Sportiviteit

Sportiviteit is een veelomvattend begrip dat neer komt op het hebben van een bepaalde binding en liefde voor (een) sport, wat dus ook een mentale verbondenheid is met al waar sport om draait, namelijk het op een sportieve manier te kunnen meten, al-of-niet met anderen, alsook in teamverband. Het omvat het gedrag dat van een goed sportman of -vrouw wordt verwacht wanneer hij of zij de sport uitoefent. Sportiviteit is het naleven van de geschreven en de ongeschreven regels die bij een sport horen. De ongeschreven regels zijn meestal betreffend normen en waarden die iemand op zichzelf ook van toepassing acht, in het geval het daar op aan komt.

Een andere betekenis van de uitdrukking is het beoefenen van een of meerdere sporten. Wanneer iemand dus beweert dat Alex sportief is, kan hij zowel bedoelen dat Alex veel aan sport doet, als dat Alex zich gedraagt zoals dat van een sportman verwacht kan worden.

Het tegengestelde van sportief is onsportief. Voorbeelden van onsportief gedrag zijn legio, zoals het niet tegen de verlies kunnen of na een overwinning extra zout in de wonde wrijven door de tegenstander belachelijk te maken.

Sancties

Wie zich niet sportief gedraagt zal hier vaak gevolgen van ondervinden. Meestal zullen de scheidsrechter, de trainer, de coach of eventueel teamgenoten de sporter op diens onsportieve gedrag aanspreken. De spelregels voorzien vaak in sancties.

Het zal voor de tegenstander vaak aanleiding zijn zich eveneens onsportief te gedragen waardoor het plezier in de sport afneemt. Het kan escaleren tot verbale of zelfs fysieke conflicten met de tegenstander(s), waarbij soms zelfs een team- of clubvete kan ontstaan. Ook kunnen de team- of clubgenoten het (herhaalde) gedrag zo stuitend vinden, dat de sporter op de club in een sociaal isolement terecht komt.

In de zwaardere gevallen kan een club of bond optreden. Een boete, schorsing of verwijdering zijn de middelen in hun arsenaal. In de meest extreme gevallen, bijvoorbeeld bij dopinggebruik of fraude, kan aangifte worden gedaan bij justitie waarop een strafvervolging kan volgen.

Wanneer de onsportiviteit schade heeft veroorzaakt (bijvoorbeeld lichamelijk letsel door het opzettelijk niet naleven van veiligheidsvoorschriften) kan de dader in een civielrechtelijke procedure voor de schade worden aangesproken. Hierbij geldt wel het leerstuk van risico-aanvaarding : wie deelneemt aan een sport accepteert een verhoogd risico en kan daarom minder snel iemand aanspreken dan buiten het sportveld. Dit heeft met name betrekking op de eigen schade. De Hoge Raad aanvaardt geen zelfstandige rechtsfiguur van risicoaanvaarding als rechtvaardigingsgrond die de aansprakelijkheid uitsluit. De vraag of er sprake is van vermindering van aansprakelijkheid gaat immers geheel op in de vraag enerzijds of een gedraging als onrechtmatig kan worden aangemerkt, en anderzijds in de vraag of er sprake is van vermindering of wegvallen van aansprakelijkheid op grond van art. 6:101 BW (Natraparrest). In het geval dat een sporter bewust aan een sportieve gedraging deelneemt is daar de bekendheid met het gevaar en staat dit er niet aan in de weg dat er sprake kan zijn van een vergoeding (arrest Manege Nieuw Amstelland).

Jammerlijk wordt veel onsportief gedrag, en zelfs gewelddadig gedrag gedoogd, zoals (met name) binnen het voetbal. Verschijnselen als opzettelijk tackelen of het theatrale maken van schwalben heeft dan ook niets met sportiviteit te maken. Dat daar zelfs opzettelijk benen bij gebroken worden, is meer als ziekelijk aan te merken, en het best uit elke sport te werken. Ter vergelijking zou een schaaksspeler bijvoorbeeld tijdens zijn spel ineens de opponent met een knuppel op z'n hoofd slaan, waardoor die ongetwijfeld minder goed zal schaken. Bij voetbal wordt het echter door alle betrokkenen in stand gehouden, waaronder de overkoepelende VIVA. Ook hebben de absurde geldbedragen die betaalt worden een negatieve doorwerking op de sportiviteit van die betreffende sporters, wat veelal veroorzaakt wordt door de betreffende voetbalclubs, welke te zakelijk ingesteld zijn, wat wanbeleid in de hand werkt. Van dezen valt te zeggen dat ze onsportief zijn oftewel ten aanzien van die betreffende sport respectloos en zelfs schadelijk bezig zijn oftewel worden de verkeerde prioriteiten gesteld. Vreemd genoeg wordt vrijwel alles getollereert en in stand gehouden door de betrokken overheden, wat bijvoorbeeld bij evenementen meteen tot een verbod zou leiden, met al de consternatie en uitgesproken meningen erbij horend.

