Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Wilhelm von Hören
Wilhelm von Hören (Castrop, 29 januari 1909 – 1949?)[1] was een lid van de SIPO SD in Gent.[2][3]
Levensloop
Von Hören werd in 1928 politieagent om aan de werkloosheid te ontsnappen.
Van juli 1942 tot oktober 1943 chef van Abteilung IV A van de SIPO SD in Antwerpen.
In maart 1943 gaf hij verzetsman Eugeen Dirckx de keuze tussen meewerken met de Duitsers of deportatie naar een concentratiekamp. Dierckx koos het tweede en was één van de weinige gelukkigen die de deportatie overleefden.
Tumultueuze relatie met Elise Hofkens
Als SIPO SD-agent was hij belast met de ondervraging van Elise Hofkens. Hij voelde meteen sympathie voor haar, en bij de tweede ondervraging slaagde hij erin haar te overtuigen dat hij haar leven zou sparen als ze verraad zou plegen, wat ze ook effectief deed. Ze was waarschijnlijk gedreven door de hoop haar partner Vital Nahon vrij te krijgen. Von Hören verklaarde na de oorlog dat Hofkens hun beste informante was en dat haar verraad leidde tot honderden arrestaties.
Het bleef echter niet bij dit verraad en Von Hören begon een amoureuze relatie met Hofkens. Van Hören was echter reeds getrouwd in Duitsland en omdat hij zijn vrouw en kinderen naar België had overgebracht woonde Hofkens bij hem als ’huishoudster’. Hofkens probeerde zijn gezin te vermoorden: op 29 juli kloeg Von Hören dat zijn beide kinderen de hele nacht hadden gebraakt. Twee dagen later ging Hofkens zijn echtgenote te lijf met een bijl. De echtgenote kon vluchten. Hofkens gooide de zevenjarige dochter van de vijfde verdieping naar beneden maar het kind kon zich tijdens de val vastgrijpen.
Hofkens vluchtte hierop naar haar woning, waar de conciërge, die door Von Hören gewaarschuwd was, haar met de hulp van Karl Vierk kon vastnemen. Hofkens werd opgesloten in de gevangenis van Antwerpen, maar werd twee weken later op bevel van het hoofdkwartier van de Sipo SD te Brussel vrijgelaten, vermoedelijk omdat ze nog te waardevol was als verraadster. Von Hören zelf kreeg een reprimande omdat hij zijn gezin zonder toelating naar Antwerpen had gebracht en zou daarom in oktober 1943 overgeplaatst worden naar Aken, waarna zijn plaats in Antwerpen werd ingenomen door Theodoor Verhulsdonck. Nahon als verraadster beschermen was voor de top van de SIPO belangrijker dan de ’inwisselbare’ agent Von Hören.
Wilhelm von Hören had voor deze feiten in een kroeg een nieuwe maîtresse leren kennen met wie hij, vanuit hun machtspositie, zoveel mogelijk trachtte te stelen voor eigen rekening. Samen pleegden ze overvallen onder het mom van officieel gestapo-onderzoek, persten ze ondergedoken verplicht tewerkgestelden af en spoorden ze zwart geld op. Zelfs na zijn gedwongen overplaatsing naar Aken keerde Von Hören hiervoor meermaals naar Antwerpen terug.
Op 9 maart 1944 spoelde te Ruisbroek aan de oever van de Rupel een lijk aan. Na een paar dagen bleek dat het om Hofkens ging. Zowel Von Hören als zijn voormalige Antwerpse collega’s Johan Pitz, Martha Dauwe, Suzy Wegers en chauffeur Jan Claessens werden hierop door de Duitsers gearresteerd. Von Hören werd veroordeeld tot de doodstraf; de anderen werden veroordeeld tot opsluiting in de gevangenis of een tuchthuis. Vermoedelijk werd Hofkens vermoord omdat de veroordeelden dachten dat Hofkens hen op 24 januari 1944 had verklikt wegens illegale activiteiten buiten hun job om. Verklaringen van de beklaagden stelden echter dat ze haar enkel een lesje wilden leren, maar dat de zaken misliepen. De exacte toedracht zal nooit achterhaald worden.
Constantin Canaris, hoofd van de SIPO SD in België was verantwoordelijk voor de strenge straffen van de beklaagden en verklaarde na de oorlog van Alexander von Falkenhausen en Ernst Kaltenbrunner de toestemming te hebben gekregen om Von Hören op te hangen in het Fort van Breendonk. Uiteindelijk zou Von Hören evenwel afgevoerd worden naar een concentratiekamp.
Na de oorlog werd hij uitvoerig ondervraagd en op 9 juli 1949 ter dood veroordeeld.[1]
Bronnen, noten en/of referenties
|