Douwe Tiemersma

Douwe Tiemersma (1945 – 2013) was een Nederlandse advaita leraar.

Hij studeerde biologie en filosofie in Amsterdam en was als biologiedocent aan de Pedagogische Academie verbonden. Van 1974 tot 2003 was hij als (hoofd)docent fenomenologie en interculturele filosofie aan de Faculteit der Wijsbegeerte van de Erasmus Universiteit Rotterdam werkzaam.

Douwe promoveerde in 1989 op een studie naar Merleau-Ponty: “Body schema and body image. An interdisciplinary and philosophical study”. Zijn hart lag bij de oosterse filosofie. Hij besprak in zijn mastercolleges met een selecte groep studenten de filosofie van non-dualiteit. Douwe was daarnaast sinds 1972 yogaleraar. Hij richtte yogacentrum de Ruimte in Gouda op.

Na zijn ingrijpende ontmoeting (1980) met Sri Nisargadatta Maharaj in Bombay, die hem een inwijding gaf richtte hij het Advaita Centrum op ,een ontmoetings-, studie- en ontspannings-plek in het Centrum van Gouda gericht op de herkenning en de realisatie van non-dualiteit. Douwe gaf daar elke week op woensdagavond een twee uur durende satsang.

Hij was mede-oprichter en eindredacteur van het blad InZicht, wegen van radicaal zelfonderzoek.

Maandelijks verstuurde hij een digitale nieuwsbrief Advaita Post met teksten over de Openheid. Douwe gaf daarnaast lessen in pranayama, meditatie en hathayoga vanuit het advaita perspectief. Hij richtte een eigen uitgeverij op, schreef vele boeken en in allerlei tijdschriften verschenen zijn teksten. Van bijeenkomsten en interviews zijn audio- of video-opnamen beschikbaar op zijn website advaitacentrum.nl.[1] Hij verzorgde symposia, lezingen, bijeenkomsten door heel Nederland, België en ver daarbuiten.

Over advaita of non-dualiteit zei hij het volgende:

Het Sanskrietwoord advaita betekent 'de afwezigheid van tweeheid', 'non- dualiteit' (a-dvaita). Mensen kunnen zich gaan realiseren dat de hoogste werkelijkheid van het eigen zelf-zijn en die van wereld en kosmos identiek zijn.

Daarin zijn zelf, anderen en de wereld aanwezig in een sfeer zonder scheidingen. Om deze onuitsprekelijke sfeer aan te duiden heeft het woord advaita de voorkeur boven het woord eenheid, dat op iets zou kunnen duiden dat aan te wijzen valt en tegenover 'veelheid' staat. Verscheidenheid betekent geen gescheidenheid: ze gaat samen met non-dualiteit.

In de ervaring is dat wat je ervaart niet verschillend van jezelf die ervaart. Ervaring is ook zelfervaring. In de non-dualiteit ervan ben je zuiver zijn-bewust-zijn-geluk dat samenvalt met alles in het Onuitsprekelijke.

Als visie is het non-dualisme een mens- en wereldbeschouwing. Daarin worden de grenzen en scheidingen - tussen mij en de ander, lichaam en geest, de micro- en macrokosmos, subject en object, mens en God - gezien als aangeleerd en betrekkelijk. Deze non-dualistische visie is filosofisch uitgewerkt in de Advaita Vedânta, de Indiase stroming die uitgaat van de Upanishaden van de 8e-6e eeuw v.Chr. Ook in andere tradities, zoals het boeddhisme, het daoïsme, de joodse en christelijke mystiek en het soefisme is de non-dualistische visie aanwezig als hoogste waarheid.