Congregatie van Monte Vergine

De rooms-katholieke Congregatie van Monte Vergine (ook bekend als wilhelmieten) is een benedictijnse kloosterorde (O.S.B), die teruggaat tot op de heilige Wilhelmus (Giulielmo) van Vercelli in de 12e eeuw.

Toen Wilhelm op pelgrimstocht was naar het Heilige Land, ontmoette hij te Puglia Johannes (Giovanni) van Matera, die hem afraadde om verder te reizen, maar voorstelde om in Italië te blijven. Wilhelm ging als een kluizenaar in Monte Vergine bij Atripalda wonen. Al gauw gingen een aantal anderen hem navolgen. De monniken vormden een kloostergemeenschap volgens de strikte observantie en bouwden in 1119 een klooster op de Monte Vergine, nabij Avellino. Hun kerkgebouw werd ingewijd door bisschop Johannes (Giovanni) van Avellino in 1124. Als beginjaar van de congregatie wordt 1126 genoemd.

Wilhelm van Vercelli stichtte naast het klooster te Monte Vergine nog vele andere kloosters, voornamelijk in het koninkrijk Napels, met onder andere een dubbelklooster voor mannen en vrouwen te Guglieto (bij Nusco). Celestinus III bevestigde deze congregatie door een pauselijke bul op 4 november 1197.

In de 15e eeuw gaf paus Clemens VIII de opdracht aan Johannes Leonardi, stichter van de Reguliere Clerici van de Moeder Gods, orde op zaken te stellen. Door paus Paulus V werd een nieuwe constitutie aanvaard in 1611, die onder meer stipuleerde dat het habijt van de monniken wit moest zijn en zij het brevier van de camaldulenzen dienden te gebruiken. In dat jaar waren er 26 grote en 19 kleine vestigingen van de wilhelmieten van Monte Vergine.

De abdij te Monte Vergine heeft steeds een bijzondere, geprivilegieerde positie ingenomen.

Benedictus XIV bevestigde nieuwe constituties, die werden toegevoegd aan de voorheen geaccepteerde regel en constituties. Het moederhuis (de hoofdzetel) van de congregatie was de enige vestiging die overbleef, en sloot zich in 1879 aan bij de Cassinese Congregatie van de Primitieve Observantie. De kloostergemeenschap van Monte Vergine bleef zich kleden in het witte habijt, die er voor de rest uitziet zoals het zwarte habijt van de benedictijnen. Er zouden naar verluidt een vijftigtal wilhelmitische nonnenkloosters geweest zijn, waarvan er aan het begin van de 18e eeuw nog twee overbleven. Het nonnenhabijt was wit met een zwarte sluier. De regel was zeer streng wat betreft vasten en onthouding.