Otto Warburg

Otto Heinrich Warburg (Freiburg im Breisgau, 8 oktober 1883 – West-Berlijn, 1 augustus 1970) was een Duitse biochemicus, arts en fysioloog. In 1931 ontving hij de Nobelprijs voor fysiologie of geneeskunde voor „de ontdekking van de natuur en de functie van het ademhalingsferment”.

Otto Warburg was een zoon van de natuurkundige Emil Warburg.

In 1918 werd hij hoogleraar aan het Kaiser Wilhelm Institut für Biologie in Berlijn-Dahlem. In 1930 werd dankzij een donatie van de Rockefeller Foundation aan de Kaiser Wilhelm Gesellschaft, het Kaiser Wilhelm Institut für Zellphysiologie gevormd (dat later de naam Max-Planck-Gesellschaft kreeg). Otto Warburg was een van de oprichters en werd hiervan in 1931 directeur.

Nadat hij aantoonde dat de stofwisseling van kankercellen veranderde naar een anaerobe stofwisseling, formuleerde hij de hypothese dat kanker geen zuurstofrijk medium nodig heeft om te groeien. De bekendste van zijn studenten is Hans Adolf Krebs, Nobelprijswinnaar in 1953.

Otto Warburg was protestants maar langs vaderszijde van joodse afkomst. Als als persoon van gemengd ras ’in de eerste graad’ liep hij volgens de naziwetten het risico om uit Duitsland uitgewezen te worden of naar een concentratiekamp gedeporteerd te worden, maar Warburg kreeg bescherming van hogerhand. Adolf Hitler, die als kind zijn moeder was verloren door kanker en die ongerust was dat hij zelf kanker zou oplopen, was geïnteresseerd in Warburgs kankeronderzoek en verordende dat hij tegen uitzetting moest worden beschermd.

Warburg is begraven op de Dahlem-begraafplaats in Berlijn.