Laurentius van Rome

Laurentius van Rome, Sint-Laurens, (mogelijk in Osca (nu Huesca) (Hispania, nu Spanje) of Laurentum (Italië), ca. 225 – Rome, 10 augustus 258) was een Romeins diaken ten tijde van bisschop (paus) Sixtus II van Rome. Hij stierf als martelaar. Hij wordt in verschillende kerkgenootschappen als heilige vereerd. Zijn feest in de rooms-katholieke, orthodoxe, anglicaanse en protestantse kerken is 10 augustus, en in de Armeens-Apostolische Kerk is het 11 augustus.

Leven

Aangezien de naam Laurentius waarschijnlijk ’man uit Laurentum’ betekent, kan Laurentius in werkelijkheid afkomstig zijn uit de stad Laurentum, ten zuidwesten van Rome. Volgens de traditie was hij als aartsdiaken van Rome verantwoordelijk voor het beheer van de plaatselijke kerkelijke bezittingen en het gebruik ervan voor sociale doeleinden. Nadat de Romeinse keizer Valerianus paus Sixtus II had laten onthoofden, werd Laurentius gegeseld en bevolen de kerkkas binnen drie dagen te overhandigen. Laurentius verdeelde deze vervolgens onder de leden van de gemeente, verzamelde een menigte armen en zieken, kreupelen, blinden, melaatsen, weduwen en wezen en presenteerde hen aan de keizer als „de ware schat van de kerk”. De centurio voor wie Laurentius verscheen liet hem hiervoor meerdere malen martelen en vervolgens executeren op een gloeiend ijzeren rooster. Daarom wordt de martelaar afgebeeld met het rooster als attribuut. Volgens sommige overleveringen maakte hij vrolijk grapjes terwijl hij de folteringen onderging. Zijn laatste woorden zouden gericht zijn aan de keizer: „Arme man, voor mij is dit vuur een verkoeling, maar voor u brengt het eeuwige kwelling.” Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met Saint Lawrence op Wikimedia Commons.