(sportiviteit laat zich niet beteugelen daar het zelf de teugels in handen heeft)

Invulling

De precieze invulling van sportiviteit verschilt zowel geografisch als per sport. Algemeen gelden de volgende normen. In veel gevallen worden de normen expliciet in de spelregels opgenomen, in andere gevallen zijn ze ongeschreven. Sportiviteit is:

• Je aan de spelregels houden, dus niet valsspelen. Ook niet als de scheidsrechter het toevallig niet ziet;
• Je niet schuldig maken aan spelbederf;
• De scheidsrechter diens autoriteit respecteren. De "scheids" heeft altijd gelijk;
• De tegenstander respecteren. Soms houdt dit in diens hand van tevoren te schudden of voor hem te buigen (karate, judo). Soms houdt dit additionele hoffelijkheidsregels in, zoals bij een blessure de tegenpartij de kans geven de geblesseerde te wisselen of de tegenstander materiaal lenen;
• Je moet tegen je verlies kunnen;
• Je speelt naar beste vermogen, ook als dit een rivaal vooruit helpt in een competitie of als dit leidt tot een sterke tegenstander in de na de groepsfase volgende knock-out fase, en onafhankelijk van eventuele uitstaande weddenschappen.
• Als de tegenstander zich onsportief gedraagt de zelfbeheersing behouden en jezelf sportief blijven opstellen;
• Je bij een uitwedstrijd als een goed gast gedragen en bij een thuiswedstrijd als een goed gastheer;
• De velden of faciliteiten en kleedkamers netjes houden, met name bij een uitwedstrijd;
• Altijd de veiligheid van jezelf, de tegenstander, de scheidsrechter en het publiek waarborgen.

Sportiviteit buiten het veld

Ook buiten het sportveld gelden sportiviteitsnormen, zoals:

• Een op het sportveld begonnen vete mag niet voortgezet worden buiten het veld;
• Het publiek dient zich te gedragen. In die zin worden het uiten van kwetsende leuzen of door het volkslied van een buitenlandse tegenstander heen schreeuwen als onsportief beschouwd. Uiteraard geldt dit in nog sterkere mate voor hooliganisme. Bij honkbalwedstrijden in de Verenigde Staten houdt dit zelfs in dat het publiek in sommige gevallen voor een knappe actie van de tegenpartij applaudisseert;
• Sportmateriaal en -vaardigheden mogen in geen geval als wapens gebruikt worden, tenzij uit zelfverdediging. Hierbij moet men vooral denken aan hockeysticks, honkbalknuppels, golfclubs, of gebruik van vechtsporttechnieken door o.a. judoka's, karateka's, boksers en andere vechtsportbeoefenaars.

Specifieke opmerkelijke voorbeelden per sport

Iedere sport is uiteraard anders, en heeft daarom ook eigen sportiviteitsnormen. Soms zijn zij in de spelregels vastgelegd en soms zijn ze ongeschreven. Hieronder volgt een aantal voorbeelden per sport die uit dit speciale karakter voortvloeit.

• Golf: Deze sport heeft een hoog sociaal en snobistisch gehalte en kent daarom zelfs een zeer uitgebreide etiquette, die een groot aantal hoffelijkheidsregels omvat. De etiquette is als aanhangsel, bijlage of apart hoofdstuk in iedere editie van de spelregels van golf opgenomen. Deze etiquette is geenszins uitputtend, en zijn nog veel meer geschreven en ongeschreven regels. Voorbeelden zijn:
  • Een golfer dient zich stil te houden als zijn tegenstander een (oefen)slag maakt;
  • Als de tegenstander zijn of haar bal kwijt is, help je mee met zoeken;
  • Het is "good practise" om de tegenstander een "tee" of soms zelfs eventueel een bal te lenen, mocht hij door uitzonderlijke pech de zijne allemaal kwijtraken (dit doet niet af aan de verantwoordelijkheid zelf voor genoeg tees en ballen te zorgen);
  • Wanneer een achterkomende "flight" sneller is, laat je deze voor;
  • Maak geen oefenslagen in de richting van anderen. Niemand vindt het prettig om door een regen van aardkluiten en steentjes te worden getroffen;
  • Complimenteer de tegenstander met een goede slag.
• Hockey
  • De stick niet boven de schouder heffen, niet "snijden", en alleen hoog pushen als dit geen gevaar oplevert;
  • De bal niet opzettelijk tegen de voet van een tegenstander drukken om zo een shoot-overtreding uit te lokken.
• Vechtsporten
  • Je krachten te allen tijde dusdanig beheersen dat de tegenstander niet daadwerkelijk letsel kan oplopen;
  • Vechtsportvaardigheden mogen niet buiten de sportruimte gebruikt worden, behoudens noodweer.
• Schaken
  • Het publiek dient de concentratie van de schakers te respecteren en houdt dus zijn mond. Met name inhoudelijke opmerkingen over het spel, de stand van de schaakklok of het souffleren van een van de spelers wordt als onsportief gezien. Wie dit doet wordt meteen verwijderd.

Anders sportief zijn

In het dagelijks leven, bijvoorbeeld inzake het werk, komt men ook allerlei situaties tegen waarbij, vergelijkbaar met die bij sporten, men sportief of onsportief kan zijn/handelen enz. Dit betreft vergelijkbare beweegredenen, en is evenzo ongewenst / respectloos / te verwerpen / te verbeteren. Veelal is dergelijk alledaags gedrag een gevolg van een egocentrische en/of egoïstische denkwijze, waarbij de ongeschreven sportiviteit óók een ondergewaardeerd item is geworden of mogelijk nooit heeft kunnen worden. Soms zijn dergelijke onsportiviteiten kinderachtig te noemen of mogelijk asociaal. Sowieso wordt het níet gewaardeerd als men onsportief is, doch wordt een uitgesproken sportief gedrag / handelen / denken zeer gewaardeerd, en vaak kenbaar (uitgesproken) gemaakt.

Zie ook

• Negatieve bijeffecten / verschijnselen van voetbal