek orkest. Onder andere op Festival De-Affaire.
Discografie
- Vijf Sessies - 1988
- Knuppelhout - 1990
- Brandende Vlierbessen - 1991
- Weense Pletterij - 1992
- Zaad - 1994
- Rooie Pap - 1995
- Omschudden - 1998
- Het Rottigste Van De Raggende Manne - 2001